Είναι μάλλον κοινή παραδοχή ότι το σκάνδαλο Πάτση προκαλεί σοβαρό πλήγμα στην κυβέρνηση καθώς αγγίζει τον μέσο πολίτη, ή αλλιώς τον μέσο ψηφοφόρο τον οποίο κυνηγούν οι εισπρακτικές ή χάσει το σπίτι του σε πλειστηριασμό ή κινδυνεύει να το χάσει.
Μπορεί να είναι νόμιμη η παρουσία και η δραστηριότητα των «κοράκων» στην αλυσίδα της διαχείρισης των κόκκινων δανείων τα οποία οι τράπεζες θέλουν να ξεφορτωθούν πάση θυσία, δεν παύει ωστόσο να είναι προκλητική έναντι της κοινωνίας επαναφέροντας τη γνωστή συζήτηση για το νόμιμο και το ηθικό.
Και στην περίπτωση της πολιτικής μπορεί να μην υπάρχει κάποιο τυπικό ασυμβίβαστο (πέρα από τις διάφορες επί μέρους παρανομίες στην εν λόγω υπόθεση), όμως ανακύπτει ένα λογικό και ηθικό ασυμβίβαστο: είναι άλλο να υπάρχουν κοράκια «εκεί έξω» που κάνουν ό,τι κάνουν επειδή μπορούν και το σύστημα το επιτρέπει διότι προέχει η βιωσιμότητα των τραπεζών, κι άλλο να μπλέκεται μαζί τους και η πολιτική. Η δεύτερη, θεωρητικά καλείται να λύσει ή έστω να διαχειριστεί το κοινωνικό ζήτημα που δημιουργείται από αυτή τη συστημική προτεραιότητα.
Μπορεί, προφανώς, σιωπηρώς να το διαιωνίζει και να το διαχειρίζεται επικοινωνιακά παραπέμποντας τη λύση στο μέλλον αλλά από αυτή την υποκρισία έως την ενεργό δραστηριότητα με αποτέλεσμα των πλουτισμό σε βάρος χιλιάδων ψηφοφόρων υπάρχει απόσταση.
«Νόμιμη αλλά πολιτικά απαράδεκτη» η δραστηριότητα Πάτση που λέει κ ο Μητσοτάκης για την παρακολούθηση Ανδρουλάκη. Σ’ αυτή την κυβέρνηση διαρκώς πιάνονται να μην έχουν ζυγίσει σωστά το πολιτικό θέμα…
Η διαγραφή Πάτση και το επικοινωνιακό μοτίβο που υπονοείται εδώ από την πλευρά της κυβέρνησης – «αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και τα διορθώνουμε» – μπορεί να έπιανε στην αρχή της κυβερνητικής θητείας, τώρα όμως έχει ξεχειλώσει όσο δεν πάει και δείχνει προς τα έξω αυτό που είναι, καθαρή δικαιολογία. Πολλώ δε μάλλον όταν προκύπτει από τα διάφορα παράλληλα σκάνδαλα απευθείας αναθέσεων ότι η «διάβρωση» έχει φτάσει ως το κόκκαλο, δεν είναι παρέκκλιση.
Και ερχόμαστε στην αντιπολίτευση. Το θέμα είναι ειδικά για την αξιωματική αντιπολίτευση αν θα ρίξει το βάρος στα σκάνδαλα που διαδέχονται το ένα το άλλο – κι απ’ ό,τι φαίνεται όταν αρχίζει και ξετυλίγεται το κουβάρι δεν υπάρχει τελειωμός – ή θα καταφέρει να βρει την ισορροπία ανάμεσα στην προσπάθεια φθοράς της κυβέρνησης και άρθρωσης μιας πειστικής εναλλακτικής.
Δυστυχώς το δεύτερο απαιτεί πολλή και σοβαρή δουλειά ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να το χρειάζεται προκειμένου να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του έναντι των όσων απογοήτευσε. Τα σκάνδαλα, είναι μια ασφαλής πολιτική μέθοδος φθοράς του πολιτικού αντιπάλου, και όταν έχουν έντονη κοινωνική διάσταση η φθορά γίνεται πιο εύκολη γιατί η οργή και η δυσαρέσκεια φουντώνουν. Ωστόσο για να στραφεί κάπου αυτή η δυσαρέσκεια και να μετατρέπεται σε οργή και απογοήτευση έναντι πάντων κάπου πρέπει να βρει να διοχετευτεί και ύστερα από μια δωδεκαετία πλέον κρίσεων η λογική του μικρότερου κακού φαίνεται να μην αρκεί…
Πηγή: https://www.topontiki.gr/
