Από Χαράλαμπος Καραπάνος
Και να αδελφέ μου στην Αμερική, που ενώ κατακτήσαμε την ύλη και θεριέψανε πάνω της τα ακόρεστα θέλω μας, τώρα οι καρταρόμπες της αδηφαγίας μας ανήμπορες να ενδύσουν τη γύμνια μας μπροστά στο αόρατο θεριό, που τύλιξε με την ανάσα του ολόκληρη την οικουμένη, μένουν σφραγισμένες και σιωπηλές. Οι φοβίες μας πλέον κοινές, καταργούν τις αποστάσεις, και το βλέμμα μας στραμμένο προς τα πάνω αναζητά ελπίδα και δύναμη.
Και είναι οι χτύποι της καρδιάς μας, ξεχασμένη αδελφή μου στην μακρινή Αφρική, συντονισμένοι ρυθμικά και τώρα πια ξέρω κι εγώ πως χτυπάει η καρδιά της αγωνίας για ζωή την επόμενη μέρα, για την Ανατολή και τη Δύση που από κοινού πια προσδοκούμε να μας βρει πιο χαμογελαστούς και αισιόδοξους, πιο ελεύθερους, νομάδες των ονείρων που δεν σταμάτησαν ποτέ σε μια κοινή ατραπό, αγκαλιά τον έναν με τον άλλον.
Και εσύ αρχαίε αδελφέ μου στα βάθη της Ανατολής, σκυμμένος μπροστά στο δικό σου ιερό μπόντι και εγώ γονατιστός στην Παναγιά, ενώσαμε τις προσευχές μας ζητώντας τα απλά και τα ολίγα, εκείνα που ενώ είχαμε διδαχτεί από την αρχαιότητα των πολιτισμών μας και την πίστη μας, τα παραδώσαμε και τα προδώσαμε σε ένα παγκόσμιο χωριό που έχασε την ευκαιρία να σεβαστεί την ιστορία και παραδόθηκε στη λήθη.
Και γίναμε όλοι στη γη μια γροθιά, και ακουμπήσαμε όλοι τις ελπίδες μας ο ένας πάνω στον άλλον και μάθαμε να μετράμε στις απώλειες των αδελφών μας, τις απώλειες τις δικές μας και ζήσαμε τι είναι ο πόλεμος ενός αόρατου εχθρού, και συν-πονούμε, και συν-αγωνιούμε και τώρα συν-πορευόμαστε, όλοι μια σφιχτή αγκαλιά, περισσότερο από ποτέ.
Ας γίνει αυτός ο πόνος κοινή χαρά, και ας μετουσιωθεί η ελπίδα σε μια καινή-κοινή πορεία αγάπης και ειρήνης για όλη την ανθρωπότητα και αύριο, πιο αλληλέγγυοι από ποτέ, μια γροθιά, μια καρδιά, μια πνοή ξορκίζοντας όλοι μαζί το κακό, να γίνουμε το πανανανθρώπινο ένα!
Πηγή:https://www.aixmi.gr
