ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

Γράφει ο Δημήτριος Μητρόπουλος, Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός ΕΛ.ΑΣ.
Πτυχιούχος Νομικής, Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικών Επιστημών, Διπλωματούχος CAM Λονδίνου, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Μαζί με την προσωπική, η κοινωνική και η συναισθηματική ανάπτυξη του ατόμου, αποτελούν τους τρεις σημαντικότερους πυλώνες, για μια ευτυχισμένη και επιτυχημένη πορεία ζωής.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η κοινωνικό-συναισθηματική μάθηση, πρέπει να αποτελεί τη βάση για κάθε είδους εκπαίδευση.

Πολλά κράτη και εκπαιδευτικά ιδρύματα, έχουν ήδη αναγνωρίσει την αναγκαιότητα της ανάπτυξης κοινωνικο-συναισθηματικών ικανοτήτων στα παιδιά, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη δημιουργία σχολικών προγραμμάτων, με σκοπό την προαγωγή της ψυχοκοινωνικής υγείας των μαθητών.

Όπως και η τάση επιβολής, ειδικότερα το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ εμφανίζεται με τις πρώτες ψυχικές κινήσεις του παιδιού, εκφραζόμενο κυρίως με εκδηλώσεις τρυφερότητος, με την προσπάθεια δημιουργίας επαφών.

Δεν μπορούμε να αποκτήσουμε σαφή γνώμη για ένα άτομο, παρά μόνο αν κρίνουμε την συμπεριφορά του και την νοοτροπία του, με βάση το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.

Το γεγονός αυτό είναι συνάρτηση της θέσης κάθε ανθρώπου μέσα στην κοινωνία, η οποία προϋποθέτει την πλήρη συνείδηση της κοινωνικής αλληλεξάρτησης.

Με αυτόν τον τρόπο μας υποδεικνύει ενίοτε άμεσα, τι οφείλουμε στους άλλους ανθρώπους.

Πορευόμενοι διαμέσου των δυσκολιών της ζωής, και υποταγμένοι στη λογική αναγκαιότητα της ανθρώπινης αλληλεγγύης, μας είναι απαραίτητο να αποκτήσουμε ορισμένους ασφαλείς κανόνες κρίσης, που μοναδικό τους μέτρο είναι ακριβώς ο βαθμός ανάπτυξης, του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ.

Μας είναι αδύνατον να αρνηθούμε την πνευματική εξάρτησή μας, από το συναίσθημα αυτό.

ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ - ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΣ.

Δεν ακολουθούμε, βέβαια, διαρκώς τον δρόμο που μας υποδεικνύει το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, ωστόσο για να το απομακρύνουμε πρέπει να καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια.

Το ύψος του κοινωνικού συναισθήματος, φαίνεται σε όλες τις εκδηλώσεις του ανθρώπου.

Εκφράζεται πρωτίστως εξωτερικά, με τον τρόπο, που κοιτάζουμε έναν άνθρωπο, που θα τει'νουμε το χέρι προς αυτόν και που θα του μιλήσουμε.

Καμία φορά βέβαια, τελείως ασυνείδητα καθορίζουμε τη δική μας στάση, από τη συμπεριφορά ενός άλλου ανθρώπου.

Στο ερώτημα, του πως είναι δυνατή, σε γενικές γραμμές, η επίδραση του ανθρώπου στον άνθρωπο, η απάντηση σύμφωνα με τις αρχές της ατομικής ψυχολογίας, είναι ότι πρόκειται για φαινόμενα αλληλοεξάρτησης.

Ολόκληρη η ζωή μας εξελίσσεται, υπό την προϋπόθεση της αμοιβαίας επίδρασης, με συναισθήματα εταιροσεβασμού και ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ Συναίσθημα γεννά τη διάθεση της αποδοχής των επιδράσεων, που προέρχονται από τους άλλους ανθρώπους.

Προς ενίσχυση των ανωτέρω, περιγράφουμε ορισμένα παραδείγματα, με πραγματικά περιστατικά ψυχανάλυσης ανθρώπων.

Ένας νέος διηγείται, ότι μια μέρα κολυμπώντας έφθασε με μερικούς συντρόφους του σε κάποιο νησάκι, όπου κάθισαν αρκετή ώρα.

'Ενας από την παρέα καθώς έσκυβε από κάτι βράχια, γλίστρησε κι έπεσε στο νερό.

Ο νέος παρακολουθούμε με περιέργεια τον άλλο, που τον παρέσυραν τα κύματα.

