Της Σοφίας Παπαηλιάδου
Είναι κάποιες γυναίκες που δεν πρέπει να τις ερωτευτείς.
Όχι γιατί δεν το αξίζουν αλλά γιατί δεν το αντέχεις.
Γιατί δεν είναι για τα μέτρα σου εκείνα τα «κανονικά», ούτε για τα «μέτρια» και «χλιαρά» σου συναισθήματα..
Είναι εκείνες οι γυναίκες που οι πολλοί τις λένε τρελές, παράλογες και αλλοπαρμένες.
Δεν το παίζουν δυνατές κι ανεξάρτητες, είναι δυναμικές και ξέρουν να στέκονται στα πόδια τους.
Δεν σε θέλουν για στήριγμα. Δεν σε χρησιμοποιούν για χορηγό.
Ξέρουν να περνάνε καλά μαζί σου αλλά και μόνες τους.
Δεν θέλουν να καλύψουν τα κενά τους μαζί σου γιατί είναι πλήρεις, ολόκληρες και γεμάτες!
Γι’αυτό και δεν κάνουν εκπτώσεις.. αλλά δεν θέλουν και να γίνουν ο άντρας της ζωής τους.
Τους αρκεί που είναι η γυναίκα της ζωής τους!
Αισθάνονται τα πάντα μόνο στην υπερβολή κι αδιαφορούν για την κοινή λογική.
Ξέρουν να μιλάνε, ξέρουν να σκέφτονται, έχουν γνώσεις ουσιαστικές και τις έχουν αποκτήσει διαβάζοντας, ταξιδεύοντας κι ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια της ψυχής τους.
Τις βλέπεις να γελάνε πολύ, να κλαίνε πολύ, να μιλάνε δυνατά
Όχι για να τραβήξουν κάποιου την προσοχή αλλά γιατί αυτή είναι η ένταση της ψυχής τους.
Ξέρουν να απολαμβάνουν τον έρωτα, να κάνουν ένα το κορμί, τις αισθήσεις και τις επιθυμίες και σε πλανεύει σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Είναι εκείνη η γυναίκα που την ομορφιά της δεν την μετράς με τα δεδομένα, ακριβώς γιατί δεν έχει τίποτα δεδομένο ούτε πάνω της, ούτε μέσα της.
Δεν ντρέπεται για το κοριτσάκι που κουβαλάει προσεκτικά και δεν το αφήνει να μεγαλώσει.
Το λατρεύει και το αφήνει αμολυτό να παίζει.
Τσιγγάνα ψυχή..
Παθιάζεται και διεκδικεί τα θέλω της όχι από πείσμα κι εγωισμό αλλά γιατί χωρίς αυτά δεν έχουν τα ίδια χρώματα οι μέρες της.
Αδιαφορεί για τα λόγια των πολλών.
Τα ακούει.. χαμογελάει.. και πάει παρακάτω γιατί δεν την αγγίζουν και φυσικά δεν χαραμίζει γι’αυτά ούτε μια ματιά της.
Δεν επιτρέπει να την αγγίξει τίποτα και κανείς που εκείνη δεν έχει περάσει από την ψυχή της και δεν τον έχει ονομάσει άξιο.
Στα μάτια της θα βρεις τις απαντήσεις που ζητάς. Τις αλήθειες που δεν αντέχεις να ακούσεις.
Δεν έχει τίποτα ψεύτικο πάνω της.
Απεχθάνεται τους τσαμπουκάδες και γελάει με τις απειλές των ανθρώπων, της μοίρας και της ζωής της.
Εκείνη έχει μάθει να φεύγει.
Να φεύγει από ότι είναι μέτριο. Να φεύγει από ότι είναι λίγο, περίπου ή τόσο όσο…
Και δεν φεύγει ποτέ με θόρυβο…
Σου χαρίζει δυο λέξεις κι ένα χαμόγελο… και στην επόμενη ματιά που θα την αναζητήσεις θα είναι ήδη μακριά.
Είναι αυτόφωτες αυτές οι γυναίκες και ξέρουν να φωτίζουν τις ψυχές που αγαπάνε αλλά να χάνονται και στα σκοτάδια μαζί τους.
Πρόσεξε μόνο.. μην συνηθίσεις το φως τους και θεωρήσεις πως το κατέκτησες “για πάντα”.
Γιατί όσο εύκολα φωτίζουν την ζωή σου.. τόσο εύκολα θα σε βυθίσουν ξανά στο σκοτάδι σου!
Μην την ερωτευτείς ποτέ αυτή τη γυναίκα αν δεν είσαι έτοιμος να παραδοθείς στην φωτιά της.
Αν δεν είσαι έτοιμος για το «όλα, πολύ».
Μην την ερωτευτείς αν δεν είσαι έτοιμος να ταξιδέψεις μαζί της και να ανακαλύψεις τον κόσμο της.
Το φως και το σκοτάδι της.
Να ξέρεις όμως, αν αποφασίσεις να κάνεις εκείνο το πρώτο βήμα… είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή!
Πηγή:http://loveletters.gr
