Γεωργία Ανδριώτου
Σε τούτη τη μικρή ζωή που σου χαρίστηκε κι εσύ την πολεμάς, βρίσκονται ο παράδεισος και η κόλασή σου!
Εδώ, σ’ αυτόν τον κόσμο τον όμορφο, έχουν βρει το μερτικό τους οι χαρές σου. Τον τραγουδάς, τον γλεντάς, τον ρουφάς μέσα στα χρώματα της ανατολής και της δύσης, μέσα στη γαλήνια ηρεμία της θάλασσας, μέσα στα χαμόγελα των αγαπημένων σου.
Σε τούτον τον παράδεισο, η καρδιά σου γίνεται ηλιαχτίδα, που τρυπώνει ανέμελη και χαρούμενη μέσα στο χέρι εκείνο που κρατάει σφιχτά το δικό σου, μέσα στο βλέμμα εκείνο που βυθίζεται τρυφερά μες στο δικό σου. Εδώ έχει βρει τις ρίζες τους η ομορφιά της ψυχής σου.
Μέσα του η ύπαρξή σου αγναντεύει τον κόσμο ήρεμη κι ευτυχισμένη. Χωρίς φόβο, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης και ανασφάλειας, χωρίς πόνο και μαράζι.
Τι όμορφη που είναι τούτη η στιγμή! Μετέωρη μέσα στο χρόνο… δεν έχει διάρκεια, δεν έχει αύριο ούτε χτες. Είναι η μικρή, υπέροχη στιγμή της ευτυχίας σου, που τη ζεις με ένταση, με πάθος και χωρίς αναστολή.
Το ροδάνι, όμως, της ζωής δε σταματάει εδώ. Γυρίζει χωρίς να σε νοιάζεται και μαζί του παρασύρει τη χαρά σου. Καταλήγεις έκπτωτος έξω από την πόρτα του παραδείσου σου. Προσπαθείς απεγνωσμένα να κρατηθείς από πάνω της, σφίγγεις με δύναμη τα χέρια σου γύρω από την κλειδωνιά της, καθώς ο ανεμοστρόβιλος της ανθρώπινης ματαιοδοξίας σε τραβάει με τη σκληράδα της μακριά.
Σε τούτον, λοιπόν, τον κόσμο τον μικρό, οι λύπες σου διεκδικούν ανελέητες το δικό τους μερτικό. Χτυπούν πάνω σου μανιασμένα και πολλές φορές σού στερούν ανθρώπους και μπολιάζουν με δηλητήριο ή πίκρα τα συναισθήματά σου. Σού κουνούν το δάχτυλο με έπαρση κι εγωισμό για να σου θυμίσουν πως η αδύναμη ανθρώπινη φύση προδίδει, χρησιμοποιεί, ψεύδεται, καπηλεύεται την καλοσύνη σου και ρημάζει την εμπιστοσύνη σου.
Κι αν κάτι κάνει πιο σκληρή ετούτην εδώ τη σκοτεινή και στείρα από χαρά κόλαση, είναι πως τα κλειδιά της τα κρατάνε οι άνθρωποι που κάποτε αγάπησες, εκείνοι που κάποτε εμπιστεύτηκες, εκείνοι που κάποτε σου είχαν πει πως σ’ αγαπούν. Είναι αυτοί που ανοίγουν τη βαριά, σκουριασμένη καγκελόπορτά της και σε σπρώχνουν βίαια μέσα της. Με μόνη εξαίρεση, την κόλαση που ρίχνεσαι μοναχός σου από την οδύνη της απώλειας. Εκείνη που ανάβει μέσα σου ο αδίστακτος, παγωμένος, ύπουλος θάνατος.
Κι αν μοιάζουν σε κάτι αυτές οι δύο, είναι πως δε θα είσαι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος όταν βγεις από μέσα τους. Γιατί κάποτε θα βγεις. Στο σωστό χρόνο και με το σωστό τρόπο. Έχεις ένα παράδεισο που σε περιμένει και το ξέρεις.
Η ζωή είναι γλυκιά, ό,τι και να λέμε. Μεγαλώνεις μαζί της και μαθαίνεις πως πρέπει να είσαι προσεκτικός με τα κλειδιά του παραδείσου σου. Βλέπεις, έχεις πια την εμπειρία να αναγνωρίζεις τα σημάδια των ανθρώπων, που μοιραία θα σε ξεβράσουν μέσα στη δική σου κόλαση.
Πηγή: https://www.ewoman.gr
