Δημήτρης ΔανίκαςΟ κύκλος των δικών μου διαφωνιών, των κάθετων και κατηγορηματικών, δεν έχει κλείσει οριστικά. Μένει ακόμα μια τελική, οριστική αναμέτρηση πάνω στο πεδίο του πολιτισμού, της παιδείας, της ευρύτερης κουλτούρας
Το εξηγώ. Ποιο το πλεονέκτημα της Αριστεράς, από την κομμουνιστική μέχρι το οποιοδήποτε αριστερό γκρουπούσκουλο; Εκτός όλων των άλλων, η κουλτούρα και ο πολιτισμός. Αυτό το προνομιακό πεδίο αναμέτρησης με τη δεξιά πολιτική. Αυτά τα μεγάλα, τα ακατανίκητα όπλα, τα αδιαπραγμάτευτα επιχειρήματα των Αριστερών.
Γιατί αυτό; Λόγω Εθνικής Αντίστασης. Λόγω Εμφυλίου Πολέμου. Κάπως έτσι, μετά την ήττα, την καταστροφή και την έξοδο στην προσφυγιά χιλιάδων αθώων μαχητών, όλοι οι κυβερνητικοί μηχανισμοί παραδόθηκαν σε άτομα με πλούσιο «ποινικό μητρώο». Από τοπάρχες και κοτζαμπάσηδες μέχρι ταγματασφαλίτες και συνεργάτες των κατακτητών.
Άτομα που πληρούσαν τα χαρακτηριστικά βάρβαρων, άξεστων, αναλφάβητων, υποταγμένων. Από εκεί στρατολογήθηκαν και ανέλαβαν θέσεις στους κυβερνητικούς μηχανισμούς. Από κοντά και η οικονομική ελίτ. Γι’ αυτό εν Ελλάδι απουσίαζε ολοσχερώς η έννοια της «εθνικής αστικής τάξης». Γι’ αυτό η Δεξιά της μετεμφυλιακής Ελλάδας ουδεμία σχέση με τις αντίστοιχες αναπτυγμένων χωρών όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία.
Το παράδειγμα του λεγόμενου εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή από τα πιο χαρακτηριστικά. Ποια τα πτυχία του, οι σπουδαστικές περγαμηνές του, τα αποθέματα κουλτούρας του; Σχεδόν τίποτα. Απλώς πτυχιούχος Νομικής και στη συνέχεια δικηγόρος από την Πρώτη Σερρών. Γι’ αυτό στην πρώτη φάση της κυβερνητικής του θητείας η συμπεριφορά του προς τους συνεργάτες του ήταν αυταρχική, ενός άξεστου επαρχιώτη πολιτικού. Μόνο από την «αυτο-εξορία» του στο Παρίσι επέστρεψε σαν ένας άλλος Καραμανλής. Η Πόλη του Φωτός, τα θρανία του. Το Παρίσι, το σχολείο του.
Ποιο ήταν το σλόγκαν των φυλακισμένων Αριστερών; Να τρως το φαΐ σου, να προσέχεις το κελί σου και να διαβάζεις τα βιβλία σου. Γι’ αυτό πλήθος διανοούμενων, διανοητών, καλλιτεχνών, ποιητών και λογοτεχνών «κυκλοφορούσαν» πέριξ ή ακόμα εντός του πυρήνα της Αριστεράς. Γι’ αυτό ο μέγας Μάνος Χατζιδάκις, αν και οπαδός του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είχε επιλέξει, ως συνεργάτες του, μόνο Αριστερούς μουσικούς και εν γένει καλλιτέχνες. Ούτε ένας από τον χώρο της Δεξιάς.
Γι’ αυτό το σύνθημα «Πρώτοι στον αγώνα, πρώτοι στα μαθήματα». Μόνο έτσι κάθε Αριστερός, κάθε κομμουνιστής, θα ξεχώριζε και θα ασκούσε ακαταμάχητη επιρροή ανάμεσα στους συμμαθητές και τους συμφοιτητές του.
Φανταστείτε, έτσι ως παράδειγμα το λέω, ότι κάθε φορά που ο Γιάννης Ρίτσος εμφανιζόταν ως επίτιμος καλεσμένος σε μεγάλες εκδηλώσεις του κόμματος και της ΚΝΕ, αφού πρώτα έβγαζε και έδινε το γούνινο παλτό του σε κάποιο μέλος του Πολιτικού Γραφείου, στη συνέχεια καθόταν δίπλα στον Χαρίλαο Φλωράκη.
Τι έγινε στη συνέχεια; Τι έγινε με το «Πρώτη φορά Αριστερά»; Τι έγινε με τον Αλέξη Τσίπρα και τα περισσότερα από τα στελέχη του; Να τα μετρήσω; Ετσι πρόχειρα ανακαλώ μερικές εικόνες από το πρόσφατο παρελθόν. Όπως μπαχαλοποίηση εντός των πανεπιστημιακών τειχών. Ενθάρρυνση του εύκολου δρόμου μιας πορείας που οδηγεί τη νέα γενιά στον «αναλφαβητισμό», αναμασώντας μια γλώσσα με σκόρπιες και «σύντομες» κοπιαρισμένες λέξεις από σχόλια ιντερνετικά.
Με πρώτον διδάξαντα τον αρχηγό. Ποιο το φορτίο του; Ποια η παιδεία του; Ποιος ο πολιτισμός του; Ποιες οι αναφορές του; Ποιο το πλεονέκτημά του; Τα κόλπα τα επικοινωνιακά. 'Ασε τα σαρδάμ, άσε τα αγγλικά, άσε τα ελληνικά.
Ποιο το αποτύπωμα που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ στο υπουργείο Πολιτισμού; Το απόλυτο κενό. Ποιο το αποτύπωμα το καλλιτεχνικό, το φιλοσοφικό; Το απόλυτο κενό. Ποιοι οι διανοητές του; Ο κανένας! Θα τρίζουν τα κόκαλα του Δημήτρη Γληνού, του Γιάννη Ρίτσου, του Μίκη Θεοδωράκη και του Νίκου Πουλαντζά, ανάμεσα σε τόσους άλλους.
Η μετάλλαξη της κυβερνητικής Αριστεράς στο αντίθετό της.
Να το ξέρετε, χωρίς ευρύτερη παιδεία, καλλιέργεια και κουλτούρα, Αριστερά γιοκ. Την απογυμνώσατε και την περιφέρετε ρακένδυτη και περιφρονημένη. Γι’ αυτό από Αριστεροί στο αντίθετο, στο δήθεν, ταχαριστεροί. Αυτός ο μεγάλος θυμός!
Πηγή: https://www.protothema.gr/
