Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2020

ΟΥΡΑΝΙΑ ΚΟΣΜΙΔΟΥ: ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ!


ΑΠΟ IRAKLIS3

Σαν απο­τσί­γα­ρα πα­τού­σαν τους αν­θρώ­πους.
Δεν το βα­στού­σε η καρ­διά κι ο νους σου.
Υψω­μέ­νες γρο­θιές ανε­μί­ζαν στα λόγια σου.
Κι εγώ αγέν­νη­τη τότε.

Σ’ ευ­χα­ρι­στώ που αρ­γό­τε­ρα
με κέ­ρα­σες μες τις σε­λί­δες σου
το από­σταγ­μα της ιστο­ρί­ας του αν­θρώ­που.

Για χάρη σου έραψα ένα μα­τσά­κι κυ­κλά­μι­να
στη μέση του στη­θό­δε­σμου.
Έβαλα το κόκ­κι­νο φου­στά­νι
που τόσο μας άρεσε και τους δυο.

Σε επι­σκέ­φτη­κα στο ηλιό­λου­στο μπαλ­κό­νι σου.
Στην αυλή σταθ­μευ­μέ­νο ένα μικρό αε­ρό­στα­το
που χωρά πολ­λές ψυχές, πολλά ση­μά­δια ζωής,
κα­λά­θια με τρι­φύλ­λι κι ώριμα φρού­τα.

Να σου πω πόσο χαί­ρο­μαι που μου ‘μαθες
να μη φέ­ρο­μαι ως έρ­μαιο αλ­λο­τρί­ων σχε­δί­ων
ως φο­βι­σμέ­νο αγρί­μι
σκαρ­φα­λω­μέ­νο στα βομ­βαρ­δι­σμέ­να πα­τά­ρια της Βαβέλ.

Μου ‘μαθες να μη φω­να­σκώ, αλλά και να μη σω­παί­νω.
Μου μί­λη­σες για τις πλη­γές, το δίκιο και την ομορ­φιά
για την ευ­ερ­γε­σία του έρωτα
για την ανα­τρο­πή της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας.

Μ’ έπει­σες να σφίγ­γω το χέρι του άλλου
όταν δεν το πε­ρι­μέ­νει
και δεν το τολμά.

Διά­βα­σα το στερ­νό σου γρα­φτό.
Ήταν αργά πολύ αργά μέσα στη νύχτα.
Άνοι­ξες την πόρτα ήρεμα…
Σφίγ­γο­ντας σα λά­φυ­ρο τα καρ­φιά της κα­τα­δί­κης σου
στο μαρ­μά­ρι­νο τρα­πέ­ζι που το δέρ­νει η αλ­μύ­ρα
κρα­τώ­ντας τη σμίλη των στί­χων
έπλα­σες τον πιο φω­τει­νό εαυτό μου.

Σαν απο­τσί­γα­ρα πα­τούν και τώρα τους αν­θρώ­πους.
Τα φω­τα­χτέ­ρια σου σκορ­πί­στη­καν
μα­γκω­μέ­να σε γρα­νά­ζια νε­α­νι­κά
αντί σφυ­ριά πλή­κτρα κτυ­πούν
αντί στη δι­ψα­σμέ­νη φύση και τα σύρ­μα­τα
μες σε κα­λώ­δια, σε δί­κτυα ασύρ­μα­τα
πλα­νώ­νται και σε οθό­νες.

Δεν είναι αργά πολύ αργά μέσα στη νύχτα
σου απο­κρί­νο­μαι
να ση­κω­θούν απ’ τις αβύσ­σους των γρα­φεί­ων
και να απαι­τή­σουν τα αγαθά που τόσο πό­θη­σες.

Πηγή: https://atexnos.gr/