Ξέρετε τι; Δε γίνεται δολοφόνος σε ένα βράδυ ο γυναικοκτόνος. Υπάρχει κλιμάκωση, υπάρχει προϊστορία, υπάρχουν δείγματα μέχρι να φτάσει το δράμα στην κορύφωση.
Σίγουρα δίνει σημάδια πριν την πρόταση γάμου πάντως. Κι ίσως είμαστε μικρές, αφελείς, ανασφαλείς και τη ζήλια του την εισπράττουμε ως κολακεία. Μας θέλει, μας διεκδικεί. Μας θέλει μόνο για εκείνον. Την έλλειψη πραγματικής αγάπης τη μπερδεύουμε με αυτή τη ζήλια και την ζητάμε σαν αποδοχή.
Αυτή είναι πολύ ζωηρή, αυτή είναι πεταχτούλα, αυτή ψάχνεται, καμία δεν είναι άξια για να κάνει παρέα μ' εσένα, πρέπει μόνο εκείνος να είναι η απασχόλησή σου, σιγά σιγά ξεκόβεις κι από την ίδια την οικογένειά σου, που πολλές φορές, σε προειδοποιεί βλέποντας συμπεριφορές, αλλά εσύ την αγνοείς, γιατί είσαι ερωτευμένη, γιατί το αίμα σου βράζει, γιατί η ζωή νομίζεις πως μετριέται στο "μαζί" μ' αυτόν.
Σπάνια σού κάνει κοπλιμέντα. Συνήθως σε κατηγορεί. Για το σώμα σου, για τις γνώσεις σου, για όσα λες και δε λες, για όσα κάνεις και δεν κάνεις. Είσαι ανεπαρκής, σού κάνει χάρη που είναι ακόμα μαζί σου, έτσι νιώθεις, κάθε μέρα είναι ένα στοίχημα να τον κερδίσεις, να σού ανοίξει την καρδιά του, να μάθει να είναι άνθρωπος, να μην είναι ζώο.
Και κάποια στιγμή σε βρίζει. Σε λέει πουτάνα. Μετά, σού ζητάει συγνώμη, αλλά πάντα σε κάνει να νιώθεις πουτάνα. Οι συγνώμες είναι μικρές παύσεις στην κακοποίηση, επιφανειακές. Συνήθως , κάνει ο ίδιος όσα σε κατηγορεί.
Οι τσακωμοί πυκνώνουν, ξαφνικά δεν τα ξαναβρίσκετε με το σεξ, το σεξ δε σε ευχαριστεί, όταν τον βλέπεις δε νιώθεις το χτυποκάρδι, δε νιώθεις τη σεροτονίνη και τον έρωτα, νιώθεις κόμπο στο στομάχι. Κάθε φορά φοβάσαι μη πεις το λάθος πράγμα. Σε ρωτάει πολλά για το παρελθόν σου, σχεδόν σε πείθει ότι πρέπει να του το εξιστορήσεις, γιατί μόνο έτσι θα ησυχάσει.
Κι όσο του λες, τόσο τρελαίνεται, τόσο σε κατηγορεί, τόσο σού δείχνει πόσο σε υποτιμά, ενώ ταυτόχρονα σε χειρίζεται και πια δε νιώθεις ούτε άξια, ούτε ικανή, ούτε αξιαγάπητη.
Έχεις χαθεί από τους φίλους σου, έχεις ξεκόψει από τον κύκλο σου, δεν έχεις πια όνειρα, δεν έχεις πια σχέδια, δε λες μαζί, δε λες σ αγαπάω, δε λες πάντα, κοιτάς χαμηλά, οι μαύροι κύκλοι γίνονται εντονότεροι, παχαίνεις ή χάνεις κιλά, χάνεις εσένα, δεν ξέρεις καν ποια είσαι.
