- Πηγή: https://www.loutrakiblog.gr
Στην αβυσαλέα αυτή εποχή που βιώνουμε, στην εποχή που συνθλίβεται η προσωπικότητα του ελεύθερου πολίτη, στην εποχή που αμβλύνεται το συναίσθημα προς τον συνάνθρωπό σου, στην εποχή που το ενδιαφέρον για πράξεις προσφοράς προς το κοινό καλό σπανίζει, έρχονται «αυτοί», οι προσφέροντες.
Είναι κάτι άνθρωποι από αλλοτικές εποχές, από άλλους κόσμους, που η προσφορά τους διαχέεται σαν φως ιλαρόν, που φωτίζει ανθρώπινες ανάγκες και σκιές ανθρώπινων παθών.
Σ’ αυτή την γραφή αναφέρονται άνθρωποι ποικίλης προσφοράς, όπως πνευματική ποσφορά, υλική-οικονομική προσφορά, πολιτισμική προσφορά, προσφορά πολιτικού ήθους, ιατρογενή προσφορά, προσφορά αθλητικού ιδεώδους κλπ.
Θα αναφερθούν τέτοιοι άνθρωποι, συμπολίτες μας, που τα όρια της δράσης τους ξεπερνούν από πολλούς την εμβέλεια της Δημοτικής μας περιοχής, κάνοντάς μας υπερήφανους.
Άλλοι απ’ αυτούς είναι ζώντες κι άλλοι έχουν φύγει.
Αναφέρω σαν αρχή τον Γιάννη Πανούση με την ακαδημαϊκή του ιδιότητα βέβαια καθηγητής και πρύτανης του Πανεπιστημίου Θράκης. Η πνευματική του προσφορά τεράστια και η δημοσιογραφική διατύπωση των νοημάτων του, υψηλού επιπέδου.
Ο δεύτερος που αναφέρω είναι ο πρώην δήμαρχος Παναγιώτης Πρωτοπαππάς. Πρότυπο πολιτικού ήθους, είδος εν ανεπαρκεία σήμερα στην πολιτική κονίστρα. Ανιδιοτελής και ως δικηγόρος κόσμημα στην ελληνική δικαιοσύνη.
Ως τρίτους θα αναφέρω τους Νίκο Γκιώνη δικηγόρο και τον Μιχάλη Τσούγκο, ως ανθρώπους π[ου διατήρησαν την κληρονομιά της ιστορικής χορωδίας Λουτρακίου που χρονολογείται από το 1927. Η προσφορά τους στα πολιτιστικά δρώμενα στο δήμο μας ανεκτίμητη.
Επίσης θα αναφερθώ στους Διόσκουρους καθώς τους λέγαμε, δλδ τον Γιάννη Λαζαρίδη και τον Βλάσση Φίλη, δημιουργούς του αθλητικού συλλόγου « Ποσειδών » με πανελλήνια εμβέλεια αθλητικών επιδόσεων και πολύτιμη προσφορά στη νεολαία του Δήμου μας. Δεν θα παραλείψω να αναφέρω την οικονομική συνδρομή του Γιάννη Λαζαρίδη σε πολλαπλές δραστηριότητες κοινής ωφελείας στον δήμο μας.
Θα αναφερθώ επίσης στον παλαιό Δήμαρχο της 10ετίας του 50 και του 60, τον Δημ. Μάτση. Είχε συνετή διοίκηση, ήταν διορατικός και είναι ο δημιουργός των δυο πάρκων, δλδ του πάρκου της παραλίας και του πάρκου στα ανατολικά της πόλης. Ήταν «εμμονικός» με την καθαριότητα της πόλης.
Επίσης υπάρχει και ο μέγας ευεργέτης Χρήστος Θώδης με την προσφορά του το «Θώδειο» στάδιο Λουτρακίου και όχι μόνο.
Αναφέρομαι και στο Αντώνη Κουκουλά, λαμπαδηφόρο από τους πρώτους, φώτιζε μνήμες, παράδοση, θρύλους, ιστορία του τόπου και πολιτισμού των Ελλήνων.
