ΣΑΝ ΘΥΜΗΣΗ!

Αναδημοσίευση από του προσωπικό facebook του Κυριάκου Δοσαρά

Από τότε που χάθηκες

δεν κλείνω πιά τα μάτια

φοβάμαι να κλείσω πια τα μάτια

γιατί η μορφή σου ξεσχίζει σαν αστραπή το σκοτάδι τους

και γίνεται για μένα μια νέα τυραννία.

Από τότε που χάθηκες

δεν πιάνω πια το κινητό μου στα χέρια

γιατί ατίθασα τα δάχτυλά μου

γλιστρούν με νοσταλγία επάνω

στους αριθμούς του τηλεφώνου σου.

Και πως να τα συγκρατήσω

καθώς φαντάζω τόσο αδύναμος πίστεψέ με.

Από τότε που χάθηκες

σταμάτησα ακόμη και να ονειρεύομαι

γιατί σε κάθε μου φευγιό απ ' την πραγματικότητα

ένιωθα τα χείλη σου να ζεσταίνουν τα δικά μου

και τούτη την αίσθηση πως να την βαστάξω.

Σακατεμένη η ύστερη ελπίδα μου

εκλιπαρεί για το ύστερο φιλί της ζωής.

Από τότε που χάθηκες

κοιμάμαι πλέον με το σκληρό μαξιλάρι της λήθης

γιατί κάθε που παραδινόμουν στην αγκαλιά του Μορφέα

τούτη η φωταυγεία των μαλλιών σου

έπεφτε ορατό κι ασήκωτο πέπλο από ατελεύτητο διαυγές φως

επάνω στο δικό μου πρόσωπο.

Από τότε που χάθηκες

σταμάτησα ν ' ατενίζω κατάματα τις ξανθές χάντρες του ήλιου

γιατί σε κάθε του αχτίδα συλλάβιζα αργά τ ' όνομά σου

κι αυτό με σκότωνε, γιατί πόσο αγάπησα

εσένα και τον ήλιο.

Να το ' ξερες μονάχα πόσο.

Έτσι, σαν μια απλή ριπή θύμησης

που φλογίζει τα ξερόχορτα της απουσίας σου

και θέλει να κατακάψει διαπαντός το σύμπαν μου

ήθελα τούτα τα ξεστρατημένα λόγια να σου πω.

Χαμηλώνω τα φώτα βράδυ Παρασκευής

φυλακίζω με ευλάβεια κάθε απόπειρα να σε ξανά σκεφτώ

κι αφήνω ελεύθερες τις ηλεκτρικές κιθάρες

στον απέραντο κήπο της απόλυτης σιγής

να ουρλιάξουν επιτέλους χωρίς έλεος, φραγμό και οίκτο

για μάταιους έρωτες που τσακίστηκαν επιπόλαια

στις συρμάτινες χορδές τους.

 ~Κυριάκος Δοσαράς