Written by aeginalight
Η μητέρα μού κρατούσε τα χέρια.
Μα εγώ
πίσω απ’ τον τρυφερό της ώμο
πίσω απ’ τα μαλλιά της τα χλωμά
στρωτά μ’ ένα άρωμα υπομονής κ’ ευγένειας
Ένας γλάρος με φώναζε
στο βάθος της εσπέρας
εκεί στη γαλανή καμπύλη των βουνών…
Μητέρα, ποιος χτυπάει τη γαλάζια καμπάνα του ορίζοντα;
Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας
και δε μπορούμε πια να κοιμηθούμε.
Μητέρα
μη μου κρατάς το χέρι.
Άκουσε το τραγούδι μας μητέρα
το τραγούδι του νέου ταξιδιού.
Εσύ που κλαις το θάνατο
δε μας γνωρίζεις.
Η θάλασσα δεν κλαίει.
Τραγουδάει.
Το ’ξερες πως θα φύγουμε μητέρα
κι αλάτιζες το δείπνο μας με δάκρυ
σκυφτή και λυπημένη κάτω απ’ τ’ άστρα…
Μητέρα, μητέρα
που αρνηθήκαμε
την τρυφερή σοφία των δακρύων σου
που ’ναι το μακρόθυμο χέρι σου
με την έκφραση της καρτερίας
που ’ναι το χέρι σου
ν’ ακούσουμε την αυγή και τη θάλασσα
να ζεστάνουμε τη μοναξιά;
Μητέρα
ο ουρανός γκρεμίστηκε
στα δάκρυα των αθώων…
Αν είναι το κύμα ζεστότερο απ’ την αγάπη
και το καράβι ζεστότερο απ’ το λιμάνι
εσύ το ξέρεις
καθώς τραγουδάει στα μαλλιά σου η φυγή…
Ας φύγουν όλα. Ας φύγουν όλα.
Εγώ θα μείνω πάλι
αντίκρυ στον πλατύ ουρανό
αντίκρυ στη μεγάλη θάλασσα
δίχως πικρία και παράπονο
να τραγουδώ
Δεν έχει σύνορα, μητέρα, ο κόσμος…
Γιάννης Ρίτσος
«Το Εμβατήριο του ωκεανού» – Αποσπάσματα
Πηγή: https://aeginalight.gr/
