- Γράφει ο Βασίλης Αικατερίνης*
Βασίλης Αικατερίνης
Σύμφωνοι, δεν ζούμε σε μια πραγματικότητα όπου οι διαμαρτυρίες είναι παντελώς άκαιρες, αχρείαστες, επουσιώδεις ή ολιγόψυχες πράξεις, όπως ακούσαμε προσφάτως να χαρακτηρίζονται, που προσπαθούν να αλλάξουν δημοκοπικά, ρηγματικά καταστάσεις και μυαλά.Ο χαρακτήρας πάσης διαμαρτυρίας είναι εξ ορισμού καταγγελτικός, ένα είδος άσκησης κριτικής προς την εκάστοτε κυβέρνηση από ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών· αποτελεί, συνεπώς, ένα κερδισμένο με αίμα δικαίωμα της δημοκρατίας που πρέπει να εισπράττει τον απαιτούμενο σεβασμό από την πολιτεία και ιδιαίτερα από τα μέλη της που δεν συμμετέχουν στα κινήματα αυτά.
Απ’ την άλλη μεριά, οφείλουμε να πούμε, πρέπει να καταδικάζονται συλλήβδην οι πολωτικές πρακτικές (ο ενάντιος λόγος που καταστρέφει περιουσίες, βανδαλίζει ασυστόλως μνημεία, σκορπά το χάος στους δρόμους, τραυματίζει, τρομοκρατεί, ξεθεμελιώνει) που υιοθετούνται από παρακρατικές ομάδες κουκουλοφόρων και μη, και εκχυδαΐζουν την ουσία των συγκεντρώσεων, απομυζώντας τις φιλειρηνικές τους αφορμήσεις, τον αγνό αντιρρητικό τους ρόλο. Η ακραία αντίδραση δεν είναι μια μακιαβελική τακτική ώστε να επιτευχθούν κάποιοι στόχοι, αλλά τυφλά χτυπήματα που εξυμνούν την παραφροσύνη. Κοινό μυστικό θα μου πείτε.
Τα ξερά βέβαια καίγονται μαζί με τα χλωρά. Ή, όπως λένε στην Αμερική, αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν γίνεται. Αυτό δεν είναι πάντοτε σωστό. Για να το πείτε αυτό σε έναν φοιτητή του ΕΚΠΑ και του ΑΠΘ που χάνει αδιάλειπτα παραδόσεις μαθημάτων και καθυστερούν την περάτωση των σπουδών του, βρίσκεται καθημερινά μάρτυρας σε επιθέσεις από χουλιγκάνους εναντίον των καθηγητών του, σε προπηλακισμούς, σε αισχρές απειλές, σε άσκηση βίας, σε εισβολές αντιεξουσιαστών σε αμφιθέατρα. Ακόμη και στα διαδικτυακά μαθήματα που εκτάκτως ανασύρθηκαν απ’ τις πανδημικές καραντίνες, βρήκαν εκείνοι τον τρόπο να παρεμποδίσουν ξανά τη δουλειά των εκπαιδευτικών με συνθήματα και ύβρεις. Επικαλούμενος τη συμπάθειά μου να αποδίδω με παραλληλισμούς τη φαιδρά τραγική επικαιρότητα: είναι σαν να φτύνουν ορισμένοι τον ήλιο ως αποτελεσματική πράξη αντιμετώπισης του καύσωνα που υφιστάμεθα όλοι.
Επομένως, κάνουμε λόγο για υπέρβαση προκαθορισμένων ορίων. Δεν συμφωνήθηκε μια πανελλαδική απεργία και κλείσανε δημόσιες υπηρεσίες όπως χρόνια ορθώς γίνεται, συνεπώς η πωρωμένη στόχευση προσώπων από μειοψηφικές ομάδες, οι πανεπιστημιακοί χώροι που μεταλλάσσονται σε πεδία μάχης και γήπεδα εκτόνωσης αντικοινωνικών εγκληματικών πράξεων με τους αντιφρονούντες στο παράλογο να καταλήγουν νεοεισαχθέντες σε νοσοκομεία, χρειάζεται άρδην να αντιμετωπιστούν θεσμικά χωρίς πολιτικές φανφάρες, χωρίς να καταντήσουν δόλωμα ψηφοθηρικών διχτυών.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που καταφεύγουν στις ειρηνικές καταλήψεις οι οποίοι δεν θα πρέπει, προσοχή, να τσουβαλιαστούν, εξισωθούν με τους εγκάθετους· στα μυαλά εκείνων πρέπει να τελεσθεί μια αναθεωρητική επανεκκίνηση, προκειμένου να κατανοήσουν πως η διαμαρτυρία τους δεν μπορεί να επισφραγιστεί με την επιβολή, η κατάληψη ιδρυμάτων και οι προπηλακισμοί δεν ευαισθητοποιούν συνομηλίκους πολίτες, αντιθέτως συμβάλουν στον περαιτέρω διχασμό, αχρηστεύουν ένα ακόμη ανάχωμα που προστατεύει απ’ την απότομη χαράδρα του χάους και της πλήρους αταξίας.
Και πρέπει να γίνει εκείνη η επανεκκίνηση διότι έχουν απολέσει το πιο καταλυτικό, το σημαντικότερο, αυτό που έχει τη δύναμη ν’ αλλάξει τον ρου της ιστορίας: το αφυπνιστικό πνεύμα των κινημάτων, αυτό που προσκαλεί εμπράκτως τον συμπολίτη να συμμετάσχει με δική του θέληση. Θα πρέπει να ευαισθητοποιούν, να ενημερώνουν με σεβασμό για το αν ο άλλος θέλει να τους ακούσει, να επαγρυπνούν για τα δικαιώματά τους, όχι να καταρρίπτουν τα δίκαια άλλων, να παρακωλύουν το έργο καθηγητών που εκφράζουν μια διαφορετική άποψη, μη εναρμονισμένη με τη δική τους γραμμή. Αυτή η πάσχουσα πεπατημένη μειώνει ποιοτικά τους αδολίευτους σκοπούς, τις δυναμικές και το κύρος των διαμαρτυρομένων. Σίγουρα θα υπάρχουν εκείνοι στην εμπροσθοφυλακή αλλά το ζητούμενο, κι αυτό που δεν θα οδηγήσει σε ατελέσφορα μονοπάτια, είναι να μην παραμείνουν οι μόνοι.
Υπάρχουν οι ανανεωτές που γκρεμίζουν και οι ανανεωτές που χτίζουν. Αυτοί που πιστεύουν στο «εγώ» και οι άλλοι στο «εμείς». Αριστερόθεν ή δεξιόθεν, όπου κι αν αυτοτοποθετούνται, δεν έχει καμία σημασία όταν η μεθοδικότητα που ακολουθείται είναι θρέμμα όμορων ιδεών, οι ενέργειες κοινών δυσσεβών νόων.
Ο αυτο–σεβασμός πρέπει στα έμπροσθεν της παιδείας να μεταπηδήσει. Για αλλαγές εκ θεμελίων.
*Απόφοιτος του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών
