Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Χάσαμε τους εαυτούς μας στην μετάφραση. Μάθαμε να μιλάμε, χωρίς να ακούμε. Να πράττουμε, χωρίς να σκεφτόμαστε. Να ζούμε, χωρίς να νιώθουμε. Να συμπορευόμαστε, χωρίς να εκτιμούμε.
Συμβιβαστήκαμε σε πολλά μισά και σε άλλα τόσα περίπου. Περιφέρουμε τους εαυτούς μας από παρέα σε παρέα, από μετερίζι σε μετερίζι χωρίς να γνωρίζουμε πραγματικά κανέναν. Χωρίς να επιτρέπουμε σε κανέναν πραγματικά να μας γνωρίσει. Χωρίς να αφήσουμε το στίγμα μας. Χωρίς να δεχόμαστε το στίγμα κανενός.
Χαθήκαμε στην μετάφραση όχι με τους άλλους, αλλά με τον εαυτό μας. Για να μην κοιτάξουμε το μέσα μας, κοιτάμε τους άλλους. Τους επιβάλλουμε, τους αλλάζουμε, τους φέρνουμε στα μέτρα μας και απαιτούμε να είναι μαριονέτες στο θεατρικό μας.
Χαθήκαμε στην μετάφραση με τον εαυτό μας, την στιγμή που σταματήσαμε να αναγνωρίζουμε αυτό που είμαστε, και το αντικαταστήσαμε με αυτό που θα θέλαμε να είμαστε. Κι έτσι φτιάξαμε μια φούσκα που μοιάζει σε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, αλλά το μέσα της έχει το απέραντο κενό.
Κενό γιατί οι προσδοκίες δεν ανταποκρίνονται, κενό γιατί τα αισθήματα τεμπέλιασαν και δεν ξέρουν πια ούτε από διάρκεια ούτε από ένταση. Κενό γιατί το χρόνο πια τον σπαταλάμε και δεν τον ζούμε. Δεν ζούμε. Επιβιώνουμε.
Και κάπως έτσι γεννήθηκε ο φόβος. Τώρα πια δεν φοβόμαστε τους άλλους. Από εκείνους πια τα περιμένουμε όλα. Φοβόμαστε τον εαυτό μας. Φοβόμαστε την απογοήτευση που εμείς προκαλούμε στους εαυτούς μας και τους άλλους. Φοβόμαστε πως δεν ξέρουμε πια πώς να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Μα το χειρότερο, φοβόμαστε πως δεν αξίζουμε να αγαπηθούμε.
Αναλωθήκαμε σε θετικές σκέψεις και ξεχάσαμε τις θετικές πράξεις. Σπαταλήσαμε την ενέργειά μας να αλλάζουμε τα πάντα γύρω μας και ξεχάσαμε να φτιάξουμε τα μερεμέτια μέσα μας.
Στάσου μια στιγμή στην σιωπή. Στάσου χωρίς να σου αποσπά κάτι την προσοχή. Να μείνεις εσύ, με τον εαυτό σου. Ξεφουσκώνοντας εκείνη τη φούσκα.
Δεν πειράζει αν νιώσεις αδύναμος, δεν πειράζει αν νιώσεις εξαντλημένος. Δεν πειράζει αν σου πάρει ώρα να αναγνωρίσεις το είδωλο στον καθρέφτη σου.
Πάρε το χρόνο σου, κοίτα τα σημάδια σου, άγγιξέ τα με αγάπη, είναι δικά σου. Πάρε το χρόνο σου και σήκω. Μην τρέξεις. Περπάτα. Μην βιαστείς, άκου, νιώσε, σήκω..
Βήμα βήμα, αρκεί το βήμα αυτό να είναι ολόδικό σου. Αρκεί το είδωλο στον καθρέφτη σου να το αναγνωρίζεις. Αρκεί στο τέλος της μέρας, να μπορείς να λες “έζησα” κι όχι “επιβίωσα”.
Πηγή:http://loveletters.gr
