Επιβιβάζεστε σε σαπιοκάραβα και σας καταπίνει η θάλασσα,
ενώ εγώ, πεθαίνω στην εξορία όπου βρίσκομαι, μακριά από το σπίτι μου.
Μην εμπιστεύεστε τον Ποσειδώνα, ούτε το καράβι του Οδυσσέα
μην πιστέψετε τις επιστολές, ούτε τις λέξεις.
Δεν απέμεινε από το καράβι του Κάδμου που δραπέτευσε από την καμένη Σουρ, παρά μόνο τα συντρίμμια του.
Φωνή
Δραπετεύω από το θάνατο στην καρότσα του θανάτου.
Ο ουρανός με εκτοξεύει μακριά με σκισμένα φτερά.
Πέφτω με θόρυβο στο αίμα μου
και
στο δικό της
αίμα.
Καταρρέω
και κερδίζω την απουσία μου.
Πλοίο στο λιμάνι
Κοιμάμαι σε ένα νησί
και ξυπνώ σε ένα άλλο.
Άραγε έφτασα χθες,
ή μήπως βρίσκομαι ακόμα στο δρόμο
της ψευδαίσθησης,
αναζητώντας τον εαυτό μου;
Τόσα βάσανα,
θεϊκά, απατηλά κι ανθρώπινα,
και τόσο, μα τόσο άσκοπα..
Κοιτάζω το καράβι
από το παράθυρο πάνω στο βράχο
και βλέπω τα συντρίμμια μου.
Βλέπω τον εαυτό μου
σαν φάντασμα, σκιά ή οπτασία.
Ίχνος
κραυγής
ενός
πνιγμένου.
Ξένος στο δωμάτιο
Χθες,
επιτέλους,
τα πόδια μου
έφτασαν ως εδώ
κι απόλαυσαν
την απαλότητα
της επιφάνειας
ενός λείου βράχου.
Xθες,
ένας όμορφος νεαρός άνδρας με γενειάδα
με οδήγησε στα βράχια,
όπου γύρω τους πάλλονταν καταπράσινα νερά,
και με έφερε σ’ αυτό εδώ το ξενοδοχείο.
Τώρα,
το κρεβάτι μου είναι στρωμένο
καθαρό,
η πετσέτα μου φρεσκοπλυμένη.
Κάθομαι στο δωμάτιο
με θέα τις βάρκες που λικνίζονται στο φως,
και τους γλάρους που ουρλιάζουν γύρω τους.
Έχω σκύψει το κεφάλι
και τα κλειστά μου μάτια
κοιτούν ένα μακρινό πηγάδι.
Το γυμνό χαμόγελο μου αιμορραγεί
και το εξαρθρωμένο χέρι μου,
στάζει αίμα.
Πηγή: https://www.fractalart.gr/
