Στ’ ανοιχτά της απελπισίας, φυσάει ο τυφώνας της παγκοσμιοποίησης του χρήματος και της πολτοποίησης του ανθρώπου.
Οι βουλιμικοί του κέρδους, με, χαμόγελο αδιαντροπιάς, πλήθος καθάρματα, θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν ακόμη και τον ορίζοντα.
Ο Δήμος, ο λαός, μάζα από μαζάτομα, αγωνίζεται, σθεναρώς, και με ανείπωτη ξετσιπωσιά, μόνο «περί πάρτης».
Άγνωστο στους κοιλιόδουλους το «αμύνεσθαι περί Πάτρης»
Έτσι κατήντησαν τον υπερήφανο λαό, οι άξεστοι, δόλιοι, συμφεροντολόγοι άρχοντές του. «Εδώ είναι η στάχτη ενός λαού που ήταν αιώνια φλόγα» (Κ. Βάναλης),
Και οι μαυραγορίτες να βαφτίζουν νόμιμη την κλεψιά, και σκεπάζουν τις βρωμιές τους, σαν τη γάτα που σκεπάζει τα περιττώματά της, με νόμους περί (αν)ευθύνης υπουργών και άλλα βρωμερά και τρισάθλια, καλά και συμφέροντα «ταις (σκατό)ψυχαίς αυτών», των πονηρών πολιτικατζήδων
Οι απάνθρωποι αυτοί λαομπαίχτες και θεομπαίχτες, εμπαίζουν το καθαρό πρόσωπο, που αυτοί δεν έχουν, γιατί το βρώμισαν ρουθουνίζοντας, σαν τα γουρούνια, στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης νεοφιλελεύθερης Κίρκης.
Ο ΚΙΝΗΣΙΑΣ (ο κουνιστός του Αριστοφάνη), που καμώνεται πως είναι εραστής της πόλης.
Ο ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ των καταγωγίων της βρωμερής ψυχής του και της άδειας σκέψης του.
Ο ΠΑΤΡΙΔΕΜΠΟΡΟΣ με την αγία του τριάδα: Βλακεία, Ανικανότητα, Κομπίνα. Ελληναράς με πατέντα Χρυσαυγίτη.
Ο ΠΟΛΙΤΙΚΑΤΖΗΣ, (ο πολιτικός είδος εν ανεπαρκεία) ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗΣ, ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
«Εσύ ν’ αρπάζεις και να δωροδοκείσαι, ο δε λαός… σφιγμένος από την ανάγκη και τη μιζέρια, να κρέμεται από σένα με το στόμα ανοιχτό:
Συ μεν αρπάζης και δωροδοκείς… ο δε δήμος … υπ ανάγκης άμα και χρείας και μισθού προς σε κεχήνη» (Αριστοφάνης).
Ο ΠΟΛΥΔΑΚΤΥΛΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΧΕΡΗΣ,
ο «τίμιος» φύλακας της δημόσιας περιουσίας, που, μαγικά, την εξαφανίζει off shore, σε μυστικούς αόρατους λογαριασμούς, στους παραδείσους των φοροφυγάδων, εις δόξαν ημών των μελωδούντων: Λυτρωτά, κλέφτη των μόχθων μας, ο Θεός να σ’ ευλογεί.
Ο ΑΛΗΘΙΩΝ ΤΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ,
Με την αλήθεια να τρέχει από το χαλασμένο καζανάκι της τρύπιας σκέψης του.
Κωλορεβερέντζης (βαθέως και δουλικά υποκλινόμενος, μετά προβολής των οπισθίων), των αφεντικών του: εργολάβων δημοσίων έργων, συνάμα δε καναλαρχών, εκδοτών, άμα τε και τζογαδόρων.
Ο ΚΛΙΝΗΡΗΣ ΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ,
με την σπουδαιογελοία επισημότητα του λείψανου, που ακαδημαΐζεται
«Κοιτάχτε τον Καραμπουζούκη, ακαδημαϊκός!
Άλλος δεν είναι στο σινάφι πιο μηδενικός.
Γιατί λοιπόν στρογγυλοκάθεται κάτου απ’ το θόλο;
Γιατ’ έχει κώλο!»
(Κ. Βάρναλης)
Ο ΚΟΛΛΥΒΙΣΤΗΣ ΣΑΡΑΦΗΣ,
ντόπιος και ξένος με τα σφουγγοκώλια του, που ρημάζει τη χώρα, χρεώνοντας τις κλεψιές του στους αδύναμους. Να τος τώρα, καλεί, για τη σωτηρία, λέει, της Πατρίδας, δηλαδή, το αβγάτισμα, ξανά, των άνομων κερδών του. Καλεί, να πληρώσει ο λαός, τα σπασμένα, γιατί, λέει, «μαζί τα φάγαμε».
«Α γαμοιθύται».
Ο ΑΝΑΛΓΗΤΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ
Ο εντολοδότης της φτώχιας και του θανάτου του λαού.
Καμώνεται πως πάσχει, μαζί με τον λαό. Ολοφύρεται, ότι συμπάσχει, για τα δεινά, που, αυτός ο ανίκανος κυβερνήτης, επισώρευσε στον λαό, με το πρόσχημα ότι κινδυνεύει, λέει, η Πατρίδα.
Μαζί, λέει κι αυτός, τη χρεώσαμε την Πατρίδα. Αυτός που έσκαγε από το φαγοπότι του δημοσίου χρήματος και ο λαός που στέναζε από την ανέχεια.
«Μα έχει στο θεό σας εντολοδόχους ο θάνατος;»
(Ν. Καρούζος).
Οι λαθρεπιβάτες της εξουσίας, ξεγελούν τον λαό και κλέβουν την ψήφο του και το βιός του.
«Κοίτα, νέα χελιδόνια. Κι αυτοί έβλεπαν κι εγώ έκλεβα το κρέας:
ὥρα νέα, χελιδών οἱ δ᾽ ἔβλεπον, κἀγὼ ᾽ν τοσούτῳ τῶν κρεῶν ἔκλεπτον.» (Αριστοφάνης)
«Κι’ ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια» (Γ. Σεφέρης)
ΧΑΘΗΚΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΑΣ ΛΕΩ!
Μα θα τον ξαναβρούμε.
Άλλον δρόμο παίρνοντας.
Άλλον σκοπό βαρώντας.
ΤΗ ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΗΡΑΝΕ
ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ.
ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΜΑΣ
ΚΙ ΑΠ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΜΑΣ ΓΝΩΜΗ
(Ζήσιμος Λορεντζάτος)
«Τι καρτερείς ακόμα, τάχα δικαιοκρίτη;»
* Γιάννης Ρίτσος
Πηγή: https://www.zougla.gr/
