Ειρήνη Μουμούρη
Στην ανοιχτή πόρτα στέκεται, μέχρι να φύγεις. Πριν χτυπήσεις την ίδια πόρτα, σε έχει ακούσει και σε περιμένει πάλι μπροστά της. Πάντα από τα χέρια της θα βρεις μια πόρτα ανοιχτή. Από τα λόγια της μαθαίνεις, πώς να ανοίγεις πόρτες.
Σε θρέφει με το ψωμί που ζυμώνετε μαζί παίζοντας. Φωνάζεις «πεινάω» στην μυρωδιά του. Δύσκολα, σε χορταίνει άλλο ψωμί καθώς μεγαλώνεις, κανένα άλλο δεν κόβεται μόνο για σένα, πρώτα για σένα, από χέρια που βιάζονται για να σε χορτάσουν.
Συνέχεια δίνει η γιαγιά γέλιο, παραμύθι, συμβουλή για να παίρνεις εσύ. Δεν σταματάς να βάζεις στις τσέπες σου σοκολάτες και την γλύκα από το χαμόγελό της, από τα λόγια της. Κουβέντες σχεδόν παράλογες απο αγάπη , που πάντα σε δικαιολογούν. «Παιδί είναι». Λέει στους υπόλοιπους και η υπεράσπισή της σε αθωώνει. Δεν δέχεται αντιρρήσεις, ούτε από τη μάνα, που σε γέννησε.
Δυο φορές μάνα αυτή, ξέρει να σε αγαπάει με δυο φορές υπομονή περισσότερη! Και δυο φορές περισσότερο, θα σου τραβήξει τα αυτιά, όταν ξεφύγεις! Δεν σου χαρίζεται. Θέλει να μάθεις και το δίκιο και το άδικο από την ίδια. Ευθύνη της, χρεώθηκε να σε διδάξει σαν δασκάλα απλήρωτη, όσα είναι εντίμως άγραφα.
Εσύ ήρθες στην ζωή της και με εσένα θα την κλείσει, τελευταία μεγάλη αγάπη, απαραίτητη για να συνεχίζει να αντέχει, όσα πέρασε.
Είσαι η δική της συνέχεια, η δική της αρχή από γέννα, το δικό της φινάλε!
Είναι η παρέα σου στην τραμπάλα σε παίζει και ξέρει να σε σηκώνει ψηλά, να σε ισορροπεί, να σε κάνει να πατάς στέρεα τα πόδια σου στο χώμα. Ας την πονάνε τα δικά της πόδια ,τα δικά σου θα τα μάθει να στέκονται! Δεν την διάλεξε τυχαία την τραμπάλα, ζωή την λέει με τα πάνω και τα κάτω της, με τα ίσα της.
Σε βάζει στην τραμπάλα της ψυχής της και σε μαθαίνει, πώς να σηκώνεσαι μετά το κάθε πέσιμο σου. Εκεί επιμένει! Κάθε φορά «Πάμε πάλι» θα σου πει, με ένα φιλί. Γελώντας παίζοντας, ματώνοντας, πάνω στην κάθε στιγμή σε αγκαλιάζει.
“Γιαγιά, κράτα την τραμπάλα για να ανέβω” της ζητάς και αυτή χαμογελώντας βάζει το βάρος της πάνω στη ζωή για να σηκώνεσαι χαρούμενος ψηλά, για να σε πηγαίνει προς τον ουρανό η αγάπη, που σε μεγαλώνει. Ψηλά θέλει να είσαι, να σε καμαρώνει!
Η κόρη μου λέει « Έχω δύο μαμάδες, την μαμά-μαμά και την μαμά – γιαγιά». Μεγαλώνοντας ανάμεσα σε δύο αγκαλιές μάνας, αυτός ο κόσμος σου ξεχρεώνει κατά πολύ την αγάπη, που σου χρωστιέται για να ζήσεις!
Αφιερωμένο στη δική μου γιαγιά, στη γιαγιά της κόρης μου, σε κάθε γιαγιά, που σε πάει στη τραμπάλα, ξέρει γιατί!
Πηγή: http://loveletters.gr/
