Χρήστος Ηλ. Τσίχλης
Ο ακροδεξιός λόγος βρίσκει γόνιμο έδαφος όταν τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα δεν απαντούν στα ερωτήματα που θέτει η κοινωνία και δεν αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τα προβλήματά της, τα προβλήματα της καθημερινότητας. Διεθνώς, η πλειονότητα των κυβερνήσεων, εθελοτυφλούν, αρνούνται να δουν και να αναγνωρίσουν κάτι που είναι προφανέστατα αρνητικό, βλαβερό, αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Η ακρίβεια, η ανεργία, η μετανάστευση, η εγκληματικότητα, η έλλειψη φθηνής στέγης, η έλλειψη ουσιαστικής αντιμετώπισης του δημογραφικού προβλήματος, η γραφειοκρατία για την έκδοση άδειας οικοδομής ή ανακαίνισης στα χωριά της χώρας μας, οι εσφαλμένοι δασικοί χάρτες εις βάρος των ιδιοκτητών ακινήτων, η ανεξέλεγκτη δράση των εισπρακτικών εταιρειών – funds τραπεζών, η υπερβολική καθυστέρηση έκδοσης δικαστικής απόφασης, η έλλειψη ευρωστρατού που καθιστά την ευρωπαϊκή ένωση θεατή – παρατηρητή των εξελίξεων, η έλλειψη ευρωομολόγου ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τα κράτη μέλη, οι επελάσεις άγριων γουρουνιών και μοσχαριων που καταστρέφουν αγροτικές εκτάσεις, οι επελάσεις τσακαλιών που αφανίζουν κτηνοτρόφους και παραγωγικά ζώα κλπ….
Κοινός παρονομαστής των ακροδεξιών κομμάτων και των ηγετών τους είναι ο εθνικισμός, η ξενοφοβία, ο ευρωσκεπτικισμός, ο συντηρητισμός και η αντι-μεταναστευτική ρητορική. Εκμεταλλεύονται τον φόβο, την ανασφάλεια και την αγανάκτηση της κοινωνίας για να εδραιωθούν και επιδίδονται στην πολιτική του «βαρελιού», υποσχόμενοι στους πολίτες εύκολες λύσεις εμβαλωματικής φύσεως. Οι συνεχείς επελάσεις στα ελληνικά νοικοκυριά με περικοπές μισθών και συντάξεων και αύξηση της φορολογίας, μαζί με την κατάρρευση της εθνικής παραγωγής (ΑΕΠ) οδήγησαν στην εφιαλτική μείωση του ακαθάριστου και καθαρού εθνικού διαθέσιμου εισοδήματος από 21.000 περίπου ευρώ το 2009 στα 13.000 περίπου ευρώ στη συνέχεια, ενώ αυξήθηκαν και οι συνάνθρωποί μας που μπήκαν σε κίνδυνο φτώχειας ή σε κοινωνικό αποκλεισμό από 3.000.000 άτομα ή 26% στα 4.000.000 άτομα ή 36%, έναντι μόνο 21% στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η είσοδος της χώρας στο διεθνές νομισματικό ταμείο το 2010, τα μνημόνια, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων λόγω Μνημονίων, η γραφειοκρατία στις δημόσιες υπηρεσίες, η αύξηση της εγκληματικότητας, οι παράνομοι μετανάστες, η ανεργία, η συμφωνία των Πρεσπών για την Μακεδονία, οι Αντισυνταγματικοί Δασικοί χάρτες που έρχονται σε αντίθεση με αεροφωτογραφίες του ίδιου κράτους για διαχρονικά καλλιεργημένες εκτάσεις, το αίσθημα αδικίας, ο πληθωρισμός, η οικονομική κρίση και η επακόλουθη εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού και η απογοήτευση δημιουργούν κατά πολλούς εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη και αποδοχή ακροδεξιών αντιλήψεων. Βασική αιτία πανευρωπαϊκά, υπήρξαν τα άλυτα προβλήματα της καθημερινότητας. Πανευρωπαϊκα η ακροδεξιά προκύπτει ως αποτέλεσμα κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι στις άνισες συνέπειες του οικονομικού εκσυγχρονισμού και μεταβιομηχανισμού που αφήνουν πίσω τους «χαμένους», δηλαδή τους ελεύθερους επαγγελματίες, ανέργους, συνταξιούχους, νέους κ.α. . Η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, εις βάρος των αδύναμων και όχι η επιθυμητή και καταστατικά προβλεπόμενη, Ευρώπη της αλληλεγγύης, δημιουργεί ανισότητες.
Σήμερα, η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο πόλεμος στην Παλαιστίνη, η οικονομική, ενεργειακή και επισιτιστική κρίση, προκαλούν αστάθεια και σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Αυτό έχει οδηγήσει σε πολυπληθείς διαδηλώσεις και απεργίες σε όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά κέντρα, καθώς η ανεργία, ο πληθωρισμός και η μειωμένη αγοραστική δύναμη των πολιτών, θέτουν ζητήματα διαβίωσης. Άλυτα βασικά προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών, αποδεικνύουν την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος εδώ και δεκαετίες. Φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας ή κοινωνικά ζητήματα όπως η ανεργία και η φτώχεια, προκαλούν την αγανάκτηση των κοινωνικών στρωμάτων και την στροφή τους προς ολοκληρωτικές τάσεις. Το μεταναστευτικό ρεύμα από την Ανατολή αποτελεί ένα άλυτο ζήτημα για ολόκληρη την Ευρώπη που έχει επηρεάσει άρδην το κοινό αίσθημα. Συχνά βλέπουμε ότι οι μετανάστες μετατρέπονται σε «αποδιοπομπαίο τράγο» και τους αποδίδονται σφοδρές κατηγορίες καθώς θεωρούνται υπαίτιοι της κοινωνικής παθογένειας και παρακμής. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος πρακτικές βίας και μίσους που υποδαυλίζουν ακροδεξιά κινήματα. Ο ρατσισμός, ο φόβος και η μισαλλοδοξία γίνονται τρόπος ζωής και η αγανάκτηση των ίδιων των πολιτών τους οδηγεί σε ακραίες πολιτικές επιλογές. Από το 2010, οι περισσότερες δυτικές δημοσκοπήσεις έχουν αναφέρει την αποδυνάμωση των παραδοσιακών δυνάμεων και συγχρόνως, την άνοδο προσωπικοτήτων που μέχρι χθες ήταν περιθωριακές και οι οποίες αμφισβητούν τους κυρίαρχους θεσμούς, συχνά για διαφορετικούς λόγους. Δεν αποσκοπούν στην ανατροπή του συστήματος, αλλά στην αλλαγή των παικτών του συστήματος. Η κοινωνική και οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας, αποτέλεσε κύριο αίτιο της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων, καθώς πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και κόμματα άρχισαν να προσαρμόζονται στο πολιτικό πρόγραμμα της ακροδεξιάς σε αρκετά ζητήματα. Η Αυστρία, η Δανία, η Ολλανδία και η Γερμανία χώρες όπου σημειώθηκαν έντονες μεταναστευτικές ροές τα προηγούμενα χρόνια ξεκίνησαν να ακολουθούν μία πιο αυστηρή πολιτική στα μεταναστευτικά ζητήματα. Η αποδοχή και η τακτική προσαρμογή των ακροδεξιών κομμάτων στα εθνικά κοινοβούλια αλλά και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιό είχε ως αποτέλεσμα την νομιμοποίηση των πολιτικών ακροδεξιών κομμάτων και την ενσωμάτωση τους στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2009 στην Ευρώπη, προσέφερε το ιδανικό έδαφος ανάπτυξης των κομμάτων αυτών καθώς η Ιστορία έχει αποδείξει ό,τι τα κόμματα με ακροδεξιά πολιτική ταυτότητα, εκμεταλλεύονταν πάντα τις περιόδους που επικρατούσε οικονομική ύφεση και κοινωνική αναταραχή όπως την δεκαετία του 1930.
Ένα ακόμη στοιχείο που ώθησε στην άνοδο του ακροδεξιού εξτρεμισμού ήταν και η Ισλαμιστική τρομοκρατία. Τα πολλαπλά χτυπήματα των Τζιχαντιστών σε ευρωπαϊκές χώρες, είχαν ως αποτέλεσμα να επέλθει ένα αίσθημα ξενοφοβίας και ρατσισμού απέναντι στις μεταναστευτικές ομάδες. Η Ισλαμιστική τρομοκρατία ωστόσο, δεν έχει την δύναμη να αμφισβητήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στο κοινωνικό σύστημα αλλά, αντιθέτως την ενίσχυσε και την διατήρησε παρά τις διαψεύσεις κάποιων. Αντίθετα, η ακροδεξιά τρομοκρατία αποσκοπεί στον κλονισμό της εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στο κοινωνικό σύστημα και στις δημοκρατικές θεμελιώδεις αρχές με την υιοθέτηση ακραίων πολιτικών θέσεων προπαγανδιστικού χαρακτήρα που αποδυναμώνουν την σχέση εμπιστοσύνης των πολιτών με το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα. Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξαρχής είχε κύριο στόχο την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών της Ευρώπης, αλλά στην πράξη υπάρχει η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, του Βορρά και του Νότου και η Ευρώπη της Γερμανίας και της Γαλλίας ως κυρίαρχα κράτη. Δεν προχώρησε ο ευρωστρατος, δεν προχώρησε η ουσιαστική αντιμετώπιση της μεταναστευτικής ροής. Στην Γερμανία ,υπάρχουν εκτιμήσεις πως στην άνοδο της ακροδεξιάς συνέβαλε και ο αυξανόμενος αριθμός των αιτούντων άσυλο στη χώρα: Από τον Ιούνιο του περασμένου έτους έως τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους, οι αιτήσεις ασύλου στη Γερμανία υπερδιπλασιάστηκαν σε περίπου 25.000 το μήνα. Αν και αυτό είναι λιγότερο από ό,τι στο αποκορύφωμα της μεταναστευτικής κρίσης το 2016, όταν έως και 89.000 άνθρωποι ζητούσαν άσυλο στη Γερμανία μηνιαίως, η μετανάστευση παραμένει ένα εξαιρετικά φορτισμένο ζήτημα. Κατά 33% αυξήθηκαν στην Ελλάδα οι θάνατοι από αυτοκτονίες κατά την περίοδο των Μνημονίων 2010-2018 σε σύγκριση με τον μέσο όρο της δεκαετίας που προηγήθηκε. Κατά τα έτη των μνημονίων, τα έσοδα από φόρους υπερτερούσαν της εξοικονόμησης από δαπάνες, λυγίζοντας τον ιδιωτικό τομέα, με αποτέλεσμα να καταγράφεται η υψηλότερη ύφεση της ελληνικής οικονομίας. Μέτρα όπως η μείωση μισθών, η μείωση συντάξεων, η κατάργηση δώρων, η κατάργηση επιδομάτων, η αύξηση φόρων, η θεσμοθέτηση νέων φόρων, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κ.α.: οδήγησαν στην ύφεση και σε δυσβάσταχτες δυσκολίες των νοικοκυριών. Με την έξοδο από τα μνημόνια και την επιτήρηση: ο Τουρισμός στην χώρα μας σπάει κάθε ρεκόρ, οι επενδύσεις έχουν αυξηθεί, η ανεργία έχει μειωθεί, οι αγοραπωλησίες ακινήτων έχουν αυξηθεί σημαντικά, παρατηρείται προσέλκυση πολλών ξένων επενδυτών, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αυξήθηκε ο κατώτατος μισθός εργαζομένων κ.α..
Από το 2022, ξεκίνησε μια νέα περίοδος για την Ελλάδα κατά την οποία η χώρα δεν υπόκειται σε τριμηνιαίους ελέγχους από τους θεσμούς, όπως συνέβαινε ουσιαστικά από το 2010 μέχρι πρόσφατα. Η μνημονιακή περιπέτεια της Ελλάδας, αν και τυπικά ξεκίνησε το 2010, είχε τις ρίζες της παλαιότερα, καθώς από τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας είχε ξεκινήσει η δραματική επιδείνωση των δεικτών της οικονομίας, με βασικότερους το δημοσιονομικό έλλειμμα, το δημόσιο χρέος και το εξωτερικό έλλειμμα. Στις 23 Απρίλιου 2010, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου, από το ακριτικό Καστελόριζο, ανακοινώνει την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης. Στις 2 Μαΐου 2010, ανακοινώθηκε το πρώτο από τα μεγάλα πακέτα μέτρων του Μνημονίου, ύψους 20 δισ. ευρώ, για το 2010 και 10 δισ.ευρώ για τα επόμενα χρόνια.