Δεν θα παραλείψω την Σωτηρία την Λέκκα, Ιέρεια του πάθους για τον ελληνικό πολιτισμό, την παράδοση, την ιστορία, δοσμένη για το μεγάλο, το ωραίο και το αληθινό. Πορευτήκαμε μαζί στον «ΊΒΥΚΟ», αλλά συ έφυγες νωρίς.
Για τον ογκόλιθο της πνευματικής ζωής του Δήμου μας, τον Χαράλαμπο Αποστολίδη, αυτό που έχω να πώ είναι να παροτρύνω να προστρέξει κάθε δημότης σε αυτά που έχει αφήσει παρακαταθήκη. Συγγραφέας, ποιητής, ιστορικός, ένας ολοκληρωμένος λογοτέχνης.
Ο τόπος μας δεν υστερεί σε ανθρώπους της τέχνης και αναφέρομαι σε δυο επιφανείς θύτες του θεάτρου και του κινηματογράφου, τον Παντελή Ζερβό και τον Μιχάλη Ρέππα. Ο τελευταίος σήμερα διαπρέπει ως ηθοποιός, σεναριογράφος και συγγραφέας.
Θα ήταν αδικία να μην αναφερθούμε σε δυο ανθρώπους που με τις επιχειρήσεις τους έκαναν γνωστή τη Λουτρόπολη παγκοσμίως θα έλεγα. Ο ένας είναι ο Κλέαρχος Καραντάνης, που είναι αυτός που έγινε αιτία να αναγνωρισθεί το νερό Λουτρακίου από τα καλύτερα παγκοσμίως. Στις συνεδριάσεις των Βρυξελών ήταν ορατές οι ετικέτες στις φιάλες του νερού «Λουτρακίου-Καραντάνης».
Ο έτερος ήταν ο Δημήτριος Ταμπόσης, που τα απαράμιλλα και πρωτογενή γλυκά του, έγιναν γνωστά όχι μόνο πανελληνίως αλλά και πανευρωπαϊκά.
Οι πολίτες του δήμου μας πρέπει να είναι ιδιαίτερα περήφανοι για τα παλικάρια που δώσαν τη ζωή τους για την πατρίδα μας, όταν τα κτήνη του ναζισμού και του φασισμού εισέβαλαν στην Ελλάδα το 1940. Το 60% των νέων μπήκε στην Αντίσταση. Δεν είναι δυνατόν να ονοματιστούν όλοι. Θα αναφέρω όμως δυο απ’ αυτούς. Τους Βασίλη Μελέτη και Ηλία Σπυρογιαννάκη, που εκτελέστηκαν από τους Ιταλούς.
Αφήνω τελευταίο τον Παντελή Λάσκα, τον μετέπειτα «καπετάν Πελοπίδα». Γι’ αυτόν θα αντιγράψω κάτι από το βιβλίο «Ο καπετάνιος Πελοπίδας» που έγραψε ο Αντώνης Περώνης.
«Ο καπετάνιος Πελοπίδας, αγωνιστής του πολέμου 1940-41της ΕΑΜικής εθνικής αντίστασης, στους μαχητές του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού στρατού Ελλάδος που έδωσαν την ζωή τους για την εθνική απελευθέρωση και ανεξαρτησία για μια κοινωνία ελεύθερη από οικονομικά και κοινωνικά δεσμά.»
Ο λόγος ανάκλησης της μνήμης και η επιβράβευση του έργου τους, ως επιφανείς προσωπικότητες του δήμου μας, είναι η απονομή διάκρισης δια «ο υπέρ της κοινωνίας επράξαντο».
Η κάθε λησμονιά έχει χαρακτηρισθεί ανθρωποβόρα ακριβώς γιατί εξαφανίζει κάθε ίχνος της ζωϊκής παρουσίας του ατόμου, των βασάνων, του έργου και των ονείρων του.
Ίσως να υπάρχουν και άλλοι σπουδαίοι που μου ξέφυγαν από την μνήμη μου και γι’ αυτό τους ζητώ συγνώμη.
