Αυτο-αποδοχή είναι η άρνησή μου να είμαι σε μια σχέση αντιπαλότητας με τον εαυτό μου. ~Nathaniel Branden
Μήπως σας έχει συμβεί να θεωρείτε πως σας αποδέχεστε απόλυτα μέχρι που ξαφνικά διαπιστώσατε πως αυτό συμβαίνει μονάχα υπό όρους;
Κάποια στιγμή στη ζωή μου συνειδητοποίησα πως είχα σταματήσει να αναπτύσσομαι ουσιαστικά όσον αφορά τα συναισθήματά μου, την αυτοπεποίθησή μου και τις συνήθειές μου. Είχα ήδη ενσωματώσει στην καθημερινότητά μου τόσο βαθιές αλλαγές, όπως το να τρέφομαι πιο υγιεινά, να κάνω τακτικά γιόγκα και να κρατάω αποστάσεις από αρνητικούς φίλους. Με άλλα λόγια, είχα κάνει μια σχετική “εκκαθάριση”- ξεκαθαρίζοντας τι πραγματικά ήθελα να κρατήσω στη ζωή μου και αποβάλλοντας όλα τα υπόλοιπα.
Ξεκίνησα την πρώτη μου πραγματικά υγιή σχέση μετά από πολλά χρόνια, δημιούργησα μια μικρή δική μου επιχείρηση που διέπρεπε και έγινα ακόμη και πιστοποιημένη δασκάλα γιόγκα. Δεν αισθανόμουν πια έρμαιο της ανασφάλειας και της κοινωνικής φοβίας μου όπως όταν ήμουν στο κολέγιο. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσα να αποδεχτώ την ευαλωτότητά μου με την ίδια ευκολία που το έκαναν οι άλλες δασκάλες γιόγκα.
Η αλήθεια είναι πως ακόμη βίωνα κάποια από τα παλιά “δύσκολα” συναισθήματα που πάντα είχα, όπως το να τρέμω στην ιδέα των κοινωνικών εκδηλώσεων και με κάποιον τρόπο να αισθάνομαι σα να μην τα έχω καταφέρει και τόσο καλά στη ζωή μου, παρ' όλη την πρόοδο που είχα σημειώσει.
Ακόμη γλιστρούσα σε σκέψεις αυτό-σαμποτάζ, πέφτοντας ψυχολογικά κάθε φορά που δεν κατόρθωνα να διδάξω άψογα. Ακόμη συνέχιζα να συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλες γυναίκες της ηλικίας μου, επινοώντας θεωρίες για να εξηγήσω το γιατί ήταν καλύτερες ή πιο εξελιγμένες από εμένα.
Μολονότι γνώριζα πόσο σημαντικό ήταν το να σταματήσω να το κάνω, σα να μην μπορούσα να εμποδίσω αυτή την αίσθηση ανεπάρκειας να με κατακλύζει κατά περιόδους.
Κάθε φορά που συνειδητοποιούσα πως αυτά τα ζητήματα δεν είχαν ακόμη εξαλειφθεί, αφηνόμουν εντελώς. Αντί να φροντίσω τον εαυτό μου, έπεφτα στην μαύρη τρύπα της ντροπής. Ντρεπόμουνα που αισθανόμουνα ντροπή.
Είμαι πλέον μια δασκάλα γιόγκα. Δεν επιτρέπεται να νιώθω τόσο απαίσια. Δεν θα έπρεπε να παλεύω πια με τέτοιου είδους συναισθήματα, σκεφτόμουνα.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου πάλευα σκληρά με τους δαίμονές μου και κλεινόμουνα στον εαυτό μου. Ένιωθα έναν ατέλειωτο φόβο στο βάθος του στομαχιού μου που με έκανε να θέλω να παραιτηθώ από τα πάντα. Το φως στο βάθος του τούνελ δε φαινόταν καθόλου. Αρνιόμουνα πεισματικά να δω πως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που ενδεχομένως να βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση, ίσως και πιο συχνά από εμένα.
Δεν είμαι φυσιολογική. Δεν έχω μάθει απολύτως τίποτα μετά από τόση προσπάθεια. Είμαι χαζή και εντελώς απελπισμένη. Ποιός θα μπορούσε να εκτιμήσει κάποια σαν κι εμένα;
Αυτά μπορεί και να ακούγονται σαν λόγια από το ημερολόγιο μια βαριά καταθλιπτικής ή ακόμη και αυτοκτονικής κοπέλας. Διαβάζοντάς τα, μπορεί και να σκεφτείτε: Δεν μπορώ να πιστέψω πως εκμυστηρεύτηκε κάτι τέτοιο δημοσίως! Ή μπορεί και να σας απωθούν, αφού θα σας υπενθυμίζουν τις δικές σας μαύρες σκέψεις. Στην πραγματικότητα, αυτές είναι μοναχά δυο φράσεις που σα να ξεχύθηκαν πάνω στο Word μια εξαιρετικά δύσκολη για μένα μέρα.
