«Μην προσπαθείς να με θεραπεύσεις, μη με περιθωριοποιείς, προσπάθησε να με καταλάβεις!».
Δάσκαλε, δασκάλα, γονιέ, φίλε όλων των παιδιών. Σου γράφω και σου στέλνω αυτό το παιδικό ποίημα που θέλει να γίνει τραγούδι για να φτάσει έτσι πιο εύκολα στα χείλη και στην καρδιά σου, για να το πάρεις μετά εσύ κοντά στα παιδιά, ώστε με τον όμορφο τρόπο σου να τους μιλήσεις για τον διαφορετικό κόσμο των παιδιών με αυτισμό.
Και το πιο σπουδαίο; Για να πλησιάσουμε όλοι με κατανόηση και αγάπη τα αυτιστικά παιδιά, που δεν είναι άρρωστα, μα απλώς είναι διαφορετικά.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ!
Υπάρχουν κάτι παιδιά
Που δε ‘ ναι όπως και τ’ άλλα.
με τρόπους δικούς τους «μπορούν»
Χαρίσματα έχουν μεγάλα.
Το κάθε τι μ’ άλλο τρόπο
Τ’ ακούν, το βλέπουν, το κάνουν!
Σε κόσμο ζούνε δικό τους
Εκεί που άλλοι δε φτάνουν!
Δώσ’ τους φροντίδα κι αγάπη
Να γίνουν ήλιοι κι αστέρια.
Αγκάλιασε τα , αν το θέλουν,
Και με τα δυο σου τα χέρια!
Κατάλαβε τα βαθιά!
Το ’ χουν ανάγκη μεγάλη.
Δες τα δικά τους «μπορώ»
Γιατί έχουν «δύναμη» άλλη!
Σημειώνω στη συνέχεια ένα κείμενο – απόσπασμα που προέρχεται από ένα σημαντικό άρθρο, σχετικό με τον αυτισμό. (Αυτισμός – Terrapapers).
{ … Αυτό που έχουμε ως αποτέλεσμα είναι πως οι άνθρωποι με αυτισμό αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλη δυσκολία να συσχετίζονται με τους συνανθρώπους τους, έως και να αρνούνται την παρουσία τους. Όταν όμως το βλέμμα τους τύχει και πέσει επάνω σου είναι σα να σου λέει:
« Με ρωτάτε αν με πειράζει η κατάσταση μου; Τι να σας πω; Μπορεί να μην τα καταλαβαίνω όλα, άλλα αισθάνομαι. Νοιώθω πως οι γονείς μου μ’ αγαπάνε…
… Τα άλλα παιδιά τι να με κάνουν αφού δεν μπορώ να τους ακολουθήσω στα πολύπλοκα παιχνίδια τους; Και να ήθελα δεν θα τα κατάφερνα. Έτσι, στην καλύτερη περίπτωση, μου κάνουν λίγο παρέα οι πιο σπλαχνικοί και έπειτα φεύγουν να παίξουν με άλλα παιδιά που τα καταφέρνουν καλύτερα.
Άλλοι με λυπούνται γιατί δεν μπορώ να είμαι αυτό που απαιτεί η κοινωνία να είναι ο άνθρωπος, χαλάω λίγο την εξιδανικευμένη εικόνα του ατόμου που πρέπει να είναι έξυπνος και όμορφος.
Άλλοι αδιαφορούν για την ύπαρξη μου, σα να μην υπάρχω, άλλοι γελούν μαζί μου. Μακάρι όμως να μπορούσατε να δείτε τον εαυτό σας και τον κόσμο σας μέσα από τα δικά μου μάτια. Πρέπει τέλος να σας πω πως, μπορώ να γίνομαι παιδί χαρούμενο κι ευτυχισμένο ειδικά όταν εσείς μ’ αγγίζετε και μου μιλάτε χωρίς φόβο και ενοχές.
Δεν ξέρω γιατί είμαι διαφορετικός από εσάς, αλλά γιατί θα πρέπει να δώσουμε μια εξήγηση γι’ αυτό; Γιατί να μην αποδεχτούμε την κατάσταση, να συμφιλιωθούμε και να νοιώσουμε τη χαρά της ψυχικής επαφής που δεν εμποδίζεται από κανένα μυαλό ή γονίδιο; Μπορεί όλα αυτά που είπα να σας φαίνονται απλοϊκά, μα για μένα είναι σημαντικά. Είναι η δική μου ζωή, ο δικός μου λόγος ύπαρξης…}
Ο Γιώργος Σακελλαρίδης, διδάκτορας μουσικής παιδαγωγικής, εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση, δίδαξε επί σειρά ετών και στα Παιδαγωγικά Τμήματα του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Είναι ιδρυτής της Παιδικής και της Πειραματικής Χορωδίας Δήμου Ροδίων και επιμελητής του κοινωνικού-παιδαγωγικού προγράμματος, «Η Μουσική στις Γειτονιές μας», που εφαρμόζεται σε συνοικίες της Ρόδου.Είναι συγγραφέας μουσικοπαιδαγωγικών βιβλίων σε θεματικές όπως: μουσική και ανθρωπιστική παιδεία, συναισθηματική νοημοσύνη ψυχική υγεία και μουσική, τραγούδια για τα δικαιώματα των παιδιών, ανθρώπινη διαφορετικότητα και παιδικό τραγούδι, μουσική και διαθεματικότητα, διαπολιτισμική μουσική εκπαίδευση, μουσική και παιχνίδι κ.λπ.
Εργασίες του περιλαμβάνονται σε βιβλία του ελληνικού και του κυπριακού Δημοτικού Σχολείου.
Πηγή: https://gsakellaridis.gr/
