Τάκης ΘεοδωρόπουλοςΠριν ακόµη προλάβουµε να χωνέψουµε την υπόθεση µε την εκπόρνευση της δωδεκάχρονης στα Σεπόλια, ξέσπασε η ιστορία της «Κιβωτού». Εν τω µεταξύ κάποιοι προσπάθησαν να ανταγωνιστούν τον θόρυβο που ξεσήκωσαν οι δύο υποθέσεις µε τους καταλόγους των υποκλοπών. Ματαίως. 'Οχι µόνον δεν κατάφεραν να προσκοµίσουν αποδείξεις, αλλά το µόνο που κατάφεραν να αποκαλύψουν είναι ότι έχουµε µια κυβέρνηση που χρησιµοποιεί την εξουσία της για να παρακολουθεί τον εαυτό της. 'Οσο δηµοκρατικό πόνο κι αν καταναλώσουν, δύσκολα θα τραβήξουν την προσοχή των ψηφοφόρων από τους λογαριασµούς του ηλεκτρικού. Κι εκεί είναι η αδυναµία της αντιπολίτευσης. ∆εν έχει να προτείνει τίποτε για τους λογαριασµούς του ηλεκτρικού και ζητάει λογαριασµό από τη δηµοκρατία. 'Οµως το επαναλαµβάνω. ∆υστυχώς ή ευτυχώς, στους µήνες που µεσολαβούν ώς τις εκλογές θα έχουµε την ευκαιρία να τα συζητήσουµε ξανά και ξανά όλ’ αυτά. Προς το παρόν, ας σταθούµε για λίγο στον τρόπο που επηρεάζουν το κοινό αίσθηµα οι δύο αυτές υποθέσεις, ο µαστροπός των Σεπολίων και η «Κιβωτός του Κόσµου». Τον πρώτο δεν τον ξέραµε, ώσπου τύχη διόλου αγαθή µας ανάγκασε να τον γνωρίσουµε. Την «Κιβωτό του Κόσµου» όµως την ξέραµε. Και όχι µόνον την ξέραµε, αλλά την θεωρούσαµε και µια πρότυπη οργάνωση κοινωνικής ευαισθησίας. Μια οργάνωση που όλοι ευχόµασταν να βρει µιµητές. ∆εν ξέρω τι θα αποδειχθεί ώς το τέλος. 'Οµως, όταν η πρεσβυτέρα λέει ότι έβγαλε 300.000 ευρώ από τη θυρίδα για να τα µετρήσει, είναι βέβαιο πως κάτι δεν πάει καλά.
Υπάρχει κάτι κοινό ανάµεσα στις δύο υποθέσεις, τον µαστροπό των Σεπολίων και την «Κιβωτό». Είναι ότι και η µία και η άλλη αφορούν τους πιο ευάλωτους συµπολίτες µας, τα ανήλικα παιδιά. Κι όταν µια κοινωνία δεν µπορεί να προστατεύσει τα παιδιά της είναι µια κοινωνία που δεν µπορεί να προστατεύσει τον εαυτό της. Η βοή του αίσχους δεν έχει ακόµη καταλαγιάσει και έρχεται η δίκη για το έγκληµα που έγινε στο Μάτι για να την ενισχύσει. Είναι άλλο να ακούς τον αριθµό των 102 νεκρών και άλλο να ακούς την κυρία Βαρβάρα Βουκάκη που έχασε τον άνδρα της και τα δύο της παιδιά. Την έστελναν, είπε στο δικαστήριο, από τη µία υπηρεσία στην άλλη για να τα αναγνωρίσει. Ο καθένας απ’ αυτούς τους 102 έχει όνοµα, και έχασε τη ζωή του µε τον δικό του φριχτό τρόπο. Πόσοι φώναζαν και δεν υπήρχε κανείς να τους ακούσει; Τηρουµένων όλων των αναλογιών υπάρχει κάτι κοινό ανάµεσα στο Μάτι και την «Κιβωτό». Είναι η αµέλεια, η αδιαφορία, το «εντάξει µωρέ, δεν έγινε και τίποτε», που δηµιουργούν τις προϋποθέσεις των εγκληµάτων. ∆εν φτάνει η νοµοθεσία. Χρειάζεται η καλλιέργεια της κοινωνικής ευαισθησίας. Και στο σηµείο αυτό αναδεικνύεται το έλλειµµα της πολιτικής.
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/