Στις 6 Μαΐου 2010, ψηφίζεται από τη Βουλή το μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ για τα μέτρα που θα ληφθούν, προκειμένου να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός στήριξης. Το δεύτερο και κατά κοινή ομολογία σκληρότερο Μνημόνιο έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο που είχε προκύψει από τις εντονότατες πολιτικές εξελίξεις του 2011. Στηρίχθηκε από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ. Το 2013 το μνημόνιο συμπληρώθηκε από το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2013-2016 το οποίο εισηγήθηκε η κυβέρνηση που είχε προκύψει από τη συνεργασία του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου. Το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε στις 7 Νοεμβρίου του 2013 και έλαβε 153 ψήφους. Στις 28 Ιουνίου 2015, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοινώνει την επιβολή capital controls, εξαγγέλλει Δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη των προτάσεων μεταρρυθμίσεων στις οποίες κατέληξε το Eurogroup.
Η τελική διαπραγμάτευση του Ιουλίου 2015 κατέληξε μεν σε επώδυνο συμβιβασμό –αφού υπογράφηκε νέο μνημόνιο, με πρόσθετους όρους για τον ελληνικό λαό– αλλά η τελική συμφωνία ήταν πράγματι μετρήσιμα ευνοϊκότερη από εκείνη που είχε τεθεί στην ελληνική κυβέρνηση πριν το δημοψήφισμα.
Το 2010 τέθηκε σε εφαρμογή το πρώτο πρόγραμμα οικονομικής διάσωσης αλλά και οικονομικής προσαρμογής της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ΕΕ), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), με σκοπό την αποφυγή της χρεωκοπίας και τη διόρθωση των μακροοικονομικών ανισορροπιών. Το πρόγραμμα αυτό απεδείχθη, εκ των πραγμάτων, ότι δεν ήταν αρκετό, παρά την αρχική ομαλή πορεία του. Η οικονομική κρίση προκαλεί δραματικές επιπτώσεις στην κοινωνική ζωή, δεδομένου ότι η μείωση ή και η απουσία εισοδήματος προκαλεί απώλειες στην ευημερία και ωθεί μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στη φτώχεια. Το εμπόριο, ο ρυθμός της οικονομικής ανάπτυξης και η απασχόληση αντανακλούν σε μεγάλο βαθμό την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η διεθνής οικονομία (ανεργία, δημιουργία ανισοτήτων, νέοι φόροι, μείωση μισθών- συντάξεων, κύμα μετανάστευσης στο εξωτερικό κ.α.).
Ο νόμος 3845/2010 αντίκειται στο Σύνταγμα, καθώς με τον εν λόγω νόμο κυρώνεται το προσαρτημένο σε αυτόν Μνημόνιο, το οποίο αποτελεί διεθνή συμφωνία, η οποία συνήφθη μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας, των κρατών – μελών της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και με την οποία παραχωρούνται σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες, που, κατά το Σύνταγμα, ασκούνται από την κυβέρνηση, το νομοθετικό σώμα και την εκτελεστική εξουσία, ο νόμος αυτός δεν έχει ψηφισθεί από την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών, κατά παράβαση του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος. Ο νόμος θα έπρεπε να ψηφιστεί τουλάχιστον από 180 Βουλευτές, διότι αφορά παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας (πχ παραχώρηση ακινήτων του ελληνικού Δημοσίου στο αλλοδαπό υπερταμειο κλπ). Κατά πολλούς, το πρώτο μνημόνιο και τα μέτρα που το συνόδευαν, επέφεραν σημαντική μείωση μισθών- συντάξεων, ραγδαία αύξηση της μετανάστευσης των Ελλήνων στο εξωτερικό, αύξηση της ανεργίας, αύξηση φόρων- εισφορών, αύξηση του κόστους ζωής, “κατάργηση” της μεσαίας τάξης και άλλα. Κατ’ άλλους, ήταν μονόδρομος για την εξυπηρέτηση σκοπών, που συνιστούν κατ’ αρχήν σοβαρούς λόγους δημοσίου συμφέροντος και αποτελούν, ταυτοχρόνως, και σκοπούς κοινού ενδιαφέροντος των κρατών μελών της Ευρωζώνης, εν όψει της καθιερωμένης από τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως υποχρεώσεως δημοσιονομικής πειθαρχίας και διασφαλίσεως της σταθερότητας της ζώνης του ευρώ στο σύνολό της. Το άρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος προβλέπει ότι «για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών».