Έχω πια αποβάλει την πεποίθηση πως αυτή η ανασφάλεια με καθιστά αποτυχημένη ως δασκάλα γιόγκα. Χρόνια πριν, δε θα τολμούσα καν να διανοηθώ να παραδεχτώ πως κάνω τέτοιου είδους σκέψεις. Ωστόσο, έμαθα να μην λογοκρίνω τον εαυτό μου όταν μπαίνω στην μαύρη τρύπα μου. Βουτάω βαθιά μες στα σκοτάδια μου, γιατί αν δεν το κάνω, πραγματικά δεν μπορώ να αναγνωρίσω ποια συναισθήματα κρύβονται κάτω από την επιφάνεια – ή γιατί υπάρχουν.
Ο συγγραφέας Flannery O’Connor είπε κάποτε: Γράφω γιατί πραγματικά δεν έχω επίγνωση του τι αισθάνομαι μέχρι να διαβάσω τα γραπτά μου. Το ίδιο ισχύει και για μένα και είμαι σίγουρη και για πολλούς ακόμη. Μερικές φορές δεν γνωρίζουμε πώς πραγματικά αισθανόμαστε μέχρι να αρχίσουμε να το εκφράζουμε είτε γράφοντας είτε διηγώντας το σε κάποιον. Μένουμε συχνά έκπληκτοι με τις πεποιθήσεις και τα συναισθήματα που ανακαλύπτουμε πως κρύβαμε.
Αυτή η πρακτική του να διερευνούμε τις πιο σκοτεινές μας σκέψεις με οδήγησε στη συνειδητοποίηση πως δεν είχα ακόμη αποκαλυφθεί ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό. Με άλλα λόγια, είχα ανάγκη να στηρίξω ηθικά τον εαυτό μου και να δεσμευτώ να αναστοχάζομαι ακόμη πιο συχνά.
Έχοντας την ψευδαίσθηση πως με διακρίνει μια σχετική αυτογνωσία, αυτή η συνειδητοποίηση αρχικά μου έκοψε τα πόδια. Θεωρούσα πως με γνώριζα απ’ έξω κι ανακατωτά. Η αλήθεια είναι όμως πως κανείς δεν είναι σε απόλυτη επαφή με την σκιά του, παρά μόνο αν επί τούτου και πολύ προσεκτικά επιδιώξει να την φέρει έξω στο φως.
Απαιτεί χρόνο, προσπάθεια και ψυχικό σθένος για να έρθουμε σε επαφή με τα πιο σκοτεινά μας συναισθήματα. Το ένστικτό μας μάς ωθεί να τρέξουμε μακριά αλλά χρειάζεται να δώσουμε άπλετο χώρο στη σκιά μας αντί να την καταδικάσουμε.
Είτε καταγράφετε τα δυσάρεστα συναισθήματά σας σε ένα αρχείο word όπως εγώ είτε τα εξομολογήστε σε έναν καλό φίλο ή τον θεραπευτή σας, είναι σημαντικό να σταματήσετε να νιώθετε ενοχές για συναισθήματα όπως το θυμό, τη ζήλια, το φόβο ή το ότι κρίνετε αυστηρά τους άλλους.
Δεν θα έπρεπε να ποινικοποιούμε αυτά τα συναισθήματα. Επίσης δεν θα έπρεπε να αισθάνεστε ότι είστε κακοί, άχρηστοι ή τρελοί. Είναι απλώς συναισθήματα που δε βρήκαν το χώρο να ακουστούν και να μαλακώσουν και που περιμένουν την ώρα για να βγουν στο φως.
Επιπλέον, είναι μεγάλης σημασία το να συνειδητοποιήσουμε πως η επίγνωση δε σταματάει ποτέ. Ποτέ δε θα απαλλαγείτε από ΟΛΑ τα δυσάρεστα συναισθήματα και πραγματικά, μπορείτε να φανταστείτε μια ζωή χωρίς καθόλου πόνο;
Τα σκοτεινά συναισθήματα δεν αναδύονται για να μάς ενοχοποιήσουν αλλά για να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας. Αυτή η διαδικασία είναι η ουσία της θεραπείας, της αυτο-φροντίδας και της αυτο-αποδοχής.
