Δρ. Γιώργος Ρακκάς, ΑρθρογράφοςΠολιτικός επιστήμονας και Δρ. κοινωνιολογίας. Δημοτικός Σύμβουλος με την παράταξη Μένουμε Θεσσαλονίκη
VIA ASSOCIATED PRESS
Επαΐοντες έχουν περιγράψει: οι βυθίσεις των πυροσβεστικών αεροσκαφών για την κατάσβεση εστιών πυρκαγιάς σε έντονο ανάγλυφο φλερτάρουν πάντοτε με τους απρόβλεπτους στροβιλισμούς των αερίων ρευμάτων στα δοσμένα επίπεδα θερμοκρασίας, την απώλεια στήριξης που ελλοχεύει σε κάθε επαναφορά, από την άλλη, με τα κλαδιά των υψηλότερων δέντρων, την ένταση της συγκεκριμένης στιγμής ―και τόσους άλλους παράγοντες ακόμα που ανά πάσα στιγμή απειλούν να αποβούν μοιραίοι.
Κάθε τέτοια βύθιση, λοιπόν, κινείται στα όρια και πάρα λίγο δεν έχει συμβεί πολλές άλλες φορές εκείνο που συνέβη στην Κάρυστο.
Υποαμείβονται οι πιλότοι των πυροσβεστικών αεροσκαφών θα πουν ορισμένοι, και είναι αλήθεια. Όπως υποαμοίβονται και οι πιλότοι των μαχητικών. Είναι όμως επίσης αλήθεια πως είναι οι τελευταίοι που θα διαμαρτυρηθούν. Γιατί δεν παζαρεύει κάνεις αυτές τις ανεπαίσθητες κινήσεις στο πιλοτάρισμα, ξανά και ξανά, για μερικές εκατοντάδες ευρώ. Από την άλλη, κάτι λέει και για τις προτεραιότητες της πολιτικής αλλά και την ευρύτερη ιεράρχηση των αξιών το γεγονός ότι υποαμείβονται.
Οι άνθρωποι αυτοί ενσαρκώνουν το περίφημο ”οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος” των Ευαγγελίων. Επιτελούν τις αλτρουιστικές λειτουργίες εκείνες, που είναι απαραίτητες για μια κοινωνία ώστε να υπάρξει.
Εκτός από ακραίες συνθήκες, ένας πόλεμος υπέρ βωμών και εστιών για παράδειγμα, οι περιπτώσεις αυτές των ανθρώπων είναι εξαιρετικά σπάνιες• ένα μικρό ποσοστό ενός ολόκληρου συνόλου: ”οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους...”, όπως γράφει και ο Γιώργος Σεφέρης.
Ένας ακόμη λόγος για να πενθήσει κάνεις σήμερα ―όσοι τελοσπάντων καταλαβαίνουν: Οι άνθρωποι αυτοί...δεν τους οφείλει απλά η κοινωνία, είναι η κοινωνία.