Αυτό σημαίνει ότι τέτοιου είδους συμφωνίες, όπως η «συνεργασία» με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αλλά και με το ευρωπαϊκό ταμείο χρηματοδότησης, για την οικονομική στήριξη, θα πρέπει να «περάσουν» από τη Βουλή και να κυρωθούν με την αυξημένη πλειοψηφία που προαναφέρθηκε, στο μέτρο που συνεπάγονται υπαγόρευση μέτρων και πολιτικών στα αρμόδια εθνικά όργανα και ιδίως στο Υπουργείο Οικονομικών. Ο δικαστικός έλεγχος των μνημονίων υπήρξε μάλλον οριακός και επιφυλακτικός, ειδικά στην πρώτη φάση της κρίσης (2010-2012), και έτσι, με τις εξαιρέσεις των ειδικών μισθολογίων (δικαστές, μέλη ΔΕΠ, ένστολοι) και μεμονωμένων μέτρων (π.χ. το τέλος στο λογαριασμό της ΔΕΗ ή η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ), η πλειονότητα των «μνημονιακών» ρυθμίσεων κρίθηκε σύμφωνη με το Σύνταγμα στο όνομα του υπέρτερου ταμειακού ή δημοσιονομικού δημοσίου συμφέροντος, με άλλα λόγια της αποτροπής της ασύντακτης χρεοκοπίας και κατάρρευσης του Κράτους ( ιδίως την απόφαση ΣτΕ 668/2012 για το 1ο μνημόνιο). Αντισυνταγματική η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ: Συνταγματικώς επιβεβλημένος είναι ο έλεγχος της ΕΥΔΑΠ ΑΕ από το Ελληνικό Δημόσιο, όχι απλώς με την άσκηση εποπτείας επ’ αυτής, αλλά και δια του μετοχικού της κεφαλαίου και της διοίκησης των εταιρειών ύδρευσης.
Αυτό αποφάνθηκε, κατά πλειοψηφία, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας με τις υπ. αριθμόν 190 -191/2022 αποφάσεις της και έκρινε αντισυνταγματικές τις διατάξεις του νόμου που ψηφίστηκε το 2016 και μεταβίβασε την πλειοψηφία των μετοχών των δύο εταιρειών ύδρευσης (ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, Αθήνας και Θεσσαλονίκης, αντιστοίχως) στην Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας, που ανήκει στο ελληνικό δημόσιο.
Όπως αναφέρεται στις αποφάσεις που εξέδωσε η Ολομέλεια του ΣτΕ με πρόεδρο την επίτιμη Πρόεδρο του ΣτΕ Ειρήνη Σάρπ, σύμφωνα με το Σύνταγμα «η παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στον πληθυσμό της Αττικής δεν συνιστά δραστηριότητα αναπόσπαστη από τον πυρήνα της κρατικής εξουσίας και, συνεπώς, δύναται να ανατίθεται σε δημόσια επιχείρηση υπό μορφή ανώνυμης εταιρείας, όπως η ΕΥΔΑΠ ΑΕ». Σύμφωνα όμως με το ΣτΕ δεν αρκεί μόνον ο έλεγχος του δημοσίου στην ανώνυμη εταιρεία ύδρευσης, αλλά απαιτείται το δημόσιο να έχει τον έλεγχο και των μετοχών αλλά και της διοίκησης της εταιρείας.
