Μου ’παν°
Μου ’παν έλα να πάμε να δεις,
μα στο πρώτο μου βήμα με σημαδέψαν.
Η άκρη της γης
καμιά ελπίδα δεν ξημέρωνε πια.
Στον ορίζοντα
το φωτεινό αστέρι ασφυκτιούσε
χαμένο στα δηλητηριώδη νέφη.
Μου ’παν έλα να πάμε να δεις,
μα με εγκατέλειψαν στην αιώνια νύχτα,
με το τύμπανο στα χέρια μου
να ουρλιάζει έναν σαλεμένο σκοπό
παραγγελμένο από οικεία φαντάσματα.
Περιπλανήθηκα στον διαλυμένο τόπο μου
κι είδα μια φάτνη
με ζώα αποστεωμένα και ημίτρελα,
είδα ερείπια στοιβαγμένα σε ισοπεδωμένα βλέμματα.
Μου ’παν έλα να πάμε να δεις,
μα τα μάτια μου αντίκρισαν μονάχα φρίκη·
μάγους χωρίς δώρα και βοσκούς δίχως ραβδιά.
Με την καρδιά μου να χτυπά,
αγκάλιασα σφιχτά τον μικρό βασιλιά,
μα κειτόταν ήδη νεκρός στο άνυδρο χώμα.
Ήταν ίδιος εγώ
κι είχαν περάσει παραπάνω από τρεις μέρες πια.
ºγια τους μικρούς τυμπανιστές των εμπόλεμων χωρών
αγκάλιασα σφιχτά τον μικρό βασιλιά,
μα κειτόταν ήδη νεκρός στο άνυδρο χώμα.
Ήταν ίδιος εγώ
κι είχαν περάσει παραπάνω από τρεις μέρες πια.
ºγια τους μικρούς τυμπανιστές των εμπόλεμων χωρών
*Ονομάζομαι Άννα Λύκου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Έχω σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με τη συγγραφή και την επιμέλεια βιβλίων. Έχουν εκδοθεί δύο έργα μου, οι Ανθισμένες πατάτες και η Χρωμοπαγίδα, από την Άνω Τελεία.
Πηγή: https://www.fractalart.gr/moy-pan/
