Πράξια Αρέστη
Κάθε ώρα μαζί σου περνάει λες και είναι λεπτό και κάθε λεπτό λες και είναι δευτερόλεπτο.
Τον χρόνο δεν μπορώ να τον ελέγξω. Δεν μπορώ να τον σταματήσω. Κανείς δεν μπορεί, όμως πολλές φορές σκέφτομαι ότι…
Θέλω να εξαφανίσω τη μέρα που θα μου πεις ότι τελειώσαμε για να μην τη ζήσω ποτέ.
Θέλω να λαβώσω τον χρόνο που μας παίρνει τα χρόνια για να μείνουμε πάντα νέοι κι ερωτευμένοι.
Θέλω να πάω στο παρελθόν για να σβήσω όλες τις κακές μας στιγμές και να τις αντικαταστήσω με πιο πολλές καλές.
Θέλω να βρω κάπου ακόμα δέκα ζωές για να σε ζήσω ξανά και ξανά, μήπως σε χορτάσω.
Όταν κοιτάζω τα μάτια σου είναι παράδεισος και θέλω αυτή η στιγμή, αυτή η ζωή να κρατήσει για πάντα.
Όταν σε χάνω είναι κόλαση. Πονάω παντού, μέσα και έξω και περιμένω απλά το τέλος σαν ελπίδα τσαλακωμένη και ξεχασμένη σε κάποιο υγρό υπόγειο.
Θέλω να ξέρω αν θα μπορώ να σε έχω λίγο πιο πολύ στη ζωή μου ή αν είναι όλα στο μυαλό μου και θα είσαι πάντα περαστικός.
Θέλω να βρω ένα τρόπο να νιώσεις την αγάπη μου ολοκληρωτικά, όμως, φοβάμαι ότι ίσως η δύναμή της σε τρομάξει. Πώς αλλιώς, όμως, θα με πιστέψεις; Πώς θα με καταλάβεις και θα με νιώσεις; Πώς θα δεις την αλήθεια;
Ο έρωτας είναι μία συνεχής αμφιβολία που σε τσιγκλάει όταν δεν τον κρατάς στα χέρια σου. Η ζωή, χωρίς τον έρωτα που θες, μπαίνει σε παύση. Υπάρχεις αλλά δεν ζεις και όλα σου φταίνε.
Κι εγώ δε θέλω μόνο να υπάρχω. Θέλω και να ζω!
Τον εαυτό μου τον περιγράφω μέσα από τα κομμάτια μου. Φανταστείτε ότι είμαι ένα παζλ και κάθε κομμάτι μου ανήκει σε κάποιον ή κάτι που αγαπώ. Σε κάποιον ξεχωριστό για μένα και σημαντικό. Δεν είναι πολλοί, το παζλ είναι μικρό κι άλλοι έχουν μεγαλύτερο κομμάτι κι άλλοι μικρότερο. Όλα αυτά τα κομμάτια μαζί κάνουν τη ζωή μου και ορίζουν την ευτυχία μου. Το μεγαλύτερο το έχει ο γιος μου. Είμαι μια κουρασμένη αλλά πανευτυχής μαμά. Κι ύστερα ακολουθεί πολύ κοντά ο έρωτας. Είμαι αιώνια κουρασμένη αλλά πανευτυχής ερωτευμένη. Άλλο κομμάτι είναι η συγγραφή. Η καλύτερη παρέα. Άλλα κομμάτια οι 5-6 κοντινοί μου φίλοι κι η οικογένειά μου. Μου λείπει πάντα ο σκύλος μου γι' αυτό υπάρχει γι' αυτόν ένα κομμάτι που ακόμη με κάνει να χαμογελώ. Κι έτσι προχωρώ νιώθοντας ευλογημένη όταν όλα τα κομμάτια της ζωής μου είναι εκεί ζωντανά, δυνατά, παθιασμένα. Χρειάζεται προσπάθεια, όμως, αυτή η προσπάθεια είναι που φέρνει τις πιο όμορφες και δυνατές στιγμές.Website: http://www.mikresistories.org/
Πηγή: http://loveletters.gr/