Όταν αργότερα θυμήθηκε τη σκηνή, παραξενεύτηκε, γιατί δεν αισθάνθηκε πάρα μόνο περιέργεια.

Το δυστύχημα δεν ήταν θανατηφόρο.

Εδώ όμως μας ενδιαφέρει όχι το θύμα, αλλά ο νέος και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, ότι έλειπε εντελώς, το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.

Παρ' όλο που καθώς φαίνεται, δεν έχει κάνει ποτέ κακό σε κανένα και μάλιστα συνήθιζε να συνάπτει πολύ καλές σχέσεις με οποιονδήποτε άνθρωπο , είμαστε υποχρεωμένοι να μη γελαστούμε σχετικά, με το ύψος του κοινωνικού συναισθήματος.

Ενδιαφέρουσες κατά τον ψυχαναλυτής, ήταν οι προτιμήσεις του νέου αυτού, σε άλλη περίπτωση.

Ήθελε να ζει σ' ένα σπιτάκι μέσα σε δάσος, μακριά από τους ανθρώπους.

Συνήθιζε μάλιστα, να ζωγραφίζει το φανταστικό αυτό σπίτι.

Και είναι εύκολο σε κάθε ειδικό, όταν μάλιστα γνωρίζει και άλλα στοιχεία, να διακρίνει εδώ την ολοκληρωτική έλλειψη του κοινωνικού συναισθήματος.

Μία άλλη ιστορία, θα μας διδάξει σαφέστερα τη διαφορά μεταξύ αληθινού και ψεύτικου κοινωνικού συναισθήματος.

Μια ηλικιωμένη κυρία, γλίστρησε καθώς προσπαθούσε ν' ανέβει στο τραμ, έπεσε και ξάπλωσε στο χιόνι.

Μαζεύτηκε κόσμος γύρω της, χωρίς όμως να τη βοηθήσει κανει'ς και τέλος βρέθηκε κάποιος και τη σήκωσε.

Την ίδια στιγμή φάνηκε ένας άλλος, που ήταν κρυμμένος μέσα στο πλήθος.

"Επιτέλους" είπε σ' εκείνον που βοήθησε την ηλικιωμένη κυρία. "

Να που κάποιος αποφάσισε, να βοηθήσει την καημένη τη γυναίκα. Είμαι τόση ώρα εδώ να δω, αν τη σηκώσει κάνεις.

Είστε ο πρώτος".

Βλέπουμε εδώ καθαρά, ότι κάνοντας κατάχρηση του κοινωνικού συναισθήματος, υψώνουμε τον εαυτό μας στη θέση του Κριτή των άλλων, κατηγορώντας η επαινώντας τους, χωρίς να έχουμε κουνήσει οι ίδιοι, ούτε το δάχτυλό μας.

Σύμφωνα με τις αντιλήψεις αυτές επισημαίνεται, ότι ΔΥΟ εκδηλώσεις του ανθρώπου, είναι καθολικής αξίας.

Η ΠΡΩΤΗ είναι το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣθΗΜΑ, που συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους και που διευκολύνει τις μεγάλες κατακτήσεις του πολιτισμού.

Αυτό χρησιμοποιούμε για να κρίνουμε, τα φαινόμενα του Ψυχικού βίου.

Μας επιτρέπει να εξακριβώσουμε, το ύψος του ενεργητικού κοινωνικού συναισθήματος.

Όταν μάθουμε, αφενός με ποιον τρόπο ένα άτομο είναι τοποθετημένο στο περιβάλλον και αφετέρου τον τρόπο έκφρασης των ανθρωπιστικών συναισθημάτων του, αντιλαμβανόμαστε και τον τρόπο συμμετοχής του, στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Τότε αποκτούμε μια ανάγλυφη εικόνα του Ψυχικού του κόσμου.

Και τελικά καταλήγουν οι ειδικοί στην διαπίστωση -και είναι η ΔΕΥΤΕΡΗ εκδήλωση καθολικής αξίας - ότι οι δυνάμεις που ενεργούν εχθρικά επάνω στο κοινωνικό συναίσθημα, είναι οι τάσεις προς ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ.

Με βάση όλα τα ανωτέρω γίνεται αντιληπτό, ότι οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, εξαρτώνται από την ένταση του κοινωνικού συναισθήματος και την τάση τους, για την απόκτηση δύναμης, δύο στοιχεία που αλληλοεπηρεάζονται.