Ονειρεύομαι μια μοναξιά μαζί Σου
Ονειρεύομαι μια μοναξιά μαζί Σου
όπου θα καθόμαστε και θα μιλάμε για του κόσμου
την ουσία και τα μάτια μας θα βγάζουν φωτιές,
όπου οι ψυχές μας θα επικοινωνούν στα κρυφά, στα φανερά,
αδιαμεσολάβητα κι ηδονικά κι εξαίσια,
όπου το πάθος της ζωής θα γεννά
την πιο όμορφη μουσική μόνο για τ’ αυτιά μας.
Ονειρεύομαι μια μοναξιά μαζί Σου
ώστε να φύγουμε κάθε σκιά και κάθε φόβο
να τον ξορκίσουμε παρέα καθώς θα ζούμε στο φως,
ώστε να κοιτάζουμε στα βάθη των ψυχών μας
μέχρι να μην υπάρχει κρυφό σημείο, κρυφή πληγή,
ώστε να βλέπουμε τα αστέρια που τόσο αγαπάς
μακριά από τη φασαρία του κόσμου, στο μακριά που αγαπώ.
Ονειρεύομαι μια μοναξιά μαζί Σου
όπου κάθε λεπτό θα έχει την αξία που θα του δίνουμε
καθώς ορίσαμε τον χρόνο μας ως ανεκτίμητα πολύτιμο,
όπου εσύ κι εγώ θα κρατούμε την ομορφιά του κόσμου
μέχρι να εξαφανιστεί κάθε τι άσχημο και άδικο,
όπου ο δρόμος που θα έχουμε διανύσει μαζί, αντάμα
θα έχει μακρύνει, μα πάντα θα θυμόμαστε από πού κινήσαμε και πού θέλουμε να πάμε.
Γι΄ αυτό κράτα το χέρι μου και πάμε
η νύχτα είναι ακόμη γλυκιά, αργεί να ξημερώσει
η διαδρομή μας έχει κάτι το μαγικό
σαν το πούσι που πέφτει αποβραδίς
στα πρώτα όνειρα των ανθρώπων.
* Το 1921 ο Άγγελος Σικελιανός γράφει στον Νίκο Καζαντζάκη: «Ονειρεύομαι μια μοναξιά μαζί σου, όπου κι εγώ και Συ θ’ ανοίγαμε το στόμα μας στο Θεό για να μιλήσουμε μαζί Του, όπως Εσύ κι εγώ αναμεταξύ μας».
Θωμάς Καραγκιοζόπουλος
Πηγή: https://www.fractalart.gr/
