Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα. Είχε την αίσθηση πως οι άλλοι στο καφενείο τον κοιτάζανε κι άλλοι από το δρόμο σκέπτονταν και ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αυτός εκεί δεν έχει ελπίδα!» Σα να ήταν έγκλημα αυτό. Σα να είχε ένα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε. Σα να ήταν γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους.
Σκέφτηκε τα διηγήματα που είχε γράψει δίνοντας έτσι μία διέξοδο στην αγωνία του. Άγγιζε θέματα του καιρού μας: «τον πόλεμο, την κοινωνική δυστυχία… Ωστόσο, δεν το αποφάσιζε να τα εκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε την ετικέτα που θα του δίνανε σίγουρα οι μεν και οι δε. Όχι, έπρεπε να τα βγάλει. Στο διάολο η ετικέτα! Αυτός ήταν ένας άνθρωπος, τίποτε άλλο. Ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Ένας άνθρωπος που είχε ελπίσει άλλοτε, και τώρα δεν έχει ελπίδα, και που νιώθει το χρέος του να το πει αυτό. Βέβαια, άλλοι θάχουν ελπίδα, σκέφτηκε. Δεν μπορεί παρά νάχουν.
Ξανάριξε μία ματιά στην εφημερίδα: η Ινδοκίνα, η «Κοσμική Κίνησις», το ρεσιτάλ πιάνου, οι δύο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, οι «Μικρές Αγγελίες»…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζιπ εν καλή καταστάσει…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός…
Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο κι έγραψε με το μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς
Ύστερα πρόσθεσε το όνομα του και τη διεύθυνση του. Φώναξε το γκαρσόνι. Ήθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία του, να παρακαλέσει να μπει οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο.
Αντώνης Σαμαράκης, απόσπασμα: Ζητείται ελπίς, Συλλογή διηγημάτων Ζητείται ελπίς, Εκδ. Ελευθερουδάκης, 1986, σσ. 70-71.
Ο Αντώνης Σαμαράκης (1919 – 2003) ήταν Έλληνας πεζογράφος της μεταπολεμικής γενιάς, το έργο του οποίου είναι διεθνούς αναγνώρισης. Το 1954 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς γίνεται η πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στον λογοτεχνικό χώρο.
Το έργο του Σαμαράκη έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας και αντικατοπτρίζει τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας.
Οι λιγοσέλιδες ιστορίες του είναι βαθιά συγκινητικές, μελαγχολικές κ βαθιά ανθρώπινες. Χωρίς φανφάρες, χωρίς λεκτικά στολίδια. Με απόλυτη αμεσότητα και απλότητα στην αφήγηση, διεισδύει στην ψυχή των ηρώων του, τους προσεγγίζει έναν έναν ξεχωριστά με τόση τρυφερότητα, και μας μεταφέρει τους φόβους, τις εμμονές τους, την θλίψη τους, τις επιθυμίες τους και φυσικά την ανάγκη τους για ελπίδα.
Αγαπάω τα βιβλία και την ιστορία, να ασχολούμαι με βιογραφίες ανθρώπων που έζησαν κάποτε και να ξεθάβω τα πιο κρυφά τους μυστικά. Μα πιο πολύ απο όλα έχω πάθος με την λογοτεχνία. Μπορώ να περάσω ατελείωτες ώρες παρέα με ένα καλό βιβλίο σε σημείο που να ξεχάσω να φάω και να κοιμηθώ, και φυσικά μου αρέσει να μιλάω για όλα αυτά. Οπότε... ναι, έχω σκοπό να ζαλίσω πολύ κόσμο... Σχολιάζω βιβλια στο goodreds, εδώ θα βρείτε το προφίλ μου https://www.goodreads.com/user/show/13362307-nikoleta. Μπορείτε να διαβάσετε κείμενα μου και στην στήλη βιβλίου της ιστοσελίδας MAXMAG.
Πηγή: https://wordpress64426.wordpress.com/
