- Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη //
(“Ελεύθεροι πολιορκημένοι…” Ατέλειωτη σαρακοστή, μεγάλη εβδομάδα των παθών,
αλύτρωτη Μεγάλη Παρασκευή έγινε η ζωή μας όλη…)
Μεγάλη
εβδομάδα των παθών
αιώνες τώρα των ανθρώπων η ζωή
πενθοφορούσα και θλιμμένη
σιωπηλή
περιδιαβαίνει τους ανόσιους καιρούς
την ερημιά σπουδάζουσα
στη μοναξιά των λυπημένων δέντρων
Ευωδιά
πένθιμο σούρουπο
η γειτονιά
στη μακρινή μου ενθύμηση
και τα παιδιά πηγαινοέρχονται
στον ύπνο μου
τις δημοσιές του κόσμου ψηλαφώντας
κρίνα και γιασεμιά
τριανταφυλλένια όνειρα
κομίζοντας στις εκκλησιές
λεμονανθούς
για τους εσπερινούς Επιταφίους των
Μοσχοβολάει
ερημικό
της εκκλησιάς το μυρωμένο δώμα
“ο Απρίλης με τον έρωτα χορεύουν
και γελούνε”
στου κόσμου την ανηφοριά
μύρα σταλάζει η νυχτιά των στεναγμών
με τη νοτιά
ριγούν τα φύλλα της καρδιάς
-τέλειο τέχνασμα ηδονής
μες τον καθρέφτη της σιγής –
Ανθίζει δεντρολίβανο
λεβάντα και βασιλικός στα παραθύρια
σαπούνι πράσινο ευωδιά το άσπρο μου πουκάμισο
ξυπνούν στη νυχτωμένη μνήμη
τα παιδικά μου χρόνια τ’ αλησμόνητα
τα θρυλικά εγκώμια
κάθε παιδί
στριγκιά φωνή κι άγρια κραυγή
σείονταν του ναού το καταπέτασμα
Τώρα σιωπή
Όχι
δεν στάζει πουθενά
και τα θεμέλια είναι βαθιά στο ριζικό μου
όλος ο κόσμος μια πληγή
αιμορροεί
όπως πηγή στα σωθικά μου
βόσκει την όρασή μου το σκοτάδι
ακούω μονάχα τη σιωπή
που βηματίζει στο λιθόστρωτο
πένθιμο εμβατήριο ηχεί
Ο άνεμος
ζαρώνει και γλιστράει
στο λιόγερμα του μυρωμένου Απρίλη
και το μικρό μου όνειρο
στην άσφαλτο βουλιάζει
την πυρακτωμένη του αισθήματος
σχίζοντας το φλεγόμενο περίβλημα
ως εκμαγείο της σάρκας
Λάβετε φάγετε * τούτο εστί το σώμα μου
Πίετε εξ αυτού πάντες * τούτο γαρ εστί το αίμα μου
τούτο ποιείτε * εις την εμήν ανάμνησιν
Η έμφυτή μου αθωότητα
περιπολεί τις αναμνήσεις ως εξουσία
του έρωτα
πάνω στον θάνατο
μικρό απόδειπνο
η προσευχή του Εσπερινού
αλύτρωτη
Παρασκευή Μεγάλη η ζωή μας όλη
Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία
Παλαιό Φάληρο, 10 Απριλίου 2020
Πηγή: https://www.fractalart.gr/
