Στεκόμαστε ακίνητοι, αγάλματα,
στήλες άλατος του Λωτ,
κοιτάζοντας με τα μάτια κλειστά
σωρούς να κείτονται στα μεσοπέλαγα.
Ακόμα και νεκροί αναζητούν το όνειρό τους,
χορεύοντας στα κύματα ελεύθεροι πια
απ’ των ανθρώπων την ασχήμια.
Ζωές που σώπασαν έτσι ξαφνικά,
ζωές που μούλιασαν
απ’ τα απανωτά φιλιά της Θάλασσας
που μέσα της θέλησε να τους κρατήσει
σαν η μανά το παιδί της.
Ήτανε άραγε θέλημα Θεού ο θάνατος τους;
οι ανθρωποθυσίες όμως
έχουν τελειώσει προ πολλού
για την ευμένειά τους…
ανθρώπων το θέλημα μάλλον θα ‘ναι
συνεχίζοντας έτσι…
το έργο των παλιών Θεών τους.!
Πηγή: https://www.fractalart.gr/
