Άννη Παπαθεοδώρου
Υπάρχουν άνθρωποι που τους έχουμε χάσει από χρόνια. Που ωστόσο ποτέ δεν έφυγαν από τη ζωή μας. Από την καρδιά μας. Από την ψυχή μας. Τους κρατάμε εκεί, ανέγγιχτους, σε πείσμα του καιρού και του κενού χρόνου που μας χωρίζει. Όμως τους κρατάμε εκεί. Κι αυτοί μένουν εκεί. Αλώβητοι, απείραχτοι, ίδιοι και απαράλλαχτοι. Δεν έχουμε πάντα συνείδηση της ύπαρξής τους. Μένουν κρυμμένοι από τα φώτα και την κοινή θέα. Σαν να κοιμούνται κάπου μέσα στο υποσυνείδητό μας. Σαν να κοιμούνται μαζί του.
Και μετά… αρκεί μία μικρή τοσοδούλικη στιγμούλα… για να ξυπνήσουν. Να ξυπνήσουν και ν΄αρχίσουν να διαμαρτύρονται.
Και είναι τότε ακριβώς που καταλαβαίνουμε πως ο χρόνος δεν αρκεί για να διαγράψει την αγάπη. Μπορεί να κοιμίζει τις αναμνήσεις, μπορεί να τις στέλνει σ΄αυτό το μυστήριο μέρος, κάπου μεταξύ υπαρκτού και μη υπαρκτού, αλλά δεν μπορεί να τις διαγράψει. Κι αυτές, κάτω από κάποιες συνθήκες, ξυπνάνε. Ξυπνάνε και κάποιες φορές απαιτούν τη θέση τους στη ζωή μας. Και δεν έχει σημασία αν αυτή η θέση είναι το παρελθόν, το παρόν, ή το μέλλον. Πάντως θέλουν τη θέση τους. Κι αυτήν κανένας και τίποτα δεν μπορεί να τους τη στερήσει. Και είτε τους την δίνουμε οικειοθελώς, είτε την παίρνουν μόνες τους δικαιωματικά.
Δεν υπάρχει τρόπος να καταργήσεις τις αναμνήσεις. Ούτε και τους ανθρώπους που έγιναν κάποτε σημαντικοί στη ζωή σου.
Γιατί να το θέλεις άλλωστε; Μήπως γιατί σου ’χουν λείψει; Μήπως γιατί σου λείπουν ακόμα; Μήπως γιατί η έλλειψη πονάει;
Κάποτε καταλαβαίνεις, πως όπως και να ’χει, δεν έχεις την δυνατότητα να το κάνεις αυτό. Δεν έχεις παρά να το αποδεχτείς. Δεν έχεις παρά να αφήσεις τα πράγματα να πηγαίνουν και να ’ρχονται όπως αυτά ξέρουν.
Δεν εξουσιάζεις ούτε τις αναμνήσεις, ούτε την αγάπη. Αυτά πορεύονται τη δική τους, ανεξάρτητη από σένα, πορεία.
Κι είναι τότε που ξυπνάει η νοσταλγία. Όταν κάτι περνάει στο παρελθόν, όταν γίνεται ανάμνηση, είναι τότε που έχεις χάσει τον έλεγχο. Ίσως γι’ αυτό σε κάποιους δεν αρέσουν οι αναμνήσεις. Αυτές δεν υπόκεινται σε έλεγχο. Το παρελθόν έχει περάσει και το μέλλον είναι μακριά. Μόνο το παρόν μπορείς να ελέγξεις. Κι αυτό πάλι ως ένα βαθμό. Γιατί ακόμα και το παρόν έχει τις ρίζες του στο παρελθόν. Κι όσο πιο βαθιές είναι αυτές τόσο λιγότερος ο έλεγχος που μπορείς να ασκήσεις.
Έτσι κι αλλιώς, οι αναμνήσεις είναι αυτόνομες. Έχουν τη δική τους ανεξάρτητη ζωή. Γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν.
Το χειρότερο όμως από την νοσταλγία, είναι ο θάνατος των αναμνήσεων. Το χειρότερο δεν είναι όταν το παρόν γίνεται παρελθόν, άρα ανάμνηση. Το χειρότερο είναι όταν η ανάμνηση περνάει στην ανυπαρξία. Τότε γίνεσαι ένα άδειο κουφάρι, χωρίς αναμνήσεις…
Είναι πολύτιμες οι αναμνήσεις. Είναι η περιουσία που με τα χρόνια αποκτήσαμε. Κι όπως ακριβώς, κάποια ακίνητα με τα χρόνια απαξιώνονται, ενώ κάποια άλλα αποκτούν μεγαλύτερη αξία, έτσι γίνεται και με τις αναμνήσεις. Κάποιες ξεθωριάζουν και πεθαίνουν. Κάποιες άλλες γιγαντώνονται και χρωματίζουν τη ζωή μας.
Κάποιες αναμνήσεις είναι πολύτιμες. Είναι αυτές που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Αυτές που ξυπνούν μέσα μας τα καλά μας αισθήματα. Τα καλά μας στοιχεία. Είναι αυτές οι αναμνήσεις που ξυπνούν την αγάπη. Είναι αυτές που περιέχουν αγάπη. Αυτές οι αναμνήσεις, μακάρι να ζήσουν μέσα μας για πάντα. Μακάρι να γίνουν το παντοτινό φυλαχτό μας…
• Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
• Σχετικοί σύνδεσμοι:
Πηγή:http://anemosmagazine.gr
