Κυριάκος Δοσαράς
Μου σώνονται τα λόγια τώρα
δεν έχω χρόνο πολύ
και τούτη η μέρα μου δόθηκε
το κρυσταλλωμένο νερό της πηγής
απάνω στα χείλη σου να στάξω.
Σταυρώνω τα χέρια μου τώρα
δεν έχω χρόνο πολύ
και τούτη η μέρα μου δόθηκε
να σου στείλω το σ 'αγαπώ μου
με τα δικά μου χείλη
γιατί το τώρα μοναχά μου ανήκει
και το αύριο ούτε η ίδια η ποίηση
δεν το καρτερά.
Πονάω ακόμη τώρα
δεν έχω χρόνο πολύ
και τούτη η μέρα μου δόθηκε
για να καρφιτσώσω στα χρυσά σου μαλλιά
την ανατολή του τόπου σου
και το λιόγερμα των δικών μου ονείρων.
Ουρλιάζω τώρα
δεν έχω χρόνο πολύ
και τούτη η μέρα μου δόθηκε
για να σε κρατήσω με την άκρη των δαχτύλων μου
να μην μου δραπετεύσεις πάλι
σαν τις κατάμονες λεπτές σκιές
που κυνηγώ απελπισμένος αργά τα βράδια.
Σε ικετεύω τώρα
δεν έχω χρόνο πολύ
και τούτη η μέρα μου δόθηκε
να σ ' αγαπήσω πιότερο ακόμη.
Ακούμπησε το δάχτυλό σου ήσυχα ήσυχα
επάνω στα νοτισμένα μου μάτια
και πες μου σε παρακαλώ -λιογέννητη κόρη-
πως μ ' αγάπησες
όπως αγαπούν τα διαβατάρικα πουλιά
τον συρτό λυτρωτικό αχό
της ροδοδάχτυλης αυγής
λίγο πριν το μεγάλο τους πέταγμα.
κδ
* Αναδημοσίευση από το προσωπικό τoυ Facebook
