Του Χρήστου Χωμενίδη"Το Κλάμα Βγήκε από το Παράδεισο" είναι μια ανελέητη όσο και τρυφερή παρωδία των παλιών ελληνικών ταινιών. Των βουκολικών δραμάτων σαν την Γκόλφω και την Αστέρω. Των αισθηματικών μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Των καταγγελτικών επών –"κακούργα κοινωνία!"– του Νίκου Φώσκολου. Των πολεμικών υπερπαραγωγών του Τζέιμς Πάρις, που υποστήριζε η Χούντα για να ενισχύσει το "εθνικόν" μας "φρόνημα". "Το Κλάμα" βγήκε στις αίθουσες πριν από εικοσιδύο κιόλας χρόνια και σάρωσε. Μισό εκατομμύριο εισιτήρια έκοψε. Είχε κυρίως διάρκεια. Βλέπεται ακόμα απολαυστικότατα.
Μέσα στην ασυγκράτητη έμπνευσή τους, οι δημιουργοί Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου έστησαν και μια σκηνή σε ένα νοσοκομείο. Ο γιατρός ανακοινώνει στη σπουδαία Άννα Παναγιωτοπούλου (Λαυρεντία Μπισμπίκη στην ταινία) ότι ο γιος της θα ζήσει, έστω τυφλός. "Να που συμβαίνουν και θαύματα!" αναφωνεί εκείνη. Και μια ντουζίνα ασθενείς –κουτσοί, στραβοί, μπανταρισμένοι, με πατερίτσες– αντάμα και δυό-τρεις σέξι νοσοκόμες αρχίζουν να χορεύουν και να τραγουδάνε. "Εμπρός το κεφάλι ψηλά, να γίνουμε όλοι καλά!"...
Θα γυριζόταν σήμερα κάτι τέτοιο; Μην είστε απολύτως σίγουροι. Εγώ φαντάζομαι τον παραγωγό, αν όχι και τον νομικό σύμβουλο της εταιρείας παραγωγής, να διατυπώνουν έντονες ενστάσεις. "Μήπως προσβάλλουμε τον ιατρικό κλάδο; Τις νοσηλεύτριες; Μήπως κάνουμε χυδαίο χιούμορ εις βάρος των αναπήρων και των χρονίως πασχόντων; Το πλάνο τουλάχιστον που λένε "μια πάπια μα ποια πάπια;” κραδαίνοντας μια σκωραμίδα, κόψτε το να χαρείτε!"
Ο Παπαθανασίου και ο Ρέππας θα έμεναν στην αρχή άναυδοι. Θα έμπαιναν έπειτα σε ζόρικο δίλημμα. Δεν είναι δα η σκηνή του νοσοκομείου και η ραχοκοκκαλιά τής ταινίας τους. Εάν όμως άρχιζαν να αυτολογοκρίνονται για να προλάβουν παρεξηγήσεις και μπλεξίματα, τότε τη σάτιρα, το σκώμμα, το ευφρόσυνο πνεύμα τους θα τα έπαιρνε ο διάολος. Ο οποίος διάβολος στις μέρες μας είναι σκαιός, αδέκαστος σαν θεολόγος-κατηχητής του 1950. Φοράει τον μανδύα της πολιτικής ορθότητας.
Πώς και θυμήθηκα το "Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο" παραμονές του 2024; Εξαιτίας του περιστατικού που απασχόλησε την ειδησεογραφία μας, παράλληλα με τους θανάτους διασήμων, τα στυγερά εγκλήματα και τα φρικτά αυτοκινητιστικά.
