«Η εταιρεία δεν φέρει καμία ευθύνη».
'Οπως πριν μερικούς μήνες μια άλλη εταιρία στα Τέμπη δεν έφερε καμία ευθύνη για τα 60 νεκρά παιδιά.
'Οπως δεν φταίει η εργοδοσία που κάθε τρεις μέρες ένας εργάτης δολοφονείται στους χώρους δουλειάς.
Καμία ευθύνη δε φέρει και το αστικό κράτος για τους πνιγμένους, τους καμένους, τους καταπλακωμένους στους σεισμούς. Για τα χημικά που αναπνέει ο λαός στη Δυτική Αττική, στη Δυτική Θεσσαλονίκη, στο Βόλο.
'Οπως δε φταίει το κράτος που δεν υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές, και για την ακρίβεια που είναι «εξωγενής». Και οι τράπεζες δεν φταίνε για τους ξεσπιτωμένους απ' τους πλειστηριασμούς.
Και σίγουρα καμία ευθύνη δεν φέρει η κυβέρνηση για τον πόλεμο που είναι τόσο μακριά, για τους ξεριζωμένους που πεθαίνουν κάπου στα σύνορα.
Είναι η κακιά στιγμή. Είναι η ατομική ευθύνη. Είναι η κλιματική αλλαγή. Είναι οι εξαχρειωμένοι. Και οι παράφρονες ηγέτες.
Είναι όλα τα άλλα εκτός απ' το κέρδος.
Πάνω απ' όλα η εταιρεία δε φέρει καμία ευθύνη.
***
Τις μέρες αυτές, οι εκλεκτοί των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, αυτοί και οι άλλοι που στηρίζουν τα κέρδη λένε για όμορφες πόλεις.
Μα δεν υπάρχουν όμορφες πόλεις με παιδιά χωρίς σχολεία, με γέροντες σε γηροκομεία που τα παίρνουν τα ποτάμια, αρρώστους χωρίς νοσοκομεία που τους παίρνουν σηκωτούς από μια φωτιά.
Με εργαζόμενους που δουλεύουν 13 ώρες «από επιλογή», αφού το μεροκάματο δε φτάνει.
Με το λαό να μην μπορεί να αναπνεύσει, με ένα φυσικό περιβάλλον στάχτη, στα πόδια των επενδυτών.
Βλέποντας από τις οθόνες την αποκτήνωση, με «νόημα της ζωής» τα κέρδη.
***
Κι όμως: Αυτές είναι οι όμορφες πόλεις για τους λίγους.
Για εκείνους που «ο χρόνος είναι χρήμα» και τα καράβια τους φεύγουν «στο λεπτό».
Για τους «επενδυτές» που τα δάση και ο φυσικός πλούτος είναι «οξυγόνο» για τα κέρδη τους.
Για τους μετόχους των ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών που βλέπουν ευκαιρίες, εκεί που ο λαός υποφέρει.
Για τις τράπεζες που βλέπουν κέρδη, εκεί που ο λαός βλέπει το σπίτι του να χάνεται.
Για τους ομίλους που βλέπουν «αναβάθμιση» εκεί που οι λαοί βλέπουν πόλεμο, καταστροφή και προσφυγιά.
***
'Οσοι θέλουν την καπιταλιστική ανάπτυξη αλλά δεν αντέχουν την αποκτήνωση, «θέλουν το σφαχτό μα χωρίς να δουν τα αίματα» όπως έλεγε ο Μπρεχτ.
Γιατί δεν υπάρχει κέρδος χωρίς εκμετάλλευση.
Δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε ένα άδικο σύστημα.
Κι ούτε σχέδιο σε ένα σύστημα βασισμένο στο κυνήγι του κέρδους και την αναρχία της παραγωγής.
Κι όποιος ψάχνει ανθρωπιά από ένα σύστημα που έχει προ πολλού αντικαταστήσει κάθε ανθρώπινη σχέση «με την πληρωμή της μετρητοίς» δεν θα την βρει στον αιώνα τον άπαντα.
***
Αλλοι κουνάνε το δάχτυλο στο λαό.
Λένε ότι φταίει πάνω απ' όλα εκείνος:
Γιατί χτίζει στα ρέματα και στα δάση, ενώ θα μπορούσε να έχει σπίτι φτηνό και προστατευμένο από τις φυσικές καταστροφές, σε γειτονιές ανθρώπινες.
Γιατί επιλέγει να δουλεύει 13 ώρες ενώ θα μπορούσε να πεινάει.
Πήρε δάνεια, ενώ τα είχε όλα έτοιμα.
Δεν μιλάει, ενώ από τη δουλειά ως τη γειτονιά του λένε να βγάζει το σκασμό.
Σκέφτεται παράλογα, ζώντας σε μια κοινωνία ορθολογική.
Κάποιοι απορούν που πάνω στα κατσάβραχα φυτρώνουν γαϊδουράγκαθα.
Λένε ότι φταίει που είναι σκυμμένος, μουδιασμένος, γιατί συνηθίζει στην «κανονικότητα» της βαρβαρότητας.
Όμως ο κόσμος έβαλε τις φωνές στον καπετάνιο και χάρη σε αυτόν σταμάτησε το πλοίο.
Ο λαός έσωσε ό,τι σώθηκε στα καμένα, δίνοντας μάχες εκεί που το «επιλεκτικά απών» αστικό κράτος έστελνε μηνύματα να τρέξουν να κρυφτούν.
Εκείνος έβαλε ασπίδα την αλληλεγγύη στο σπίτι του γείτονα.
Και οι εργαζόμενοι εκεί που οργανώθηκαν και πάλεψαν έκαναν τους άδικους νόμους κουρελόχαρτο.
***
Αυτή είναι και η απάντηση σε όσους βλέπουν την εικόνα της αποκτήνωσης στο λιμάνι του Πειραιά και απορούν «που πάμε;».
«Πάμε κι όπου βγει», με οδηγό το καπιταλιστικό κέρδος.
Αυτό είναι το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, που δεν υπολογίζει τίποτα κι ούτε ζωές μπροστά στα κέρδη.
Στον Πειραιά και στον 'Εβρο, στα ανοιχτά της Πύλου ή στα χαρακώματα της Ουκρανίας, στις ΜΕΘ της Ελλάδας ή της Νέας Υόρκης, στους χώρους δουλειάς της «ευρωπαϊκής κανονικότητας», είναι ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της εποχής για όποιον «θέλει να λέγεται άνθρωπος»: αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα να γκρεμιστεί. Και στα χαλάσματα του να σηκωθεί η κοινωνία της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, της ικανοποίησης των αναγκών του λαού, ο σοσιαλισμός.
Πηγή: https://www.902.gr/
