Η αποκοπή από τους ανθρώπους που μας έχουν πληγώσει είναι δύσκολη, όμως είναι στο δικό μας χέρι να επιλέξουμε πώς μπορούμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας.
Όταν ερχόμαστε σε ρήξη με αγαπημένα πρόσωπα, καμιά φορά νιώθουμε την ανάγκη να αποκοπούμε, για να προστατευτούμε. Δεν έρχεται εύκολα αυτή η αποκοπή και σίγουρα δεν έρχεται χωρίς κόστος. Συνήθως έχουν προηγηθεί διαπραγματεύσεις που δεν οδήγησαν στη συμφιλίωση κι έτσι έχουμε να διαχειριστούμε συναισθήματα όπως λύπη, θυμό, ματαίωση. Αν μάλιστα έχουν προηγηθεί καυγάδες και λόγια που μας πλήγωσαν, η αποκοπή από τον σημαντικό άλλο μπορεί να είναι ακόμη πιο τραυματική.
Η περίοδος της αποκοπής, είναι χρήσιμη επειδή μας δίνει το χώρο και το χρόνο να βιώσουμε τα δύσκολα συναισθήματά μας, να επαναξιολογήσουμε τη δική μας στάση αλλά κυρίως, αφού αποσυμπιεστεί η ένταση της ρήξης, να σκεφτούμε σχετικά με το αν και πώς θέλουμε να συνεχίσουμε στη σχέση με το πρόσωπο από το οποίο έχουμε αποκοπεί.
Ταυτόχρονα, η περίοδος της αποκοπής μπορεί να οδηγήσει σε ένα φαινομενικό αδιέξοδο, αφού η επανασύνδεση συχνά φαντάζει δύσκολη. Πολλοί από εμάς, μοιάζει να χρειαζόμαστε μια συζήτηση, η οποία θα τακτοποιήσει τα πράγματα. Ιδανικά, θα περιλαμβάνει κάποια απολογία και υποσχέσεις ότι δε θα μας ξαναπληγώσουν.
Στην πραγματικότητα, αυτή η συζήτηση σπάνια προκύπτει και αυτό μπορεί να μας καθηλώσει σε ένα δίλημμα: αφενός να θέλουμε να επανασυνδεθούμε με το αγαπημένο μας πρόσωπο, αφετέρου να διστάζουμε να κινηθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση, καθώς ο φόβος ότι θα ξαναπληγωθούμε είναι πολύ έντονος.
Είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι με τα αγαπημένα μας πρόσωπα δε μας ενώνει μόνο αυτή η ρήξη. Είναι αναμενόμενο κάποια στιγμή να θελήσουμε να επανασυνδεθούμε μαζί τους, αυτή η επιθυμία δε μαρτυρά ούτε αδυναμία ούτε κάποιο δικό μας έλλειμμα.
Αν κρίνουμε ότι έχουμε δει κάποια δύσκολα στοιχεία στο πρόσωπο με το οποίο ήρθαμε σε ρήξη, όπως μια επικριτική ματιά ή μια εγωκεντρική πλευρά του, είναι βοηθητικό να αναρωτηθούμε, εμείς δεν έχουμε τέτοια στοιχεία; Αν ναι, τότε ίσως μπορούμε πιο εύκολα να τα δεχτούμε και στους άλλους. Αν πιστεύουμε πως δεν έχουμε τέτοια στοιχεία, ενδεχομένως να είναι χρήσιμο να αναλογιστούμε, τι έχουμε κάνει μαζί τους; Πώς και δεν έχουμε δικαίωμα σε τέτοιες ενορμήσεις, όπως έχουν κανονικά όλοι οι άνθρωποι;
Επιπλέον, ας αναρωτηθούμε: πώς κι έχουμε την ανάγκη να αποσπάσουμε υποσχέσεις από κάποιον τρίτο ότι δε θα μας πληγώσει, για να εξασφαλίσουμε την προστασία μας; Πώς και εξαρτάται κάτι τόσο δικό μας, από έναν άλλον άνθρωπο;
Όταν η συμπεριφορά κάποιου μας πληγώνει, μπορούμε να παίρνουμε απόσταση και χρόνο. Είναι στο δικό μας χέρι να προστατευθούμε, κρατώντας κατά νου ότι η σχέση δεν εξαφανίζεται επειδή το κάναμε αυτό. Αυτή η σκέψη μόνο, μπορεί να μας προσφέρει ασφάλεια, καθώς μας καθιστά υπεύθυνους για τον εαυτό μας.
Πηγή: https://www.psychologynow.gr
