"Ἀμέραι δ’ ἐπίλοιποι
Μάρτυρες σοφώτατοι.
(Πίνδαρος)
Ὦ Λαὲ ὅστις τοὺς ἐκλεκτούς σου,
Τοὺς εὐεργέτας σου καὶ σοφούς σου
Πρῶτ’ ἀποκτείνεις,
Ἔπειτα χύνων ματαίους θρήνους
Καὶ χαλκηλάτους καὶ μαρμαρίνους
Τοὺς ἀναστήνεις!
Ὑπάρχει Δίκη ἥτις τὸν φόνον
Ἀτιμωρήτων τῶν Φωκιώνων
Δὲν παρατρέχει,
Καὶ ὑπηρέτας της τὰς βαρείας,
Τὰς δρακοντότριχας Ἐριννύας
Κατόπιν ἔχει.
Καὶ εἰς τὰς πόλεις ὅπου ἐνσκήπτει,
Ὁ κεραυνός της μὲ τόσον πίπτει
Βίαν μεγάλην,
Ὥστε παρέρχονται οἱ αἰῶνες
Πρὶν τῆς πληγείσης δρυὸς οἱ κλῶνες
Βλαστήσουν πάλιν.
Ἑλλὰς πλὴν σὲ δὲν διδάσκει πεῖρα.
Εἰς μάτην μείνασα δόξης χήρα
Κ’ ἐν καταισχύνῃ,
Ὑπὸ τοῦ Τούρκου τὴν τυραννίαν
Τὰς ἀνομίας σου μίαν, μίαν,
Εἶχες ἐκπλύνει.
Ἡ αὐτὴ εἶσαι καθὼς τὸ πάλαι
Ἑλλὰς ἐκείνη· πράξεις μεγάλαι,
Μεγάλα λάθη.
Οὐρανομήκης ἰδοὺ κινεῖσαι·
Ἕν βῆμα, κ’ αἴφνης εἰς μαῦρα κεῖσαι
Ταρτάρου βάθη.
Ὅτε ὁ Δίκαιος εἰς τὰς θύρας
Τοῦ ναοῦ ἔπεσε μὲ τὰς χεῖρας
Ἐκλελυμένας,
Ἡ τοῦ Ἀγῶνός σου δόξα πᾶσα
Πτέρυγας ἔσεισεν ἀποπτᾶσα
Παρωργισμένας,
Καὶ εἰς τὸν μέγαν ἔναστρον θόλον
Ἐχάθη· ἔκτοτε εἰς σὲ ὅλον
Τῆς ἀδικίας
Τὸ βάρος ἔπεσε· νὺξ καὶ σκότος
Ἦλθε καὶ τύψεις τοῦ συνειδότος
Μέχρι μανίας!
Συνῆλθες ἔπειτα ἐκ τῆς μέθης,
Ἀλλὰ δεσμία ἐντὸς εὺρέθης
Νέας ἀλύσου.
Ἄλγος ᾐσθάνθησαν μέγα ὅσοι,
Ὅσοι μὲ πόνον σὲ ἀγαπῶσι.
Καὶ οἱ ἐχθροί σου,
Καὶ οἱ ἐχθροί σου χαρὰν μεγάλην·
Χαίρει ὁ κλέπτης ἀνεμοζάλην
Ὅταν προβλέπῃ.
Καὶ ὅσους ἔτηκεν ὁ σὸς φθόνος
Τοιαῦτα ἤρχισαν ὁμοφώνως
Βλάσφημα ἔπη.
«Δὲν ἤσουν ἥλιος λοιπὸν νέος
Σὺ πρὸς ἣν ἔκθαμβος πᾶσα τέως
Ἡ γῆ ἐστράφη.
Φωσφόρου πρόσκαιρον σέλας ἤσουν
Ὁποῖα κάθυγροι ἀναπτύσσουν
Ἑλώδεις τάφοι.
«Τὸν θαυμασμόν σου ὀπίσω λάβε,
Γῆ· τὴν δεινήν σου πλάνην μὴ παῦε
Θρηνοῦσα, ἥτις
Τοὺς τῶν ἀγρίων παθῶν των δούλους
Θεμιστοκλέας καὶ Θρασυβούλους
Νέους κηρύττεις.»
Ἀλλ’ ἐκ τῶν τόπων ἐξαίφνης τούτων
Νὺξ μία ἦλθε, καὶ φῶς τοσοῦτον
Διεσκορπίσθη,
Ὥστε δὲν ἴδεν ἡ γῆ ἡμέραν
Νυκτὸς τοιαύτης φαεινοτέραν
Ἀφ’ οὗ ἐκτίσθη.
Τότε, Πατρίς μου, εἰς τὴν γαλήνην
Τῶν σιγησάντων παθῶν ἐκείνην,
Τοῦ πολυθρήνου
Καποδιστρίου τιμᾷς τὴν μνήμην,
Τὴν σὴν λαμπρύνουσα μᾶλλον φήμην
Ἢ τὴν ἐκείνου.
Τῆς ἀρετῆς ἡ συκοφαντία
Ἡ σκληροτάτη δολοφονία
Πασῶν ὑπάρχει.
Ἀλλὰ ὁ χρόνος ἀψευδὴς μάρτυς,
Κατὰ ἀδίκων γνωμῶν ἀντάρτης
Νικᾷ καὶ ἄρχει!"
Ι. Καρασούτας: συγγραφέας.
