ΣΥΜ-ΠΑΙΓΝΙΑ;

  Του Γιάννη Πανούση

Κρατούσε σημειώσεις

στο περιθώριο

Χειρόγραφες

για να θυμάται στο τέλος της ανάγνωσης

το χρόνο που πέρασε

.....

Δεν έφτασε ποτέ

στην κόπωση

της τελευταίας σελίδας

Θ. Σ. Σπαντιδέας, Στο περιθώριο

Έμπλεξαν τις γραμμές τους τα μορφώματα "του επαναστατικού ναρκισσισμού" [που διεκδικεί και το ηθικό πλεονέκτημα (sic) κατά των προαιώνιων εχθρών] με τα μορφώματα της ένοχης επικράτησης (που συνεχίζει να θεωρεί τη χώρα ιδιοκτησιακό της στοιχείο) κι αναγκάστηκαν –λόγω και της κρίσης– να συγχωνευθούν στους συμψηφισμούς και τις παραγραφές. Ουδείς απολογήθηκε για τα πριν και τα μετά της Μεταπολίτευσης και ουδείς έδειξε δημοσίως αιδώ. Όλοι κάνουν πως κοιτάνε αλλού και δείχνουν πάντοτε τον άλλον, με τον οποίο όμως στις δύσκολες ώρες ‘’τα βρίσκουν’ (σε διαπροσωπικό ή διακομματικό επίπεδο κι όχι σε εθνικό).

Τα πάντα γύρω μας συρρικνώνονται (από τα δικαιώματα μέχρι τα αισθήματα αλληλεγγύης), άπαντες παρα-βιάζουν τις κόκκινες γραμμές της καχυποψίας και της μισαλλοδοξίας, το εφήμερο κέρδος (προσωπικό, οικογενειακό, παρεϊκό) και η ανευθυνότητα των "υπεύθυνων" (κυβερνητικών και μη) κυριαρχούν στην πολιτική ζωή, όμως τα κομματικά επιτελεία ασχολούνται με μικρότητες, ακρότητες και παρακμιακές τακτικές. Η εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στη Μεγάλη Ιδέα της Ανάπτυξης των μεν και το Μεγάλο Μέτωπο της μη-φτωχοποίησης των δε, λίγα περιθώρια αισιοδοξίας για σύγκλιση και συναίνεση αφήνουν.

Δεν ανήκω σ’ αυτούς που συνεχώς δηλώνουν μετ’ επιτάσεως ότι έφτασε το τέλος της Ελλάδας, το τέλος της Ευρώπης, το τέλος του Πλανήτη, το τέλος της Ιστορίας. Ούτε σ’ εκείνους που γοητεύονται με την επίκληση χρησμών για την άφιξη κάποιου Μεσσία (μέσω εκλογών ή δια της Θείας παρέμβασης;), ο οποίος θα περιστοιχίζεται από αγγέλους και με τη ρομφαία του θα διώξει από το ναό της Δημοκρατίας τους φαύλους και τους κακούς. Άλλωστε ποτέ τα Ιερατεία και οι Αρχιερείς (της κάθαρσης;) δεν συνέβαλαν στη ριζική διόρθωση των πραγμάτων.

Προσωπικά πιστεύω στη Δημοκρατία του Φωτός, που σημαίνει ένα Πολίτευμα με κανόνες και όρια. Αυτό όμως που ζούμε από τη Μεταπολίτευση και ιδίως εσχάτως είναι ένα ιδιόμορφο σύστημα αλά ελληνικά, όπου τους κανόνες δεν θέτει η κοινωνική ηθική και τα όρια ο νόμος, αλλά όπου ο καθείς εφαρμόζει το δικό του νόμο για το δικό του σκοπό.

Ένα αδύναμο, (αυτο)ενοχικό, διαπραγματευόμενο με τη βία και τη διαφθορά πολιτικό σύστημα, το οποίο εμμέσως υιοθετεί μεθόδους του Εμφυλίου και της Δικτατορίας για να παρακολουθήσει ορισμένους, να συκοφαντήσει περισσότερους και να εγκλωβίσει άπαντες στα υπέργεια τείχη των fake news και στα υπόγεια χαλάσματα του απορρήτου.

Διαρρήξαμε βίαια το κοινωνικό συμβόλαιο (με τις ακρότητες των δε) και τώρα καταστρατηγούμε αυθαίρετα τις λίγες εναπομείνασες ελευθερίες (με τις δολιότητες των μεν).

Κανένας Επενδυτής και ουδείς Πατερούλης θα μας σώσει αν έχουμε αποφασίσει να χαθούμε.

Αυτό ας το κατανοήσουν πολιτικοί και πολίτες.

* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη

Πηγή: https://www.capital.gr/