Φώφη ΓιωτάκηΔεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παράνομη εισβολή της ρωσικής κυβέρνησης στην Ουκρανία αλλάζει το διεθνές περιβάλλον- το παγκόσμιο χωριό που γνωρίζαμε μέχρι χθες
Κάθε λεπτό που περνά φέρνει και μία βίαιη αλλαγή και όσο οι ημέρες του πολέμου χάνονται στο μέτρημα, τόσο η απόγνωση και οι αβεβαιότητες προκαλούν ασφυξία στους αισιόδοξους σχεδιασμούς για την επόμενη μέρα. Ο πόλεμος αφήνει πάντα πίσω του ερείπια, ανθρώπινα και υλικά- ακόμη και αν ακούγεται ως ξεθωριασμένη ατάκα είναι τουλάχιστον ρεαλιστική και δυστυχώς αναγκαία η περιγραφή.
Στην Ουκρανία, χάνονται ζωές και η απειλή που αναδεικνύεται για την Ευρώπη συνολικά και τον κόσμο γύρω της, είναι πλέον «ορατή» και προκαλεί συναγερμό. Ο Πούτιν «παίζει» με διάφορα σενάρια- ειδικά μετά την προφανή αποτυχία του στόχου του για μια εισβολή-αστραπή στην Ουκρανία.
Εκεί, στην χώρα αυτή, που χιλιάδες γυναίκες έμειναν στα σπίτια τους για να φυλάξουν …Θερμοπύλες, μαζί με τα παιδιά τους και τους ηλικιωμένους γονείς- εκεί που οι γιαγιάδες μαζί με τα εγγόνια τους και τα λίγα φαγώσιμα προσπαθούν να σώσουν τη ζωή, κανένα αισιόδοξο νέο δεν είναι πειστικό, μέχρι να πάρουν ξανά τη ζωή τους πίσω.
Καμία και κανείς δεν γιόρτασε χθες την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας στην Ουκρανία. «Οι γιορτές θέλουν ειρήνη και όλους στο σπιτικό», έλεγαν και εδώ, πριν από κάποια χρόνια που τώρα φαίνονται «ιστορία» και ουδείς σκέφτεται ότι μπορεί να επαναληφθεί, ούτε ως φάρσα. Εκεί στη Ουκρανία η γυναίκα- πολεμίστρια δεν έχει χρόνο για γιορτές. Έχει όμως όλο τον σεβασμό των ανθρώπων και των θεσμών, που με αφορμή την γιορτή της γυναίκας «κλειδώνουν» το βλέμμα πάνω της και παρακολουθούν τις δύσκολες μάχες της.
Αυτή είναι η γιορτή της γυναίκας; Με ένα πυροβόλο στην πλάτη, να διεκδικεί πρακτικά την αρρενωπότητα; Είναι η μοίρα να γίνει η γυναίκα πολεμιστής; Δεν είναι αυτό η εκχώρηση του πλανήτη στην απόλυτη βαρβαρότητα; Ή μήπως όλα αυτά είναι μία τραγική αποκριά;
Λεπτομέρειες, θα πει ο καθένας, όταν η εισβολή του Πούτιν αλλάζει για πάντα την καθημερινότητα μίας χώρας 40 – 45 εκατομμυρίων ανθρώπων. Λεπτομέρειες, όταν παιδιά πεθαίνουν από αφυδάτωση στη Μαριούπολη – δηλαδή από έλλειψη νερού. Λεπτομέρειες, όταν εκατομμύρια άνθρωποι εξαναγκάζονται να φύγουν από τα σπίτια τους, να περπατήσουν για πολλά – πολλά χιλιόμετρα , να φτάσουν στα σύνορα και να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα και θα γυρίσουν πίσω. Πίσω, σε κάτι που μπορεί να μην υπάρχει πια – το σπίτι μπορεί να έχει καταστραφεί, ο σύζυγος μπορεί να έχει σκοτωθεί, οι ανήμποροι γονείς το ίδιο. Αυτό είναι ο πόλεμος…
Από τα εκατομμύρια-πέντε με βάση τους πρώτους υπολογισμούς- των προσφύγων της Ουκρανίας, η μεγάλη πλειονότητα είναι μητέρες και παιδιά. Οι άνδρες έμειναν πίσω για να πολεμήσουν, είτε επειδή το ήθελαν, είτε επειδή είναι υποχρεωμένοι. Οι γυναίκες για άλλη μία φορά πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς, για να σώσουν τα παιδιά τους.
Οι γυναίκες αυτές είχαν μία «κανονική» ζωή. Είχαν τα προβλήματά τους, τα όνειρά τους, τις αποτυχίες τους, τις επιτυχίες τους. Σήμερα, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν – ο πόλεμος είναι ένα μεγάλο σφουγγάρι που σβήνει την ιστορία, αλλά και τις ζωές.
Εμείς έχουμε να λέμε για τις γυναίκες της Πίνδου, οι Ουκρανοί έχουν να λένε για τις γυναίκες με τα πολυβόλα. Το ζήτημα είναι ότι όταν τελειώσει ο πόλεμος , οι γυναίκες θα επιστρέψουν στην «κανονικότητα», όπως συμβαίνει πάντοτε: Κάποιες δεν θα το νιώσουν, διότι θα έχουν χαθεί - ίσως μαζί με τα παιδιά τους- κάποιες δεν θα πάρουν ποτέ το «μάθημα» της βαρβαρότητας, κάποιες θα ξεπεράσουν την τραγωδία και θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Αυτές οι γυναίκες είναι η ελπίδα της ανθρωπότητας…
Πηγή: https://www.protothema.gr/
