Το 2024 μπήκε περίεργα, σχεδόν δεν κατάλαβα πως έγινε η όλη αλλαγή. Με έπιασε απροετοίμαστο για κάτι το οποίο ήταν προμελετημένο. Σκευωρία, ναι σκευωρία θα πω ότι ήταν, αυτό μου φαίνεται πως είναι μια καλή δικαιολογία. Στιβαρή και διαχρονική. Θα προσθέσω μερικές άλλες σάλτσες στους φίλους δημοσιογράφους και θα αποφύγω αυτόν τον περίγυρο για λίγο καιρό.
Μέχρι να με ξεχάσουν, να με θάψουν οι λέξεις, οι αναμνήσεις, οι ήχοι και οι μυρωδιές. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι η υποψία πως μπορεί να αρρωστήσω και να μην είναι κάποιος δίπλα μου. Ότι μπορεί να ξεχάσω τον εαυτό μου, να τον παρατήσω σε μια γωνία σαν σκυλί. Η σκευωρία δε θα περάσει. Αρχίζω και με πιστεύω. Θέλω να ακούσω Herman Dune. Ψάχνω το άλμπουμ Not On Top, έτος 2005 λέει, μάλλον η χρονιά ήταν καλή. Δεν αρχίζω με το πρώτο κομμάτι, πάω κατευθείαν στον νούμερο τρία, Had I Not Know.
Νοιώθω ήδη καλύτερα. Στο κεφάλι μου χορεύει ο Τσελεντάνο, ο Γκαλεάνο, ο Χουάν Χοσέ Μπορέλι και η Γιόχανσον. Σκέφτομαι λίγο παραπάνω το τελευταίο όνομα για να νιώσω ακόμη καλύτερα. Θυμάμαι ήταν τραγουδίστρια, είχε κάνει 1-2 άλμπουμ με πολύ μέτρια αποτελέσματα. Θα ξεχάσω ότι και αν ήταν, τώρα είναι μαζί μου. Θα ζει στο κεφάλι μου και θα χορεύει μπόζα νόβα όποτε το θελήσω. Στο διάολο να πάνε όλα τα άλλα και δεν ακούω κουβέντα.
Επιτέλους κάνει κρύο, έπρεπε να μπει το 2024 για να κάνει κρύο δηλαδή; Ποιον να ρωτήσω για να μου πει την απάντηση, αν υπάρχει απάντηση. Όπως και να έχει οι Herman Dune γράφουν πολύ ωραίους στίχους. Τουλάχιστον σε εμένα αρέσουν και αφού μου αρέσουν γράφουν πολύ ωραίους στίχους. Τώρα παίζει το This Will Never Happen, έχω πολύ όρεξη να τραγουδήσω μαζί σου το ρεφρέν. Αλλά δε μπορείς τώρα. Δε μπορείς είναι αργά, το γνωρίζω μα δεν ξέρω αν είναι τόσο αργά όσο απεύχομαι.
Η λέξη που πρόκειται να πω
έχει τη δύναμη είκοσι ταύρων και ενός εραστή,
μπαίνει σε μια πρόταση και τη μακελεύει από το κεφαλαίο ως την τελεία.
Η λέξη μου είναι μια ανοξείδωτη σιδεροκατασκευή,
ένα μαντεμενιο τηγάνι έτοιμο να υποδεχτεί κρέας για θωράκιση,
είναι η πιο ρομαντική βλακεία που έχεις ποτέ ακούσει,
είναι μια παντόφλα ανάμεσα σε σνίκερς.
Η λέξη που θέλω να πω
αρχίζει από εμένα και τελειώνει όπου θες να τελειώσει,
σε σένα
σ’ αυτόν
παραδίπλα
σ’ αυτήν
σε μένα.
Η λέξη μου είναι ο ορίζοντας στους 42 βαθμούς Κελσίου
είναι η κρουαζιέρα των ονείρων σου,
το τρίξιμο της πόρτας μετά τη μια το βράδυ
είναι η ψυχή αυτού του πάρτι,
η συνταγή για μια χωριάτικη σπανακόπιτα,
το αντίο μετά από το γεια σου τι κάνεις,
το α ναι μετά από μια όχι τόσο ιδιαίτερη είδηση.
Η λέξη μου
είναι η ανταμοιβή μιας μέρας
που δεν έκανα τίποτε άλλο
παρά να γράψω αυτό εδώ
περιμένοντας να πω
μια λέξη
που ούτε καν θυμάμαι.
*Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Πρωτόπαπας, μουσικός σε μπάντες όπως Chickn, Prins Obi & the Dream Warriors, Effigy, Gus Boggar κ.α. έχω εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές (Η απορία του Τσιν – Σμίλη 2019 και Βουτία – Ενύπνιο 2023), φωτογράφος για 5 χρόνια σε μουσικά φεστιβάλ ενώ εδώ και 14 χρόνια έχω μια μουσική-κοινωνική στήλη στο kulturosoupa.gr ενώ έχω γράψει και δύο χρόνια στο mixgrill.gr. Γράφω καθημερινές ιστορίες που περιέχουν μουσικές, κινηματογραφικές, βιβλιοφαγικές προτάσεις γραμμένες με ένα κυνικό μα πολλές φορές γλαφυρό τρόπο.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