Αθήνα 1860
(Πίνδαρος)
Ὦ Λαὲ ὅστις τοὺς ἐκλεκτούς σου,
Τοὺς εὐεργέτας σου καὶ σοφούς σου
Πρῶτ’ ἀποκτείνεις,
Ἔπειτα χύνων ματαίους θρήνους
Καὶ χαλκηλάτους καὶ μαρμαρίνους
Τοὺς ἀναστήνεις!
Ὑπάρχει Δίκη ἥτις τὸν φόνον
Ἀτιμωρήτων τῶν Φωκιώνων
Δὲν παρατρέχει,
Καὶ ὑπηρέτας της τὰς βαρείας,
Τὰς δρακοντότριχας Ἐριννύας
Κατόπιν ἔχει.
Καὶ εἰς τὰς πόλεις ὅπου ἐνσκήπτει,
Ὁ κεραυνός της μὲ τόσον πίπτει
Βίαν μεγάλην,
Ὥστε παρέρχονται οἱ αἰῶνες
Πρὶν τῆς πληγείσης δρυὸς οἱ κλῶνες
Βλαστήσουν πάλιν.
Ἑλλὰς πλὴν σὲ δὲν διδάσκει πεῖρα.
Εἰς μάτην μείνασα δόξης χήρα
Κ’ ἐν καταισχύνῃ,
Ὑπὸ τοῦ Τούρκου τὴν τυραννίαν
Τὰς ἀνομίας σου μίαν, μίαν,
Εἶχες ἐκπλύνει.
Ἡ αὐτὴ εἶσαι καθὼς τὸ πάλαι
Ἑλλὰς ἐκείνη· πράξεις μεγάλαι,
Μεγάλα λάθη.
Οὐρανομήκης ἰδοὺ κινεῖσαι·
Ἕν βῆμα, κ’ αἴφνης εἰς μαῦρα κεῖσαι
Ταρτάρου βάθη.
Ὅτε ὁ Δίκαιος εἰς τὰς θύρας
Τοῦ ναοῦ ἔπεσε μὲ τὰς χεῖρας
Ἐκλελυμένας,
Ἡ τοῦ Ἀγῶνός σου δόξα πᾶσα
Πτέρυγας ἔσεισεν ἀποπτᾶσα
Παρωργισμένας,
Καὶ εἰς τὸν μέγαν ἔναστρον θόλον
Ἐχάθη· ἔκτοτε εἰς σὲ ὅλον
Τῆς ἀδικίας
Τὸ βάρος ἔπεσε· νὺξ καὶ σκότος
Ἦλθε καὶ τύψεις τοῦ συνειδότος
Μέχρι μανίας!
Συνῆλθες ἔπειτα ἐκ τῆς μέθης,
Ἀλλὰ δεσμία ἐντὸς εὺρέθης
Νέας ἀλύσου.
Ἄλγος ᾐσθάνθησαν μέγα ὅσοι,
Ὅσοι μὲ πόνον σὲ ἀγαπῶσι.
Καὶ οἱ ἐχθροί σου,
Καὶ οἱ ἐχθροί σου χαρὰν μεγάλην·
Χαίρει ὁ κλέπτης ἀνεμοζάλην
Ὅταν προβλέπῃ.
Καὶ ὅσους ἔτηκεν ὁ σὸς φθόνος
Τοιαῦτα ἤρχισαν ὁμοφώνως
Βλάσφημα ἔπη.
«Δὲν ἤσουν ἥλιος λοιπὸν νέος
Σὺ πρὸς ἣν ἔκθαμβος πᾶσα τέως
Ἡ γῆ ἐστράφη.
Φωσφόρου πρόσκαιρον σέλας ἤσουν
Ὁποῖα κάθυγροι ἀναπτύσσουν
Ἑλώδεις τάφοι.
«Τὸν θαυμασμόν σου ὀπίσω λάβε,
Γῆ· τὴν δεινήν σου πλάνην μὴ παῦε
Θρηνοῦσα, ἥτις
Τοὺς τῶν ἀγρίων παθῶν των δούλους
Θεμιστοκλέας καὶ Θρασυβούλους
Νέους κηρύττεις.»
Ἀλλ’ ἐκ τῶν τόπων ἐξαίφνης τούτων
Νὺξ μία ἦλθε, καὶ φῶς τοσοῦτον
Διεσκορπίσθη,
Ὥστε δὲν ἴδεν ἡ γῆ ἡμέραν
Νυκτὸς τοιαύτης φαεινοτέραν
Ἀφ’ οὗ ἐκτίσθη.
Τότε, Πατρίς μου, εἰς τὴν γαλήνην
Τῶν σιγησάντων παθῶν ἐκείνην,
Τοῦ πολυθρήνου
Καποδιστρίου τιμᾷς τὴν μνήμην,
Τὴν σὴν λαμπρύνουσα μᾶλλον φήμην
Ἢ τὴν ἐκείνου.
Τῆς ἀρετῆς ἡ συκοφαντία
Ἡ σκληροτάτη δολοφονία
Πασῶν ὑπάρχει.
Ἀλλὰ ὁ χρόνος ἀψευδὴς μάρτυς,
Κατὰ ἀδίκων γνωμῶν ἀντάρτης
Νικᾷ καὶ ἄρχει!"
Ι. Καρασούτας: συγγραφέας.
Αθήνα 1860
Πηγή: el.m.wikisource.org