Θα βρει ένα περίεργο σχόλιο για να σε ενοχοποιήσει και να ξεσπάσει, ένα παλιό χαρτάκι με τηλέφωνο σε μία τσάντα που έχεις να βάλεις χρόνια, θα βρει δικαιολογίες ότι σε κάτι δεν είσαι καλή, ότι δεν είσαι αρκετά καλή για τον ίδιο, θα σου φέρεται σαν να είσαι ένα γκάτζετ του, θα σε υποτιμά, θα έχει βίαια ξεσπάσματα, στην αρχή τριγύρω, ένα βάζο που έσπασε, ένα έπιπλο που κλώτσησε, μία χριστοπαναγία που είπε για αναντίστοιχη αφορμή, μετά θα ελέγχει τα ρούχα σου πριν πας δουλειά, αν κάποιο βράδυ έχεις κέφια και μιλάς στην παρέα θα σου πει ότι γκομενίζεις, θα σε χαστουκίσει, μπορεί να σε απειλήσει με χωρισμό, ίσως σε βιάσει .
Όμως είσαι ήδη 37, τον αγαπάς, τον έχεις συνηθίσει, πέρασε κι η μάνα σου ίσως δύσκολα και λες έτσι θα' ναι μάλλον οι σχέσεις όλες, αυτό μου αξίζει, αυτόν γνώρισα, αυτός μου μέλλει, θα τον αλλάξω, σιγά σιγά, θα με αγαπήσει, θα κάνουμε ωραία οικογένεια.
Και μετά χτυπάει εσένα, στην αρχή μία φορά και έβαλε τα κλάμματα, μετά ξανά, μετά ξανά, μετά ξανά και χωρίς πια συγνώμες, μετά δε σε αφήνει να πας επίσκεψη καν στο πατρικό σου, μετά θέλει να ξέρει τι κάνεις ακόμα κι όταν είσαι μόνη σου, μετά σού φέρεται σαν σκουπίδι, κι ένα βράδυ, ένα βράδυ πολλά τέρμηνα ή λίγα αργότερα, σε νιώθει να δυναμώνεις, αφού δεν αντέχεις πια, σε νιώθει να απομακρύνεσαι, να μην είσαι πια υποτακτική, να μην τον φοβάσαι, αλλά να κοιτάς μπροστά, με σφιγμένα δόντια, με σφιχτές γροθιές και τότε καταλαβαίνει, σε χάνει, θα φύγεις και ίσως, ίσως να τελειώσει αυτό μ' ένα μεθύσι, με δέκα μεθυσμένα θυμωμένα μηνύματα, με αναπάντητες, ίσως τελειώσει με κυνηγητά σε στενά, με σκηνές μέσα σε μπαρ, ίσως όμως τελειώσει με τα χέρια του στον λαιμό σου, ίσως τελειώσει με εκείνον να βυθίζεται στο βλέμμα σου και να σε κοιτάει με αυτό το μίσος που τελικά σε κοίταζε από πάντα και να είναι η τελευταία εικόνα που θα δεις στη ζωή σου, ίσως τελειώσει μ' εσένα να γίνεσαι ακόμα μία θλιβερή στατιστική.
Να φεύγεις. Να λες μ' αγαπάω και μού αξίζουν τα καλύτερα.
Να λες, αυτό ήταν ένα άσχημο κεφάλαιο, αλλά είναι πολύ μικρό στο βιβλίο της ζωής μου και στο επόμενο κεφάλαιο ξέρω πια τι να μη ζήσω.
Να θέλεις να γελάς, να θέλεις να σε κοιτάνε με μάτια γελαστά, γεμάτα θαυμασμό και σεβασμό, να θέλεις να μη πονάς, να μη φοβάσαι, να θέλεις να ζεις. Να ξέρεις να φεύγεις. Να θέλεις να ζεις. Να μη δίνεις ευκαιρίες. Να ψάχνεις έναν άνθρωπο να του μιλήσεις. Να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνη σου. Να λες εγώ είμαι πάνω απ όλα. Μού αξίζει η ευτυχία.
Και να ζεις, στο 'πα; Να ζεις.
Πηγή: https://tvxs.gr
