Νίκη Λυμπεράκη
Δεκαοχτώ (;) άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί στον Έβρο κι ανάμεσά τους δύο παιδάκια. Αν ήταν Έλληνες, η χώρα θα είχε βυθιστεί στο πένθος.
Με πόσους νεκρούς μετανάστες ισούται ένας νεκρός Έλληνας; Ένας ψυχαναλυτής μπορεί και να μας εξηγούσε πως αυτή μας η αποστασιοποίηση αποτελεί χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Δεν παύει όμως να σοκάρει.
Δεκαοχτώ (;) άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί στον Έβρο κι ανάμεσά τους δύο παιδάκια. Αν ήταν Έλληνες, η χώρα θα είχε βυθιστεί στο πένθος.
Το ίδιο συνέβη και με το ναυάγιο της Πύλου. Εκατοντάδες οι νεκροί αλλά περιορισμένος ο αντίκτυπος της τραγωδίας στις ψυχές μας.
Το μυαλό γλιστρά σε μακάβριες ακροβασίες: Τι θα συνέβαινε άραγε αν οι νεκροί της Δαδιάς δεν ήταν μετανάστες αλλά Έλληνες που είχαν βγει για πεζοπορία; Τι θα βλέπαμε στα δελτία και τι hashtag θα γεννούσε μια τέτοια τραγωδία; Τι κόστος θα είχε για την κυβέρνηση;
Μα είναι μόνο η εθνική ταυτότητα το θέμα; Κι αν οι νεκροί ήταν Ολλανδοί φοιτητές που έφτασαν στον Έβρο για να θαυμάσουν το φυσικό κάλλος της περιοχής; Πώς θα ένιωθε η ελληνική κοινή γνώμη ξυπνώντας στην είδηση του θανάτου δεκαοχτώ νεαρών εύπορων ευρωπαίων που επέλεξαν να περάσουν τις διακοπές τους στον τόπο μας;
Είναι βέβαιο πως τις πρώτες ημέρες θα μαθαίναμε όχι μόνο τα πρόσωπα και τα ονόματα των νεκρών, αλλά και τις ιστορίες τους, τις λεπτομέρειες της ζωής τους. Δεν θα μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας, βλέποντας να μιλούν για εκείνους φίλοι και συγγενείς. Θα διαβάζαμε τις αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και θα βλέπαμε τις χαρούμενες φωτογραφίες από την άφιξή τους στην Ελλάδα για διακοπές.
Οι νεκροί της Δαδιάς όμως ούτε όνομα έχουν, ούτε πρόσωπο για εμάς. Και τις ιστορίες τους κανείς δεν ενδιαφέρεται να τις μάθει. Όσοι συγκλονίζονται από τον χαμό και την τραγική πορεία που τους οδήγησε σε αυτό το τέλος, βαφτίζονται- πολύ βολικά- «δικαιωματιστές» και η ζωή συνεχίζεται.
Οι αρμόδιοι μαζί με την είδηση του θανάτου τους, επισημαίνουν και την πιθανότατα παράνομη είσοδό τους στη χώρα, και η πλάστιγγα στο θολό μυαλό κάποιων μπαλατζάρει. «Παρανόμησαν! Τι δουλειά είχαν εκεί; Πήγαιναν γυρεύοντας» και πάμε παρακάτω. Να το πούμε όπως είναι; Είτε γιατί μετά το 2015 σκληρύναμε, είτε γιατί όπως όλα στη ζωή έτσι ακόμη και ο θάνατος συνηθίζεται, είτε γιατί είμαστε ρατσιστές- όχι με τους ξένους όπως λένε κάποιοι, αλλά με τους φτωχούς, τους «αθλίους»- ο μετανάστης είναι στο μυαλό και στην ψυχή μας αναλώσιμος. Αυτή είναι η τραγική αλήθεια που μας υπενθύμισαν οι τελευταίοι δεκαοκτώ στον μακρύ κατάλογο των νεκρών που δεν κλαίμε.
Πηγή: https://www.tovima.gr/
