Ψάχνουν για τις φωλιές τους;
Όπως με όλα τα πράγματα, όταν δεν έχουμε προσωπικά βιώματα, εμπειρίες, έστω εικόνες, αν δεν έχουμε δει από κοντά ή διαβάσει, δεν συνειδητοποιούμε. Το ίδιο και εδώ, η μη εξοικείωσή μας με τα δάση και την άγρια ζωή δεν μας βοηθάει να καταλάβουμε. Ή, να το πούμε πιο σωστά: δεν μας επιτρέπει να συναισθανθούμε. Το βίντεο και οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στο Facebook από τη σελίδα του Χρήστου Καλόγερου με τους δύο νεαρούς μαυρόγυπες στα καμένα από τον πυρήνα του δάσους της Δαδιάς είναι σπαρακτικά. Η συνάντηση μαζί τους δημιουργεί ελπίδα για τη ζωή που σώθηκε. Την ίδια στιγμή όμως το να τους βλέπεις να στέκονται στην άσφαλτο και να κοιτάζουν απορημένοι δεξιά κι αριστερά, σου ραγίζει την καρδιά. Πόσα από αυτά τα σπάνια πουλιά κάηκαν; Πόσα πρόλαβαν να φύγουν; Και αυτά που σώθηκαν πώς θα επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον αποπνικτικό για τα πνευμόνια τους; Με τι θα τραφούν; Πώς να νιώθουν;
Όσοι δεν το γνωρίζαμε το μάθαμε με την καταστροφή. Το δάσος της Δαδιάς αποτελούσε βιότοπο για αυτό το προστατευόμενο είδος αρπακτικού. Εντυπωσιακά μεγάλα πλάσματα! Μόνο το άνοιγμα των φτερών τους φτάνει τα 2,70-3 μέτρα. Και το σώμα τους έχει μήκος 1,10-1,25 μέτρα. Οι μαυρόγυπες μπορούν να φθάσουν σε εξαιρετικά μεγάλα ύψη. Και παρά το μέγεθός τους πετάνε πολύ άνετα εκμεταλλευόμενοι τα ανοδικά θερμικά ρεύματα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η πτήση τους είναι τόσο άνετη, μάλιστα, που έχει χαρακτηριστεί ότι συμβαίνει σε «αργή κίνηση», slow motion (Wikipedia).
Εντυπωσιακά ζώα. Και σπάνια. Διαβάζουμε στη σελίδα της WWF ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ο πληθυσμός τους στην Ελλάδα άκμαζε. Ακολούθησε δραματική συρρίκνωση με αποτέλεσμα τη δεκαετία του 1980 να αναπαράγεται σε δύο μόνο συγκεκριμένες περιοχές: στον Όλυμπο και στο Εθνικό Πάρκο Δαδιάς-Λευκίμμης-Σουφλίου στον Έβρο. Μέχρι πριν από λίγες μέρες, το Εθνικό Πάρκο Δαδιάς φιλοξενούσε το μοναδικό αναπαραγόμενο πληθυσμό μαυρόγυπα σε ολόκληρη τη Βαλκανική χερσόνησο.
Η WWF είχε ενεργή δράση από το 1980 στο δάσος της Δαδιάς, πετυχαίνοντας ο πληθυσμός του μαυρόγυπα να αυξηθεί σε 16 ζευγάρια και 55 άτομα το 1992 και σε 28 ζευγάρια και 90-100 άτομα τα τελευταία χρόνια. Η μόνιμη επιστημονική ομάδα τους, εγκατεστημένη εκεί από το 1992, κατέγραφε και παρακολουθούσε, συμβάλλοντας στην επιβίωση των νεαρών πουλιών με το να βρίσκουν ασφαλή τροφή τους πρώτους μήνες της ζωής τους αφότου πετάξουν από τη φωλιά, αλλά και με συμπληρωματική τροφή όλου του πληθυσμού τους δύσκολους μήνες του χειμώνα που μειώνοντααν οι τροφικές πηγές.
Η ζωή ενός μαυρόγυπα…
Ο μαυρόγυπας (Aegypius monachus) αποτελεί ένα από τα απειλούμενα είδη της ελληνικής πανίδας, καθότι σύμφωνα με το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας (2009) θεωρείται «κινδυνεύον». Από τις αρχές Ιανουαρίου, τα ζευγάρια ξεκινούν τις αναπαραγωγικές τους επιδείξεις και χτίζουν μαζί τη φωλιά τους στις κορυφές των πεύκων που μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 2 μέτρα σε διάμετρο και ένα μέτρο σε ύψος. Μοιράζονται την «ευθύνη» ανατροφής του νεοσσού, επωάζοντας το μοναδικό αβγό τους για 50-55 μέρες, μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαρτίου. Η άφιξη του νέου μέλους της οικογένειας, φέρνει ευθύνες για τους γονείς που ταΐζουν το μικρό από τον Μάιο και για περίπου 3,5 μήνες ώσπου να πετάξει από τη φωλιά του, ενώ θα ενηλικιωθεί και θα «ανοίξει τις φτερούγες» του για αναπαραγωγή όταν φτάσει τα 5 με 6 χρόνια. Ως τότε ταξιδεύει στις γύρω περιοχές μαθαίνοντας τις τροφικές πηγές που εκτείνονται και πέρα από τα σύνορα του Εθνικού Πάρκου δάσους Δαδιάς ως τον Νέστο και τη γειτονική μας Βουλγαρία.
Ο μαυρόγυπας είναι, σε μεγάλο βαθμό, μοναχικό πτηνό, που παρατηρείται να γυροπετά μόνο του, ή το πολύ σε ζεύγη. Οι μαυρόγυπες έφτιαχναν τις φωλιές τους στις πλατιές κορυφές των μαυροπεύκων στο δάσος της Δαδιάς. Ίσως και να υπάρχει ελπίδα…
Υ.Γ. Tη δράση της WWF συνεχίζει η Εταιρεία Προστασίας Βιοποικιλότητας Θράκης.
Πηγή: https://www.catisart.gr/
