Τίτος ΧριστοδούλουΕίναι ωστόσο πρόδηλον ότι η άμεση ή/και έμμεση επέκταση του ΝΑΤΟ και των Δυτικών συμμαχιών εν γένει στην Ουκρανία όχι μόνον αντιβαίνει τις πλείστες και διά επισήμων στομάτων μεταψυχροπολεμικές δυτικές δεσμεύσεις περί μη επέκτασης της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας «προς Ανατολάς», και προσκρούει προσβλητικά στη συμφωνία του Μινσκ για μη επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, γεγονός που αποδεικνύει και το αφερέγγυο του λεγόμενου «δυτικού λόγου τιμής», αλλά, ιδίως, σημαίνει, αναπόφευκτα, όπως και στην περίπτωση της Γεωργίας (2008), ξεκάθαρη βίαιη εισβολή του Δυτικού αγγλοσαξονικού συμφέροντος σε μία παραδοσιακώς και ιστορικώς γεωπολιτική, γεωστρατηγική, γεωοικονομική και εν τέλει γεωπολιτισμική ρωσική σφαίρα επιρροής, την οποία οι εν Κρεμλίνω αρμόδιοι ευλόγως χαρακτηρίζουν ως κρίσιμη για την εθνική των ασφάλεια
Ουκ οίδ’, εικάζω δ’ άταν. Δεν ξέρω, αλλά μαντεύω τα χειρότερα. Με τα λόγια του τραγικού των τραγικών, Ευριπίδη, οι κραδασμοί και φόβοι από τις πολεμικές εξελίξεις στην Ουκρανία.
Το ΝΑΤΟ, που ξεκίνησε την κρίση με τον αναθεωρητισμό του στάτους κβο και των ισορροπιών του Ψυχρού Πολέμου και όχληση του θηρίου στο μαλακό του υπογάστριο, δηλώνει ότι θα μείνει άπραγο, περιοριζόμενο σε συντονισμένες οικονομικές κυρώσεις, που ωστόσο θα έχουν επιπτώσεις και στη δική μας τσέπη, με εκτοξεύσεις των τιμών.
Κι ενώ επικρέμαται η απειλή Πούτιν ότι αν αντιδράσει η Δύση θα υπάρξουν συνέπειες ‘‘που δεν έχει γνωρίσει ο κόσμος’’, μια παγερή νύξη για ενδεχόμενο πυρηνικού πολέμου, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, ακροδεξιός και οπωσδήποτε αντι-Πουτινικός Βολοντίμιρ Ζελένσκι, δηλώνει ότι θα υπάρξει εκτεταμένη αντίδραση με ανταρτοπόλεμο των πόλεων.
Είναι ωστόσο πρόδηλον ότι η άμεση ή/και έμμεση επέκταση του ΝΑΤΟ και των Δυτικών συμμαχιών εν γένει στην Ουκρανία όχι μόνον αντιβαίνει τις πλείστες και διά επισήμων στομάτων μεταψυχροπολεμικές Δυτικές δεσμεύσεις περί μη επέκτασης της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας «προς Ανατολάς», και προσκρούει προσβλητικά στη συμφωνία του Μινσκ για μη επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, γεγονός που αποδεικνύει και το αφερέγγυο του λεγόμενου «Δυτικού λόγου τιμής», αλλά, ιδίως, σημαίνει, αναπόφευκτα, όπως και στην περίπτωση της Γεωργίας (2008), ξεκάθαρη βίαιη εισβολή του Δυτικού αγγλοσαξονικού συμφέροντος σε μία παραδοσιακώς και ιστορικώς γεωπολιτική, γεωστρατηγική, γεωοικονομική και εν τέλει γεωπολιτισμική ρωσική σφαίρα επιρροής, την οποία οι εν Κρεμλίνω αρμόδιοι ευλόγως χαρακτηρίζουν ως κρίσιμη για την εθνική των ασφάλεια.
Εμφορημένοι με παλαιές αρχές κι αξίες οι «παλαιοί» θεωρητικοί των Διεθνών Σχέσεων της Ουάσιγκτον κρίνουν οπωσδήποτε ως ανερυθρίαστη υποκρισία της τωρινής αμερικανικής ηγεσίας το ότι, εν μέσω μιας ρητορικής άκρατου δικαιωματισμού, δεν αναγνωρίζεται η μακροχρόνια στρατηγική και οικονομική αξία της ουκρανικής επικράτειας για την Μόσχα, ενώ παράλληλα δεν αναγιγνώσκεται το αντίστοιχο σενάριο περί άμεσης αμερικανικής αντίδρασης σε περίπτωση εχθρικής (προς τα συμφέροντά της) παρέμβασης του ρωσικού παράγοντος σε γειτονικό της κράτος. Θυμούνται οι Αμερικανοί τα ανάλογα ανακλαστικά τους στην κρίση της Κούβας το 1962; Που σχεδόν έφερε παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο;
Αλλά, βέβαια, κοντή δεν είναι η μνήμη, και θυμόμαστε αμερικανικές επεκτατικές επεμβάσεις σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Γρανάδες, Νικαράγουες, ανατροπές ηγετών σε Λιβύες, Συρίες, και γενικώς αραβικές ανοίξεις και γενικά τις ατζέντες των νεοσυντηρητικών neocons...
