Δημήτρης Δανίκας'Ετσι υποδεχτήκαμε το 2021. Με την αξονική ακτινογραφία μας. Οι φόβοι μας. Ο τρόμος μας. Η ταραχή μας. Ο εφιάλτης μας.
Οι ανησυχίες μας. Οι απορίες μας. Η αβεβαιότητά μας. Η ανασφάλειά μας. Η επιβίωσή μας.Η πανδημία μας.Τα φαντάσματά μας. Οι κάποιες ελπίδες μας. Τα καλύτερα αλλά και τα χειρότερά μας.
Όλα μέσα. Σε όλα μέσα. Τη μια στιγμή απ εδώ την άλλη απ εκεί. Τη μια στιγμή μελλοθάνατος. Την άλλη αισιόδοξος. Το εκκρεμές και η τραμπάλα μας. Ζαλισμένοι. Φορτισμένοι. Φοβισμένοι. Τρομοκρατημένοι. Πειθαρχημένοι. Υποψιασμένοι. Καχύποπτοι. Λαβωμένοι. Απελπισμένοι. Εγκλωβισμένοι. Κουρασμένοι. Ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Το εμβόλιο η σωτηρία και λύτρωσή μας. Το εμβόλιο η προσωρινή λύση μας. Το εμβόλιο και οι παρενέργειές μας. Το εμβόλιο και η συνωμοσίες. Το εμβόλιο και η κατάρα μας.
Θα το κάνω. Όχι δεν θα το κάνω. Θα δω και μετά μπορεί να το κάνω. 'Ασε τους άλλους πρώτοι αυτοί να το κάνουν. Γιατί εγώ και όχι ο άλλος. Και η διάρκειά του άντε μόνο έξι μήνες. Και μετά φτου από την αρχή. Και γιατί το αμερικανικό και όχι το Ρωσικό.
Και γιατί τόσο γρήγορα κατασκευάστηκε στη στιγμή. Και γιατί τόσες λίγες δόσεις στην αρχή. Και μέχρι να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης, θα ξεμείνω από αντοχή. Και γιατί να πιστέψω όλους αυτούς τους πολιτικούς. Και αν η μετάλλαξη προκαλέσει νέα μετάλλαξη, χειρότερη από την πρώτη, τότε πάλι καραντίνα, τότε νέο εμβόλιο χωρίς προοπτική.
Και μετά τι θα γίνει. Λίγοι θα αντέξουν. Και τα χρέη θα μας πνίξουν. Και πολλά επαγγέλματα τελειώνουν. Και με τα επιδόματα θα με φτωχοποιήσουν. Και τα χρήματα προέρχονται από μια μηχανή με αξία μηδενική. Και οι μικρομεσαίοι θα εγκαταλείψουν. Και ποιος ξέρει πόσοι θα ζήσουν και πόσοι θα πεθάνουν. Τι να πιστέψω. Που να ελπίζω. Ποιους να ακολουθήσω. Ποια η αλήθεια και ποιο το ψέμα. Αρα δεν υπάρχει προοπτική. Αρα μόνο το σήμερα. Αρα ζήσε όσο μπορείς. Αρα υπάρχω και δεν υπάρχω.
Αυτή η αμφισημία μας. Αυτή η τραμπάλα μας. Αυτή η ζάλη μας. Αυτή η ανάμεικτη ψυχολογία μας. Αυτή η διχασμένη ύπαρξή μας. Αυτή η απαισιόδοξη αισιοδοξία μας. Αυτό το σπάνιο χαρμάνι της «ναυτίας» μας.
Και για να τελειώνω. Αν κάποιος μουσικός με στίχους και με τραγούδια έχει διεισδύσει και έχει αποκαλύψει το κέντρο, τον πυρήνα της σημερινής κατάστασής μας, αυτός είναι ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο «Ισως». Αυτοί οι στίχοι μας συνοδεύουν καθώς δρασκελίσαμε το κατώφλι του 2021. Το αφιερώνω εξαιρετικά σε όλους μας.
«Ίσως, να μείνουμε εδώ, μα ίσως και να το σκάσουμε. Ίσως να βρούμε νερό,
μα ίσως και να διψάσουμε. Ίσως και να χαθούμε, μα ίσως να ξανά σμίξουμε.
Ίσως και να σωθούμε, μα ίσως να ναυαγήσουμε.
Ίσως μια μέρα να πάμε πιο πέρα, πιο πέρα απ’ την νύχτα, μέχρι την αυγή. Ίσως μια μέρα να πάμε πιο πέρα πιο πέρα απ’το τέλος, μέχρι την αρχή
Ίσως να αναστηθούμε, μα ίσως να μην αντέξουμε. Ίσως να μην μπορούμε,
μα ίσως και να μη θέλουμε Ίσως ποιος φταίει να βρούμε, μα ίσως και να μην ψάξουμε. Ίσως να φοβηθούμε, ναι ίσως πως πρέπει να αλλάξουμε.
Ίσως μια μέρα να πάμε πιο πέρα πιο πέρα απ’ την νύχτα, μέχρι την αυγή»
Πηγή: https://www.protothema.gr/
