- Αναδημοσίευση από το προσωπικό Facebook της Μάρως Γλυκοφρύδη
Υπάρχουν συμπεριφορές που μας ακολουθούν
σαν σκιές, όσα χρόνια
και αν περάσουν.
Είναι αυτές του εγωισμού
και της αγνωμοσύνης προς τους ανθρώπους που πολλαπλώς
μας έχουν ευεργετήσει...
Η "σκιά" του εγωισμού ενεργοποιείται ιδιαίτερα σε τακτικές επικοινωνίας
όταν κακώς φυσικά, θεωρήσουμε ότι μας θίγουν...
Αρκεί μια κακιά στιγμή,
ένα μικρό λαθάκι για να μας στείλει
στο πυρ το εξώτερο...
Άνθρωποι που μέχρι πρότινος σε ανέβαζαν στα ουράνια,
στο πρώτο μικρό λαθάκι σταματούν να σε κάνουν παρέα,
στην καλύτερη περίπτωση...
Μεγάλη επίσης "σκιά" στις σχέσεις των ανθρώπων
είναι η αγνωμοσύνη και η αχαριστία...
Γνωρίζουμε πράγματι
να αγαπάμε;;;
Μήπως αγαπάμε και συγχωρούμε μόνο τα άτομα
που είναι η δική μας οικογένεια;;
Γιατί στα μέλη της οικογένειας μας,
συγχωρούμε και τα πιο "χοντρά" ατοπήματα
και δεν τίθεται ποτέ σε διαπραγμάτευση το μέγεθος της αγάπης
και προσφοράς μας προς εκείνους;;
Τηρουμένων των αναλογιών, δεν θα 'πρεπε να ενισχύσουμε
με οιονδήποτε τρόπο και όσους μας έχουν στηρίξει ;;
Το αυτό γίνεται όταν άνθρωποι που επανειλημμένα μας έχουν βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές,
αντί να τους στηρίξουμε με όποιο τρόπο μπορούμε,
όταν μας έχουν ανάγκη, επικαλούμαστε χιλιάδες δικαιολογίες,
ή, την "κάνουμε" με συνοπτικές διαδικασίες...
Το γελοίο σ' όλα αυτά είναι το εξής:
Αν είμαστε εμείς οι παθόντες και βλέπαμε τέτοιου είδους συμπεριφορές θα τους είχαμε ρίξει
στο πυρ το εξώτερο...
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣΑΙ...
Όταν συγχωρείς...
Όταν νοιάζεσαι για τον διπλανό...
Και όταν οι ουρανοί βρέχουν "ζόρια"
για ανθρώπους που σε 'χουν πολλαπλώς βοηθήσει, εσύ κρατάς πάντα μια "ομπρέλα"
προστασίας για να μην "βραχούν"...
#Μάρω Γλυκοφρύδη #
