Βασιλική ΚοτλίτσαΓράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Αλλάξανε οι εποχές και μαζί με αυτές αλλάξαμε και εμείς. Άλλαξε ο χαρακτήρας μας, τα θέλω και τα πρέπει μας, τα όνειρά μας τα έχουμε αφήσει μισά και τις σκέψεις μας τις πνίγουμε πριν προλάβουν να βγουν στον αέρα. Τη γνώμη μας τη κρατάμε φυλακισμένη μη τυχόν και συμβαδίζει με κάποιον που δε πρέπει.
Σφυρίζουμε ανέμελα στο καιρό, παριστάνοντας τους αδιάφορους σε μια κοινωνία ώρα μηδέν που αντί να πάρουμε τη σκυτάλη και να τρέξουμε κλείνουμε τα μάτια και ψάχνουμε χωμάτινο λαγούμι να κρυφτούμε θάβοντας ότι καλό και ότι κακό έχουμε ακόμα μέσα μας.
Ρεμβάζουμε τους εμπρηστές που βάζουνε φωτιά στα δάση από το καναπέ του σπιτιού μας, ρίχνοντας το φταίξιμο στη κλιματική αλλαγή ή σε κάποιο δούρειο άνεμο που φύσηξε λυσσασμένος.
Χειροκροτούμε κρυφά τους «δολοφόνους» των παιδιών μας και της ίδιας μας της ζωής, εκείνης που είχαμε κάποτε να λέγαμε και τώρα τη παραδώσαμε στα χέρια άλλων.
Ζούμε σε μια πατρίδα που δε της έχει μείνει τίποτα. Σε ένα κράτος μικρότερα απ όλα που υπάρχουν τριγύρω. Χάσαμε ζωή, όνειρα και ελπίδα.
Μιλώντας για φως πέφτουμε ξανά στο σκοτάδι άθελά μας. Σχεδόν έχουμε αποτύχει. Σχεδόν χάσαμε. Μια φλόγα όμως σιγοκαίει ακόμα μέσα μας αργά και ένα χρώμα αυτό του ουρανού και της θάλασσας μαζί, που φωνάζουν Ελλάδα.
Πηγή: https://lovenmore.gr/
