Γιάννης Πανούσης, ΑρθρογράφοςΤέως Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών & Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Καθηγητής Εγκληματολογίας Παν/μιου Αθηνών
EUROKINISSI
Θέλει αρετή και τόλμη
η εκεχειρία
Μ. Κολοβού – Ρουμελιώτη, Υπενθύμιση προς οκνηρούς και άπραγες
Προφανώς δεν είμαι υπέρ της ψυχολογικοποίησης της πολιτικής και των πολιτικών. Επειδή όμως τελευταία όλοι αναζητούν το προφίλ του Ηγέτη που θα σώσει τη χώρα [;], αναρωτιέμαι τι αποτέλεσμα θα έδινε μία δημοσκόπηση με το ερώτημα: ποιά [νομίζετε ότι πρέπει να] είναι τα ουσιαστικά προσόντα/προτερήματα του Έλληνα ηγήτορα/αρχηγού;
Θέτω τις ιδιότητες κατ’αντιπαράθεση [θετική-αρνητική] διότι συνιστούν κατά τη γνώμη μου ζεύγματα/γέφυρες, όπου τις περισσότερες φορές ο Ηγέτης μετακινείται [κατά περίπτωση;] από το ένα άκρο στο άλλο.
Δέκα διλήμματα
-υπερήφανος ή αλαζών;
-ενάρετος ή διεφθαρμένος;
-δημοκράτης ή δημαγωγός;
-δίκαιος ή άδικος;
-γνωρίζων ή αγνοών[ή νομίζων ότι γνωρίζει];
-πεπλανημένος ή παραπλανών;
-μορφωμένος ή αμαθής;
-σώφρων ή ανόητος;
-φιλόδοξος ή εγωλάτρης;
-ωφελών ή βλάπτων;
Σε πολλά ερωτήματα η απάντηση μοιάζει αυτονόητη. Αν όμως κοιτάξουμε την πολιτική μας ιστορία μάλλον θα πρέπει να ανησυχούμε για τις απόψεις “του κοινού”.
Τα γράφω αυτά γιατί έχει αρχίσει ένας - όχι πάντοτε καλοπροαίρετος-διάλογος για την ενιαύσια θητεία του Νίκου Ανδρουλάκη.
Η προσωπικότητα, οι γνώσεις, η πείρα, η ευστροφία ενός πολιτικού συνιστούν οπωσδήποτε χαρίσματα, τα οποία όμως αξιολογούνται μέσα στο πλαίσιο που καλείται ο ηγέτης να δράσει κι όχι σε πολιτικο-ιστορικό κενό.
Ο Ν. Ανδρουλάκης αναλαμβάνοντας την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ είχε ν’ αντιμετωπίσει τρία τουλάχιστον κρίσιμα ζητήματα:
- την [αναδι]οργάνωση του κομματικού χώρου
- την ιδεολογική οριοθέτηση απέναντι στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ
- την προετοιμασία για τις επικείμενες εκλογές
Στο πρώτο ζήτημα νομίζω πως έπραξε ως όφειλε. Νέο συνέδριο, νέα Κ.Ε, νέο ΠΓ, νέοι Τομείς. Άρα η δομή του κόμματος στήθηκε ξανά με νέα και παλιά στελέχη. Πόσο αρμονική θα είναι αυτή η συνύπαρξη θα φανεί. Πάντως η συνταγή ήταν σωστή
Στο δεύτερο ζήτημα τα πράγματα μοιάζουν πιο δύσκολα. Η ίδια η σύνθεση, η πρόσφατη ανθρωπογεωγραφία του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ χαρακτηρίζεται από εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, με συνέπεια η ισορροπία να μην είναι πάντοτε εφικτή. Από την άλλη τόσο η ΝΔ , όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ θα ήθελαν να σύρουν προς το μέρος τους το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, όχι για ιδεολογικούς λόγους αλλά για καθαρά εκλογικούς. Στο βάθος της σκέψης τους κυριαρχεί η στρατηγική της “απορρόφησης” ενός μέρους των στελεχών είτε σε Κεντροδεξιά [ΝΔ], είτε σε Κεντροαριστερή[ΣΥΡΙΖΑ]κατεύθυνση.
Αυτά είναι σε γνώση του Ν. Ανδρουλάκη και έτσι χάραξε πορεία προς τη Νέα Σοσιαλδημοκρατία, με όσα ασαφή περιλαμβάνει σήμερα ο όρος. Πόσο θα κρατήσει το “σκοινί” του ακροβάτη θα το δούμε.
Στο τρίτο ζήτημα διαπιστώνεται καθυστέρηση. Οι υπουργοί/βουλευτές της ΝΔ και οι πρώην υπουργοί/βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οργώνουν τη χώρα, έχοντας απέναντί τους έναν μη-νομιμοποιημένο κοινωνικά γραμματέα Νομαρχιακής. Δηλαδή σε πολλούς νόμους παίζουν μόνοι τους.
Παρά το πραγματικό πρόβλημα της ανακατανομής των εδρών λόγω της απογραφής του 2021 πρέπει να γίνει το ταχύτερο δυνατόν η ανάδειξη των υποψηφίων, καθώς ένας εκλογικός αιφνιδιασμός του Πρωθυπουργού θ’ αφήσει “γυμνό” το κόμμα.
Τέλος σχετικά με το “Κάτοπτρο ηγεμόνος”, δηλαδή με τις συμβουλές που θα μπορούσε κάποιος [κι όχι βέβαια εγώ] να δώσει στο Ν. Ανδρουλάκη, προβάλλεται ένα τρίπτυχο:
-εντιμότητα, ειλικρίνεια, διαφάνεια, λογοδοσία
-πολιτική στρατηγική, κομματική ομοιογένεια, ιδεολογική σαφήνεια
-επιλογή ανθρώπων με καθαρά χέρια και καθαρή σκέψη
Δεν λέω, έχουν το δικό τους ενδιαφέρον τα σύμβολα, τα μηνύματα, οι σημαίες, τα λάβαρα των κομμάτων. Ιδίως στην εποχή της θεοποίησης της επικοινωνιακής σημειολογίας, ή καλύτερα του “άκρατου επικοινωνισμού”, όπου το παν είναι το αμπαλάζ κι όχι το περιεχόμενο, τα λογότυπα αντικαθιστούν τις ιδέες με σχήματα και υπονοούμενα.
Όμως η μεγαλύτερη πολιτική αρετή παραμένει η ταπεινότητα του αρχηγού, η μη-δολοφονία των θεσμών και η προσδοκία μίας νόμιμης διακυβέρνησης κι όχι η συνήθης κατά το δοκούν και κατά περίπτωση άσκηση της εξουσίας.
Η μεγαλύτερη πολιτική αρετή παραμένει το να μη δέχεσαι να γίνεις-για λόγους ματαιοδοξίας - “ο άνθρωπος όλων των εποχών” [omnum horarum homo]. Πέραν δηλαδή των ιδεοληψιών, των καχυποψιών και των δοσοληψιών υπάρχει και η προσωπική πολιτική ηθική, η οποία πρέπει να καθοδηγεί τον ηγέτη όταν αναφέρεται στο λαό.
Το έχω ξαναγράψει.
Η Ιστορία δικαιώνει τις επιλογές των Ηγετών και η αγάπη του Λαού “στεφανώνει” την υστεροφημία τους.
Στην πρόσφατη πολιτική ιστορία υπήρξαν Μεγάλοι Ηγέτες με μεγάλη λαϊκή υποστήριξη και Μικροί ηγετίσκοι με λαϊκή αδιαφορία. Μεγάλοι Ηγέτες που ανέβασαν τη μικρή εποχή που έζησαν στο ύψος της ιστορικής ανάγκης και Μικροί ηγετίσκοι που τους τράβηξαν προς τα κάτω οι μικροί “φίλοι τους” και οι μικρότητες. Οι Μεγάλοι Ηγέτες δεν γίνονται σεβαστοί επειδή συνέγραψαν πονήματα ή βγαίνουν ωραία στο γυαλί ή εμφανίζονται ως απόγονοι/επίγονοι [sic] ιστορικών προσώπων, αλλά επειδή δεν εξαίρεσαν τον εαυτό τους από τα λάθη του κόμματός τους και τα πάθη του λαού και που δεν φοβήθηκαν να προχωρήσουν σε μη-αναστρέψιμες μεταρρυθμίσεις για το κοινό καλό.
Η Ελλάδα της κρίσης έχει ανάγκη από Ηγέτες-πρότυπα, οι οποίοι θα μπούνε μπροστά [ίσως για ‘’να φάνε και το πρώτο βόλι’’] και δεν συγκινείται από φράξιες και παρόλες.
Η ενότητα οποιουδήποτε πολιτικού χώρου χρειάζεται συνδετικό κρίκο που δεν μπορεί να είναι άλλος από την εμπιστοσύνη στελεχών και οπαδών στον Ηγέτη (κι όχι στις διαδικασίες, τις συλλογικότητες, στους αμετακίνητους βαρώνους, τους ξεδοντιασμένους δράκους [sic] ή τους Βρούτους) κι από την αγάπη του Ηγέτη στο Λαό (η οποία εκφράζεται με την ευθύτητα κι όχι με τακτικισμούς).
Είμαι βέβαιος ότι ο Ν. Ανδρουλάκης τα έχει μελετήσει όλα αυτά και θα πράξει αναλόγως, με αρετή και με τόλμη.
ΥΓ. Οι παγίδες του παρελθόντος, σε πρόσωπα και σε πρακτικές, θέλουν παρρησία για να τις υπερβείς κι όχι υπεκφυγές.
ΥΓ2. “Κατάφεραν και ρήχεψαν
ακόμα και τις θάλασσες’’ [Θ. Φροντιστής, Στα ρηχά]
Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr/
