Νίκος ΑλιβιζάτοςH είσοδος στη Βουλή των τριών ακροδεξιών κομμάτων, αλλά και της Πλεύσης Ελευθερίας, είναι δίχως άλλο το ανησυχητικό μήνυμα των χθεσινών εκλογών. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να αλλοιώνει το βαθύτερο νόημά τους, το οποίο, θα τολμούσα να πω, δεν είναι αρνητικό. Επιβεβαιώνοντας την ετυμηγορία της 21ης Μαΐου, το εκλογικό σώμα έδειξε ότι, μετά μια δεκαετία ταλαντεύσεων ανάμεσα στον ρεαλισμό και στην ουτοπία, θέλει να επανέλθει στην πραγματικότητα. Εξηγούμαι:
Μακροπρόθεσμα, έχω την πεποίθηση ότι κανένα από τα κόμματα που κατάφεραν χθες να ξεπεράσουν το όριο του 3% δεν θα μπορέσει να επηρεάσει ουσιαστικά τις πολιτικές εξελίξεις. Οι Σπαρτιάτες, αν τολμήσουν να συγκροτήσουν τάγματα εφόδου σαν τη Χρυσή Αυγή, είμαι βέβαιος ότι θα προσκρούσουν στον νόμο. Το πολιτικό σύστημα είναι πολύ ωριμότερο σήμερα απ’ ό,τι το 2012 και το 2015 για να τους αντιμετωπίσει. 'Οσο για τους άλλους πρωτοείσακτους της Βουλής, φρονώ ότι κανένας τους δεν θα ξεπεράσει το στάδιο της γραφικότητας. Αλλού συνεπώς θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να αναζητηθεί το βαθύτερο μήνυμα των χθεσινών εκλογών.
Η νίκη πρώτα πρώτα της Ν.Δ. ήταν νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Την εξηγεί κυρίως ο απολογισμός της πρώτης κυβερνητικής του θητείας. Παρά τη σκοτεινή σελίδα του σκανδάλου των υποκλοπών και τις κραυγαλέες αβελτηρίες σε κρίσιμους τομείς του κρατικού μηχανισμού που απέτυχε να εκσυγχρονίσει (Τέμπη, αστυνομική βία, επαναπροωθήσεις), η τετραετία του αξιολογήθηκε θετικά. Ακόμη και μεταξύ των αντιπάλων της Ν.Δ., είμαι βέβαιος ότι ελάχιστοι είναι εκείνοι που συμμερίζονται τα περί «ορμπανοποίησης» και καταλύσεως του κράτους δικαίου. Επρόκειτο για κραυγαλέες υπερβολές, που έπεισαν πολύ λίγους. Τουναντίον, το μόνο που πέτυχαν ήταν να θολώσουν τα όποια θετικά της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, από το καλοκαίρι του 2015 και μετά.
'Οσο για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ας μου επιτραπεί να επανέλθω σε ένα ερώτημα που είχα διατυπώσει σε ανύποπτο χρόνο από τις στήλες της «Κ»: Μπροστά στην ανεξήγητη επιμονή του να τα βλέπει όλα μαύρα και να συμπεριφέρεται σαν κόμμα του 3%, είχα διερωτηθεί μήπως είχε κλείσει ο ιστορικός κύκλος του. Μήπως, με άλλα λόγια, μετά το τέλος των μνημονίων, επέστρεφε πλησίστιο στο περιθώριο και στις πρακτικές των νιάτων του, παραχωρώντας έτσι, χωρίς βέβαια να το θέλει, στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ τη θέση του αντίπαλου πόλου στη Ν.Δ.;
Η νίκη της Ν.Δ. ήταν νίκη του Μητσοτάκη. Την εξηγεί κυρίως ο απολογισμός της πρώτης κυβερνητικής του θητείας.
Δίχως άλλο, η άνοδος της Ακροδεξιάς στη χώρα μας αντανακλά μια γενικότερη τάση στη σημερινή Ευρώπη. Σε αυτήν, θυμίζω, η άκρα Δεξιά έχει θεριέψει: όχι μόνον η επιρροή της παντού ανεβαίνει, αλλά έχει από καιρό αναδειχτεί σε κυβερνητικό εταίρο σε πρωτεύουσες που ήταν έως πρόσφατα «υπεράνω κάθε υποψίας», όπως η Στοκχόλμη και το Ελσίνκι, φτάνοντας μάλιστα ακόμη και στην πρωθυπουργία (στη Ρώμη).
Θέλω να πιστεύω ότι στη χώρα μας δεν έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Σ’ εμάς, η άνοδος της Ακροδεξιάς είναι συγκυριακή. Η περιπέτεια των μνημονίων έχει δείξει τα όρια των δημαγωγών. Και έχουμε πια καταλάβει ότι για τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν.
* Ο κ. Νίκος Κ. Αλιβιζάτος είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/
