«Όταν τα χάνω όλα, μου μένει ο Θεός» της Αγγελικής Σιδηρά
Από τη συλλογή «Αμείλικτα Γαλάζιο», «Ποιήματα 1983- 2021», εκδ. Κέδρος
Δεν θέλω να ξανάρθεις γητευτής
ούτε στα όνειρά μου πια.
Τη μοναξιά σφυρηλατώ τριγύρω μου
μέρα τη μέρα.
Έτσι που περιβάλλομαι απ’ αυτήν,
μια πανοπλία σιδερένια, κρύα,
κι όλο αναμετράω
το κενό της απουσίας σου
με το αδιανόητο χάσμα του χάους.
Κάποτε μια μνήμη μακρινή
διαπερνά την άτρωτη αρματωσιά μου,
ένα καυτό σου δάκρυ ίσως φυλαγμένο.
Έπειτα σαν απάντηση έρχεται η βροχή,
καταιγισμός δακρύων Του για μένα,
που το σίδερο τρυπούν ξεπλένοντας
όλα τ’ αποτυπώματά σου.
Καθώς διάχυτη απλώνεται
η οσμή Εκείνου στο βρεγμένο χώμα,
εξαφανίζεται κάθε υπαινιγμός
από το κοσμικό άρωμά σου.μέρα τη μέρα.
Έτσι που περιβάλλομαι απ’ αυτήν,
μια πανοπλία σιδερένια, κρύα,
κι όλο αναμετράω
το κενό της απουσίας σου
με το αδιανόητο χάσμα του χάους.
Κάποτε μια μνήμη μακρινή
διαπερνά την άτρωτη αρματωσιά μου,
ένα καυτό σου δάκρυ ίσως φυλαγμένο.
Έπειτα σαν απάντηση έρχεται η βροχή,
καταιγισμός δακρύων Του για μένα,
που το σίδερο τρυπούν ξεπλένοντας
όλα τ’ αποτυπώματά σου.
Καθώς διάχυτη απλώνεται
η οσμή Εκείνου στο βρεγμένο χώμα,
εξαφανίζεται κάθε υπαινιγμός
Πηγή: https://www.fractalart.gr/
