Σοφία Σοφιανίδου
Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Και τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελες. Έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου, κατέβαλες κάθε δυνατή προσπάθεια, δοκίμασες ένα σωρό εναλλακτικές αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό. Δεν έχει σημασία αν αφορούσε κατάσταση, άνθρωπο ή ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό.
Απρόβλεπτες καταστάσεις, δυστυχώς, αντιμετωπίζουμε όλοι συχνά. Κάποιες από αυτές μάς φέρνουν αντιμέτωπους με την αποτυχία και είναι δεδομένο πως καμιά δυσκολία δε θα είναι ποτέ ευπρόσδεκτη σε κανέναν τομέα της ζωής μας. Μάλιστα μπορούμε να πούμε πως οι κακοτοπιές είναι και αναπόφευκτες εκτός από δυσάρεστες. Πολλές από αυτές μάλιστα μάς γονατίζουν κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Είναι εκείνες οι στιγμές που δε θες να προσπαθήσεις άλλο. Που οι αντοχές σου έχουν εξαντληθεί και οι δυνάμεις σου σε έχουν εγκαταλείψει. Όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται όμως εκείνες ακριβώς τις στιγμές είναι που πρέπει απλώς να αποδέχεσαι την πτώση με όλη τη φόρα που θα έχεις πάρει κατά την κάθοδό σου. Γιατί έτσι θα συνειδητοποιήσεις την κατάσταση που βιώνεις. Θα αντιληφθείς τι σου
συμβαίνει και θα αποκωδικοποιήσεις, όχι μόνο τις δικές σου αντιδράσεις, αλλά και γιατί έδρασες όπως έδρασες κι έφαγες τα μούτρα σου.
Όταν, λοιπόν, βρισκόμαστε με τη μούρη στο πάτωμα στην αρχή θέλουμε να μείνουμε εκεί για πάντα. Να μην ξανά ασχοληθούμε με κανέναν και τίποτα, να μάς αφήσουν στην ησυχία μας κι ακόμη καλύτερα να μείνουμε κλεισμένοι στο καβούκι μας, προστατευμένοι από οτιδήποτε άγνωστο κι απρόβλεπτο. Ιδιαίτερα εκείνες οι ερωτικές απογοητεύσεις που μάς σκίζουν την καρδιά στα δύο μας τραβάνε προς τον πάτο με πέτρες δεμένες στα πόδια, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Αλλά για να πάρεις φόρα για να σηκωθείς πρέπει να πιάσεις πάτο, ναι. Μόνο τότε θα ακουμπήσουν τα πόδια σου στον βυθό και θα μπορέσουν με δύναμη να σου δώσουν ώθηση να ανέβεις ξανά προς τα επάνω. Όσο βολικό κι αν είναι -σε κάποιες φάσεις της ζωής μας- να είμαστε στον δικό μας μίζερο κόσμο, αποκομμένοι από όλους και όλα, κάποια στιγμή η ανάσα μας τελειώνει.
Και τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να συγκεντρώσουμε όποιο ψήγμα ψυχολογικής δύναμης μας έχει απομείνει και να σηκωθούμε. Τότε είναι που ανθεί ξανά η αυτοπεποίθησή μας, που συγχωρούμε τον εαυτό μας για τα λάθη του και που αντιλαμβανόμαστε πως δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από κοινοί θνητοί με θεϊκές δυνάμεις.
Και σηκωνόμαστε και ξαναπροσπαθούμε. Από το μηδέν και κάποιες φορές κι από το μείον. Γιατί η επαναπροσπάθεια δεν είναι ούτε ήττα ούτε αποτυχία. Αποτυχία είναι η καθολική παραίτηση και η παραδοχή πως με την οποιαδήποτε δυσκολία ήρθε το τέλος. Και τα πέταλα των λουλουδιών πέφτουν αλλά υπάρχουν κι εκείνα που βγαίνουν ξανά υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Ποια είναι πιο δυνατά; Ποια είναι πιο όμορφα;
Στη ζωή οι πτώσεις, οι επανασχεδιασμοί και οι επαναπροσπάθειες είναι αναπόσπαστα κομμάτια της πορείας της. Η αντοχή και ο επαναπροσδιορισμός μας βοηθούν όχι μόνο να επιβιώσουμε αλλά και να
ανθίσουμε. Σε οποιαδήποτε συνθήκη και σε όποια ηλικία. Με κάθε πτώση έρχεται η ευκαιρία για νέα ξεκινήματα, νέες εμπειρίες και -γιατί όχι- επιτυχίες.
Γι’ αυτό λοιπόν, ας πέσουμε, ας σηκωθούμε κι ας ξαναπροσπαθήσουμε. Δε χάθηκε κι ο κόσμος! Είναι το μόνο που μάς επιτρέπεται να κάνουμε. Οτιδήποτε άλλο είναι ήττα και μάλιστα μεγάλη. Κι εμάς δε μας αρέσει να χάνουμε, έτσι δεν είναι;
About the author
Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Νύφη του Θερμαϊκού, ερωτική μετανάστρια εξαιτίας ενός Πειραιώτη, μάνα μιας κόρης με καταγωγή από δύο λιμάνια. Παθιασμένη με τα μαθηματικά και τα μεταφυσικά προσπαθώ με τη συγγραφή να εκλογικεύσω το συναίσθημα και να συνεπάρω τη λογική. Αγαπώ ό,τι είναι μαύρο και φοριέται, ό,τι μυρίζει καφεΐνη και πίνεται κι ό,τι περιλαμβάνει τυρί και τρώγεται. Αν θες να συνεχίσεις να με αγαπάς προσπάθησε να μη με νευριάσεις. Κι αν με νευριάσεις μη μου πεις να ηρεμήσω. Η ρουτίνα με αποδυναμώνει κι η αγάπη με κάνει παντοδύναμη. Δώσε μου λόγους να σου μιλάω και θα παρακαλάς να σκάσω. Δώσε μου και λόγους να γελάω και θα μας ακούσουν πέντε μαχαλάδες παρακάτω. Αν ήμουν δεινόσαυρος θα είχα δικό μου είδος : βροντοφωνόσαυρος ο καρκαριστός.
Πηγή: https://loveletters.gr/