Μεταξύ άλλων στις σχετικές αποφάσεις που εξέδωσε η Ολομέλεια ΣτΕ αναφέρει χαρακτηριστικά: «Υπό τις παρούσες συνθήκες, όμως, δηλαδή υπό συνθήκες παροχής των υπηρεσιών αυτών μονοπωλιακώς, από δίκτυα μοναδικά στην περιοχή και ανήκοντα, ιδιοκτησιακώς, στην ΕΥΔΑΠ ΑΕ [στον φορέα που παρέχει τις υπηρεσίες δυνάμει σύμβασης παραχώρησης], είναι συνταγματικώς επιβεβλημένος ο έλεγχος της ΕΥΔΑΠ ΑΕ από το Ελληνικό Δημόσιο, όχι απλώς με την άσκηση εποπτείας επ’ αυτής, αλλά και δια του μετοχικού της κεφαλαίου». Αντισυνταγματική η μείωση μισθών στους ένστολους: Μη συνταγματική κρίθηκε η υπουργική απόφαση, βάσει της οποίας μειώθηκαν αναδρομικά οι αποδοχές των ένστολων, στο πλαίσιο του τρίτου μνημονίου.
Η Ολομέλεια του ΣτΕ σε διάσκεψη κεκλυσμένων των θυρών, αποφάσισε σχεδόν ομόφωνα την ακύρωση της συγκεκριμένης υπουργικής απόφασης.
Οι σχετικές προσφυγές είχαν κατατεθεί από τον Ιανουάριο του περσινού έτους, υποστηρίζοντας την αντισυνταγματικότητα του τρίτου Μνημονίου, καθώς και της επίμαχης υπουργικής απόφασης που προβλέπει την τμηματική αναδρομική από τη 1η Αυγούστου 2012 επιστροφή μέρους των αποδοχών τους, αλλά και του μισθολογίου των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, της ΕΛΑΣ, του Πυροσβεστικού και Λιμενικού Σώματος που καθιέρωσε ο Ν. 4093/2012. Το Μνημόνιο ρίχνει το βάρος της προσπάθειας της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας μονομερώς στους στρατιωτικούς και στα Σώματα Ασφαλείας και έτσι παραβιάζει τη συνταγματική κατοχυρωμένη αρχή της ισότητας, η οποία ερμηνεύεται υπό το πρίσμα του άρθρου 25 του Συντάγματος. Το ως άνω άρθρο αξιώνει από όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της εθνικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, επιτάσσει την ισομερή κατανομή των βαρών τόσο στους απασχολουμένους στο Δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και σε όσους ασκούν ελεύθερο επάγγελμα. Η μείωση των αποδοχών των ένστολων, είναι αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στο δικαίωμα σε δίκαιη αμοιβή που κατοχυρώνεται από το άρθρο 4 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη και στο Συνταγματικό δικαίωμα της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Ίσως εάν είχε κινηθεί άμεσα η ηγεσία και ανεξάρτητα από την ΕΕ και το ΔΝΤ, θα είχε επανέλθει η εμπιστοσύνη στη χώρα, θα διέθετε αξιοπιστία, οι αγορές θα την δάνειζαν με λογικά ποσά και όλα θα γίνονταν με απόφασή της. Δεν θα επέβαλε κανείς το οτιδήποτε. Όταν έχεις την ελευθερία ν’ αποφασίσεις εσύ τη μοίρα σου, συνήθως κινείσαι πολύ καλύτερα και πολύ πιο αποτελεσματικά, απ’ ό,τι όταν σου το επιβάλλουν τρίτοι. Ίσως εάν είχε επιδιώξει δανεισμό από τρίτη χώρα, λόγω της σημαντικής γεωγραφικής θέσης της χώρας μας, τα πράγματα να ήταν πολύ καλύτερα και δεν θα βιώναμε μια πολυετή οικονομική κρίση, που δεν έχει τέλος.
Πηγή: https://www.zougla.gr/apopseis/oi-logoi-anodou-tis-akrodexias-stis-prosfates-evroekloges-panevropaika/
