ΟΥΡΑΝΙΑ ΚΟΣΜΙΔΟΥ: ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ!

ΑΠΟ IRAKLIS3

Σαν απο­τσί­γα­ρα πα­τού­σαν τους αν­θρώ­πους.

Δεν το βα­στού­σε η καρ­διά κι ο νους σου.

Υψω­μέ­νες γρο­θιές ανε­μί­ζαν στα λόγια σου.

Κι εγώ αγέν­νη­τη τότε.

Σ’ ευ­χα­ρι­στώ που αρ­γό­τε­ρα

με κέ­ρα­σες μες τις σε­λί­δες σου

το από­σταγ­μα της ιστο­ρί­ας του αν­θρώ­που.

Για χάρη σου έραψα ένα μα­τσά­κι κυ­κλά­μι­να

στη μέση του στη­θό­δε­σμου.

Έβαλα το κόκ­κι­νο φου­στά­νι

που τόσο μας άρεσε και τους δυο.

Σε επι­σκέ­φτη­κα στο ηλιό­λου­στο μπαλ­κό­νι σου.

Στην αυλή σταθ­μευ­μέ­νο ένα μικρό αε­ρό­στα­το

που χωρά πολ­λές ψυχές, πολλά ση­μά­δια ζωής,

κα­λά­θια με τρι­φύλ­λι κι ώριμα φρού­τα.

Να σου πω πόσο χαί­ρο­μαι που μου ‘μαθες

να μη φέ­ρο­μαι ως έρ­μαιο αλ­λο­τρί­ων σχε­δί­ων

ως φο­βι­σμέ­νο αγρί­μι

σκαρ­φα­λω­μέ­νο στα βομ­βαρ­δι­σμέ­να πα­τά­ρια της Βαβέλ.

Μου ‘μαθες να μη φω­να­σκώ, αλλά και να μη σω­παί­νω.

Μου μί­λη­σες για τις πλη­γές, το δίκιο και την ομορ­φιά

για την ευ­ερ­γε­σία του έρωτα

για την ανα­τρο­πή της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας.

Μ’ έπει­σες να σφίγ­γω το χέρι του άλλου

όταν δεν το πε­ρι­μέ­νει

και δεν το τολμά.

Διά­βα­σα το στερ­νό σου γρα­φτό.

Ήταν αργά πολύ αργά μέσα στη νύχτα.

Άνοι­ξες την πόρτα ήρεμα…

Σφίγ­γο­ντας σα λά­φυ­ρο τα καρ­φιά της κα­τα­δί­κης σου

στο μαρ­μά­ρι­νο τρα­πέ­ζι που το δέρ­νει η αλ­μύ­ρα

κρα­τώ­ντας τη σμίλη των στί­χων

έπλα­σες τον πιο φω­τει­νό εαυτό μου.

Σαν απο­τσί­γα­ρα πα­τούν και τώρα τους αν­θρώ­πους.

Τα φω­τα­χτέ­ρια σου σκορ­πί­στη­καν

μα­γκω­μέ­να σε γρα­νά­ζια νε­α­νι­κά

αντί σφυ­ριά πλή­κτρα κτυ­πούν

αντί στη δι­ψα­σμέ­νη φύση και τα σύρ­μα­τα

μες σε κα­λώ­δια, σε δί­κτυα ασύρ­μα­τα

πλα­νώ­νται και σε οθό­νες.

Δεν είναι αργά πολύ αργά μέσα στη νύχτα

σου απο­κρί­νο­μαι

να ση­κω­θούν απ’ τις αβύσ­σους των γρα­φεί­ων

και να απαι­τή­σουν τα αγαθά που τόσο πό­θη­σες.

Πηγή: https://atexnos.gr/