Στην εποχή όπου η σεμνότητα πλασάρεται σαν ηθικό φετίχ και η «ταπεινοφροσύνη» ως προτέρημα και αρετή.
«Να φοβάστε τους ταπεινόφρονες», μας λέει όχι από κυνισμό, αλλά από ιστορική διαίσθηση και παιδευμένη διαίσθηση. Δεν είναι μόνο δική του η υποψία. Ο Σαίξπηρ το είχε γράψει πριν από αιώνες πως η ταπεινοφροσύνη είναι η σκάλα της νεαρής φιλοδοξίας.” Με άλλα λόγια: η χαμηλωμένη ματιά είναι συχνά προθάλαμος της ανόδου και όχι της αρετής.
Ο Λιαντίνης δεν κατεβαίνει σε φιλοσοφικά σαλόνια για να αρέσει. Κατεβαίνει σαν αρχαίος κυνικός, με το σφυρί του Νίτσε και ξέρει πως πίσω από την ταπεινότητα κρύβονται πολλές φορές άνθρωποι που τα παρατούν, που δε θέλουν να ενοχλήσουν, θέλουν να είναι συμπαθείς.
(Διαβάστε το λογοτεχνικό απόσπασμα παρακάτω)
Ο Δημήτρης Λιαντίνης και η ταπεινοφροσύνη.
Η λέξη “ταπεινοφροσύνη”, σας το είπα και προχτές, όποιος την έχει να είσαστε κουμπωμένοι απέναντί του. Είναι δεδομένο ότι είναι άνθρωπος σκοτεινός, για να μην πούμε, κατ’ ευθείαν κακός.
“Η ταπεινοφροσύνη είναι της νεαράς φιλοδοξίας η σκάλα”, λέει σε μια τραγωδία του ο Σαίξπηρ. Και να προσέχετε τους ανθρώπους που δεν σας κοιτάνε στα μάτια όταν κουβεντιάζετε.
Ο άνθρωπος που δεν σε κοιτάει στα μάτια και κοιτάει κάτω, είναι ύποπτος. Κάτι έχει. Δεν τα ξέρει ο ίδιος, αλλά θα του βγουν στο φως μια μέρα.
Να πούμε και μια άλλη πρόταση από τους μεγάλους μας προγόνους που εδώ θα δείτε πόσο ελάχιστη σχέση έχουμε με τους Έλληνες (αρχαίους) από την Παιδεία που μας δώσανε. Ο Αριστοτέλης έλεγε “ο αλτρουισμός -το να αγαπάς τους άλλους, δηλαδή- είναι στον ίδιο βαθμό λανθασμένη προκατάληψη με τον εγωισμό”.
Εάν αγαπάς τους άλλους περισσότερο από τον εαυτό σου είσαι άδικος. Όσο άδικος είναι ο εγωιστής που αγαπάει το όνομά του. Και ξέρετε, δεν υπάρχει χειρότερο πάθος στον άνθρωπο από τον εγωισμό, αξιότιμοι συνάδελφοι. Δεν υπάρχει χειρότερο κακό.
“Πάσης λύμης δοχείον” που έλεγε ένας βυζαντινός. Λύμη, με ύψιλον το λυ – λυμαίνομαι. Πάσης συμφοράς δοχείο είναι ο εγωισμός του ανθρώπου. Αλλά και το να πέφτεις στην άλλη άκρη και να αγαπάς περισσότερο τους άλλους από τον εαυτό σου, είναι το ίδιο πράγμα, λέει ο Αριστοτέλης. Που σημαίνει: βρες τη χρυσή μεσότητα. Αγαπώ την…, όσο και τον εαυτό μου.
Γι’ αυτό έλεγε ο Χριστούλης “Αγαπήσεις πλησίον ως εαυτόν”. Όχι περισσότερο…
Πηγή: https://www.lavart.gr/
