'Oπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις εάν το κόμμα Κασιδιάρη κατέβει στις εκλογές έχει βάσιμες προοπτικές να μπει στη Βουλή. Οι ίδιες δημοσκοπήσεις μας ενημερώνουν ότι το εν λόγω έχει ιδιαίτερη απήχηση στις νεαρές ηλικίες. Πέρα από τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που προσπαθούν να απαγορεύσουν τη συμμετοχή στις εκλογές ενός καταδικασθέντος, έστω πρωτοδίκως, για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, η υπόθεση θέτει ένα ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα. Κατ’ αρχάς διαψεύδει όσους θεώρησαν πως με τη δίκη της Χρυσής Αυγής ξεμπερδέψαμε με το νεοναζιστικό μόρφωμα. Είναι ακόμη ζωντανό, κυκλοφορεί ανάμεσά μας και μάλιστα γοητεύει ένα μέρος της νεολαίας. Πόσο μεγάλο θα το δούμε μετά τις εκλογές ελέω απλής αναλογικής. Ψήφος διαμαρτυρίας; Ψήφος αγανάκτησης; Αντισυστημική ψήφος; Πείτε την όπως θέλετε. Το ζήτημα είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάποιους οι οποίοι δεν πρεσβεύουν απλώς ξενοφοβικές ή εθνικιστικές θέσεις, όπως άλλα κόμματα του ευρωπαϊκού νότου και όχι μόνον. Το «Εθνικό Κόμμα – 'Eλληνες» δεν έχει να κάνει ούτε με τη γαλλική ούτε με την ιταλική «ακροδεξιά». Είναι ένα κόμμα με νεοναζιστικές καταβολές, ανοιχτά εχθρικό προς το δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτό είναι που το κάνει ιδιαίτερο, διότι κατά τα λοιπά, δεν διεκδικεί το μονοπώλιο στην άσκηση βίας. Αυτή αντιμετωπίζεται ως δημοκρατικό δικαίωμα από ένα μεγάλο μέρος των νέων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί και θαυμάζουν τους δολοφόνους της 17Ν και των λοιπών τρομοκρατικών οργανώσεων. Η Aριστερά τους περιθάλπει. Ακόμη και στην πρόσφατη ψηφοφορία για την απαγόρευση της συμμετοχής στις εκλογές των κλώνων των νεοναζί επέμενε να εξαιρεθούν οι υπόλοιπες εξίσου εγκληματικές οργανώσεις.
Και το ερώτηµα που προκύπτει είναι αν οι ομάδες των νέων που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν τον Κασιδιάρη έχουν την ίδια σχέση με τις ιδέες του με αυτήν που έχουν οι κουκουλοφόροι με την ιδεολογία της Aριστεράς. Αν δηλαδή η ψήφος διαμαρτυρίας δεν είναι απλώς συγκυριακή. Αν έχει ιδεολογικό υπόβαθρο που μπορεί να την παγιώσει ως έναν παράγοντα της πολιτικής μας ζωής. Η αλήθεια είναι ότι μέσα στην ιδεολογική θολούρα και τον θόρυβο, που παράγει η πολιτική μας ζωή, είναι δύσκολο να διακρίνεις. 'Oταν η αντιπολίτευση ανεβάζει και κατεβάζει την κυβέρνηση ως «ακροδεξιά» και «ρατσιστική», τότε είναι εύκολο να υιοθετήσεις τον γνήσιο «ακροδεξιό» κι ας είναι και νεοναζί.
Επειδή και σε αυτό το ζήτημα η εθνική τυπολατρία έχει το πάνω χέρι, μας εμποδίζει να το αντιμετωπίσουμε στις πραγματικές του διαστάσεις. Και οι πραγματικές του διαστάσεις δεν είναι θεσμικές. Οι νόμοι μπορούν να θεραπεύσουν το σύμπτωμα. 'Oμως δεν μπορούν να θεραπεύσουν τη νόσο. Και η νόσος είναι πολιτική. Η δημοκρατία μας πάσχει από έλλειμμα αξιοπιστίας, ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές.
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/
