- Αναδημοσίευση από το προσωπικό της Facebook
"Μια Λαμπρή"
Δίνει το στίγμα του ο ήλιος
σταθερά,
κι η πλάση αναγεννιέται ακόμα
μια φορά.
Στους δρόμους ξεχυθηκαν
τα παιδιά,
το τόπι κυνηγούν όλο χαρά.
Φωνάζει ο Γιώργης,
αρπάζεται ο Κωστής,
στα χέρια πιάνονται ευθύς.
Σε λίγο, θα ναι πάλι όλα καλά,
έτσι ήταν πάντα τα παιδιά!
Λίγο πιο πέρα, οι παππούδες
αραχτοί στον καφενέ,
πίνουν, καπνίζουν ναργιλέ.
Με πρόσωπα χαρακωμενα
απ' την δουλειά, χέρια
ροζιασμενα, μάτια βαθουλα.
Με λέξεις μετρημένες και
λιτές,
κουβέντες ανταλάσσουνε
σοφές.
Στο βάθος το τρανζίστορ
τραγουδά, όμορφα χρόνια,
χερουβικά.
Λίγο πιο κάτω καθισμένος
στην γωνιά, ένας μανάβης
την πραμάτεια του πουλά.
Κάποιες γυναίκες βγαίνουν
σβέλτα στο στενό
κι αρχίζουν τα παζάρια
στο λεπτό.
Κάτι γιαγιάδες καθισμένες
παρά κει, δε χάνουνε κι αυτές
ούτε στιγμή.
Το βελονάκι μες τα χέρια τους
μιλά, ενώ οι γλώσσες τρέχουνε
γοργά.
Τα νέα αναμασούν όλες μαζί,
σαν να τανε φρέσκο ψωμί.
Στα παραθυρια, κρεμασμένα
σαν τσαμπιά, νέα κορίτσια
που χασκογελουν δειλά.
Κοιτάζουν τα αγόρια
που περνούν, κι εκείνα
περπατούν όλο μαγκιά.
Μα μόλις αριβαρουν
στην γωνιά, το μάτι
κλείνουν πίσω πονηρά.
Τριγύρω, στην φτωχή
την γειτονιά,
όλα σε τάξη, όλα σ αλφαδια.
Ασβεστωμενες περιμένουν
οι αυλές,
μοιάζουν με νύφες
σ' ασπρισμενες εκκλησιές.
Και κείνος ο σγουρος βασιλικός
με τ άρωμα του
τους κερνάει διαρκώς.
Οι πασχαλιες ανθισανε κι αυτές,
τα γιορτινά τους φόρεσαν,
στόλισαν τις αυλές.
Όλα τριγύρω περιμένουν
την Λαμπρή
κι αυτό το γλέντι, που μαζί της
θε να ρθει.
Γέλια, τραγούδια και χοροί,
όλα θα βρουν την θέση τους εκεί.
Εικόνες τόσο μακρινές,
πού ρχονται απ' άλλες εποχές.
Σαν χελιδόνια πέταξαν μακριά μας,
βιαστικές.
Μα κάτι μέρες γιορτινες
φτάνουν απροσκλητες, θολές
και τριβελιζουν το μυαλό,
απρόσμενα, με μνήμες τρυφερές.
Δέσμιοι πια μιας άλλης εποχής,
χάσαμε το νόημα της ζωής.
Στους δρόμους πια
δεν τρέχουνε παιδιά,
είν' όλα τους σκυμμένα
πάνω από κινητά.
Και οι παππούδες καθισμένοι
τα κοιτούν, με στενοχώρια,
κι όλο πια μονολογούν.
Τα σπίτια φορτώθηκαν
συσκευές,
μα πού είναι όλες εκείνες
οι ζεστές οι αγκαλιές;
Τα βλέμματα δεν φέρουν
πια χαρά.
Τα λόγια είναι ψεύτικα,
συχνά απατηλά.
Κι εκείνα τα χαμόγελα
δεν είναι ειλικρινή,
στο στόμα τα φορέσαμε
να δείχνουμε καλοί.
Τα γέλια γίναν σπάνια,
κι εμείς ηθοποιοί.
ΧΣ