Ένας καλός τρόπος για να διασταυρώσετε αν αποδέχεστε τον εαυτό σας υπό όρους ή όχι, είναι να παρατηρήσετε τις προσδοκίες και τις συμπεριφορές σας:
- Μήπως δεν είστε ικανοποιημένοι από την ζωή σας παρά μονάχα όταν πετυχαίνετε τους στόχους σας;
- Επιτρέπετε στον εαυτό σας να έχει μια ελεύθερη μέρα ή ακόμη και μια εβδομάδα χωρίς να παράγετε έργο και χωρίς να ασκείτε αυτοκριτική και να απομονώνεστε;
- Υποστηρίζετε τα σχέδιά σας με σθένος όταν οι άλλοι προσπαθούν να σας αποθαρρύνουν;
- Δίνετε στον εαυτό σας το πλεονέκτημα της αμφιβολίας σε δύσκολες ή μπερδεμένες καταστάσεις;
Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις θα αποκαλύψουν αν αποδέχεστε τον εαυτό σας άνευ όρων. Η αυτο- αποδοχή υπό όρους σημαίνει πως αποδέχεστε τον εαυτό σας μοναχά όταν αποδίδετε καλά. Σε αυτές τις περιπτώσεις αυτό που αγαπάτε είναι τα επιτεύγματά σας και όχι τον πραγματικό σας εαυτό.
Πρόκειται για μια απίστευτα επικίνδυνη παγίδα. Ειδικά στην αρχή του ταξιδιού της αυτο-αποδοχής. Για πολλούς από εμάς, πρόκειται για ένα ξένο μονοπάτι που ακολουθούμε μετά από πολλά χρόνια αυτο-απόρριψης. Πολλά από αυτά που πρέπει να επιτρέψετε στον εαυτό σας να κάνετε μπορεί εκ πρώτης να φανούν παράλογα, όπως το να εκφράσετε τα σκοτεινά σας συναισθήματα ή να υποκύψετε στον πόνο αντί να αναμετρηθείτε μαζί του.
Οπότε τι μπορείτε να κάνετε αν η αποδοχή του Εαυτού υπό όρους είναι η μοναδική μορφή αποδοχής που γνωρίζετε ως τώρα;
Καταρχάς, μην αυτο-μαστιγώνεστε ακόμη και για αυτό. Κάθε καταδικαστική σκέψη, σας κρατάει στον φαύλο κύκλο της αυτο-λύπησης. Σκεφτείτε το λιγάκι: πώς σας φαίνεται το να ουρλιάζετε στον εαυτό σας που ουρλιάζει; Καθόλου αποτελεσματικό.
Έπειτα, παραδεχτείτε οποιαδήποτε συναισθήματα είναι αντίθετα με το πνεύμα της αυτο- αποδοχής. Αντίθετα, θα σας βοηθήσει το να τα εξερευνήσετε. Δώστε τους τον χώρο για να συνυπάρξουν με τα θετικά συναισθήματα μέχρι να σας διδάξουν όλα όσα ήρθαν για να σας διδάξουν.
Τέλος, υιοθετήστε όσο μπορείτε μια στάση αυτο-φροντίδας στη ζωή σας. Όταν είστε στα πάνω σας, επιμείνετε στις ρουτίνες εκείνες που σας γεμίζουν με ενέργεια. Εγώ προσωπικά έχω καθιερώσει ρουτίνες που ικανοποιούν τις αισθήσεις μου, όπως το άναμμα κεριών, το καυτό μπάνιο όταν έχει κρύο ή το να ετοιμάσω ένα πραγματικά υγιεινό γεύμα.
Το να έχετε υιοθετήσει θετικές συνήθειες θα καταστήσει τις δύσκολες φάσεις σας λίγο πιο βατές. Μια σταθερή βάση αυτο-σεβασμού στην καθημερινότητά σας, θα σας υπενθυμίζει πως είναι OK ακόμη και το να περνάτε δύσκολα.
Η ευαλωτότητα είναι αυτή που μας καθιστά ανθρώπους και σίγουρα όχι λιγότερο φυσιολογικούς.
Πηγή: sitsshow.blogspot.com
Συγγραφέας: Brianna Johnson
Απόδοση: Μαρία Μαγγανάρη, Ψυχοθεραπεύτρια
Πηγή: https://www.psychologynow.gr