Κάποιοι από το προσωπικό του "Ερυθρού Σταυρού" έστησαν στον προθάλαμο των διοικητικών υπηρεσιών ένα μικρό χριστουγεννιάτικο γλέντι. Κάλεσαν δύο κιθαρίστες με τη μικροφωνική τους εγκατάσταση και αφού είπαν τα κάλαντα, τραγούδησαν το "Κόκκινο Φουστάνι", το θαυμάσιο λαϊκό του Σταύρου Κουγιουμτζή σε στίχους Κώστα Κινδύνη που πρώτη το έχει ερμηνεύσει η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Τότε η διοικήτρια του νοσοκομείου, ενθαρρυνόμενη από τις καθαρίστριες, σηκώθηκε και χόρεψε. Για πόση ώρα; Για αρκετή ώστε να την απαθανατίσουν και να ανεβάσουν το βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από όπου το αλίευσε ο Παύλος Πολάκης και... ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Ποσώς εκπλήσσομαι με τον κύριο Πολάκη –ίδιον των πολιτικών, ανεξαρτήτως παράταξης, να κάνουν την τρίχα τριχιά. Το ζήτημα είναι οι ουκ ολίγοι συμπολίτες μας οι οποίοι ειλικρινώς σκανδαλίστηκαν. Γνησίως έφριξαν. "Το νοσοκομείο δεν είναι μπουζουκλερί!" ανέκραξαν. "Δεν τους πληρώνει ο φορολογούμενος για να νταλκαδιάζουν!" Ιδίως μάλιστα όταν αντίκρισαν ένα φορείο να περνάει ανάμεσα στους ορχουμένους και στους μουσικούς, διέρρηξαν τα ιμάτιά τους. "Η γυναίκα πεθαίνει κι εκείνοι τον χαβά τους!" "Η ασθενής ήθελε, έστω κλινήρης, να πάρει μια μυρωδιά Χριστουγέννων..." τους απάντησαν από τον "Ερυθρό Σταυρό". "Γελοίες δικαιολογίες!" εξαγριώθηκαν περαιτέρω. Ο Υπουργός Υγείας –τι να έκανε;– διέταξε επείγουσα εξέταση.
Αναρωτιέμαι ειλικρινά. Έχουν ζήσει μια μέρα έστω αυτοί οι μυγιάγγιχτοι σε νοσοκομείο; Ως άρρωστοι ή ως συνοδοί αρρώστων; Εάν είχαν (όπως εγώ, που έφαγα με το κουτάλι το "Αττικόν" επί ένα χρόνο, συνοδεύοντας την καρκινοπαθή μάνα μου –όπως κι εσείς εικάζω), θα ήξεραν ότι η αυθόρμητη ανθρώπινη αντίδραση στη σοβαρή νόσο και στο απειλούμενο τέλος είναι το γέλιο. Και ο έρωτας.
Στα επείγοντα, στους διαδρόμους, αφορμή ψάχνει για να σκάσει το χειλάκι σου. Στους κοιτώνες νοσηλείας, η μια πιάνει κουβέντα με τον γυμνασμένο ανηψιό της διπλανής κυρίας, ο άλλος λιμπίζεται τις καμπύλες της γιατρού κάτω από τη λευκή της μπλούζα. Ένα νοσοκομείο είναι μέρος αφροδισιακότερο κι από το πιο χοτ κλαμπ. Και από πενθήμερη ακόμα εκδρομή εφήβων. Γιατί; Διότι, όπως σοφά το γράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος, "οι Έλληνες" –και όχι μονάχα οι Έλληνες– "κάνουν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου..."
Θαυμάσαμε κατά την πανδημία τις άοκνες προσπάθειες του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Υποκλιθήκαμε στο σθένος και στην αυταπάρνησή τους. Κατά την πρώτη –και αυστηρότερη– καραντίνα, βγήκαμε στα μπαλκόνια και τους χειροκροτήσαμε. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, κλεισμένοι αναγκαστικά στα σπίτια; Και τότε βέβαια μερικοί χλεύασαν τη συμβολική κίνηση –τους εξενεύριζε και η ελάχιστη αχτίδα αισιοδοξίας και η υποψία ακόμα χαράς μέσα στον ζόφο...
Το σύστημα υγείας στην Ελλάδα υποφέρει χρόνιες δυσλειτουργίες, από βαθιές παθογένειες. Αυτοί που το υπηρετούν αμείβονται γλίσχρα σε σχέση με όσα προσφέρουν. Το να σού κάθονται στον λαιμό λίγες στιγμές αναψυχής τους, χρονιάρες μέρες, δεν φανερώνει παρά τη δική σου μικροψυχία.
Ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι στεγνοί, καρμίρηδες. Που νοιώθουν άνετα μόνο σε περιβάλλοντα γκρίζα και σοβαροφανή. Που πολύ θα ήθελαν να απαγορευτεί δια νόμου το κέφι, ο χαβαλές, εκτός και αν είναι στρατευμένος, εκτός κι αν στοχεύει πολιτικούς και ιδεολογικούς εχθρούς.
Τους ευχόμαστε από καρδιάς με το νέο έτος να μαλακώσουν. Να μπολιαστούν με παιδική χαρά, με γεροντική έστω σοφία. Να πάψουν να κουνάνε το δάχτυλο, να κουνήσουν επιτέλους την ουρίτσα τους. "Εμπρός το κεφάλι ψηλά" να τραγουδήσουν "να γίνουμε όλοι καλά!" Λέγε-λέγε ίσως και να γίνουμε...
Καλή χρονιά!
* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Πηγή: https://www.capital.gr/