Και τι να πούμε για την οργίλη συμπεριφορά του πρωθυπουργού της αποικιοκρατικής Βρετανίας στην Βρετανική Βουλή, γλαφυρού Μπόρις Τζόνσον, που ζήτησε τις αυστηρότερες οικονομικές κυρώσεις δεσμεύοντας τα 150 δις των καταθέσεων των Ρώσων πλουτοκρατών ολιγαρχών, που πλουτίζουν τις βρετανικές τράπεζες, δίπλα στα δισεκατομμύρια του ‘‘blood and oil’’, αίματος και πετρελαίου των Αφρικανών δικτατόρων που παχαίνουν τα βρετανικά θησαυροφυλάκια;
Φωρ εγώ, ίχνη φωρός είδον, κλέφτης εγώ, είδα τα ίχνη του άλλου κλέφτη, είναι η αρχαία ρήση που αναγνωρίζει καλά τις αμερικανικές ‘‘αντιδράσεις’’ στις ρωσικές εισβολές και ηγεμονισμούς.
Οι αντικειμενικοί στόχοι της Ρωσίας
Αλλά ποιοι οι αντικειμενικοί στόχοι της Ρωσίας και οι πιθανές διπλωματικές διέξοδοι; Ξεδόντιασμα του αδυνάμου γείτονος, υποταγή και δορυφοροποίησή του. Με τρεις λέξεις, αρχαιόθεν και «ασιατόθεν» η ασιατική των αυτοκρατοριών επιβολή στους αδυνάμους γείτονες. Σε τωρινούς επί του προκειμένου «όρους», «παράδοση» με μη αναζήτηση άλλων συμμαχιών, οιονεί αφοπλισμό και εφ’ όλης της ύλης διαπραγματεύσεις παράδοσης στους ρωσικούς όρους.
«Ύβρις γαρ εξανθούσ’ εκάρπωσεν στάχυν άτης, όθεν πάγκλαυτον έξαμα θέρος»... γιατί η αλαζονεία, όταν μεστώσει, καρπίζει του χαμού το στάχυ, απ’ όπου πολύκλαυστους καρπούς τρυγάει. Γράφαμε πρόσφατα αναλύοντας την στάση, τις ορέξεις κι απαιτήσεις του σατράπη Ασιάτη Ερντογάν στα ελληνοτουρκικά.
Γιατί με όρους «ύβρεως» και της συνοδού αναπόφευκτης «άτης» είδε ο Αισχύλος τους Μηδικούς Πολέμους, ηθικοποιώντας σε τραγικούς όρους την οικτρά καταβύθιση της άμετρης επιθετικής κατά της Ελλάδος φιλοδοξίας του Δαρείου και του Ξέρξη, στην εθελότυφλη συνέχεια. Του «Μεγάλου Βασιλέως», που έφτασε την ίδια την θάλασσα να μαστιγώνει, πριν τελικά τα κύματα του Σαρωνικού στην Σαλαμίνα καταπιούν το δορυφόρο της Ασίας άνθος. Και μεταφέρει στην Άτοσσα ο αγγελιοφόρος τα απίστευτα νέα πως ξύλα πάνω σε ξύλα και «δόρυ δουρί», της θάλασσας το «ρόχθιον» κύμα σβήσει του γιου της την άμετρη φιλοδοξία.
Ακούς Πούτιν; Από την εποχή του Ηροδότου και του τραγικού Αισχύλου το μάθημα τοις Έλλησι παρεδόθη, ότι το ασιατικόν μόνο την «κωπήρη χείρα» της Σαλαμίνος και την δορυφόρο των Πλαταιών καταλαβαίνει... Μαθήματα για την κατά θάλασσα ανακοπή της επεκτατικής και των σατραπών Ασιατών βουλιμίας, που δίνει η ιστορία και στην νεότερη ευρωπαϊκή εποχή κι ιστορία, και μάλιστα στα ελληνικά νερά, από την ναυμαχία του Λεπάντο, της Ναυπάκτου, το 1648, έως τον εύδρομο Αβέρωφ να αποσπάται από τον υπόλοιπο ελληνικό στόλο για να καταδιώξει ο τσαμπουκάς του ναυάρχου Κουντουριώτη σύστολο τον ασύστολο τουρκικό στόλο, στην ναυμαχία της Λήμνου, το 1913, κλείνοντάς τον έμφοβο στα Στενά για το υπόλοιπο των βαλκανικών απελευθερωτικών πολέμων, κι έξω από το Αιγαίο, ελληνικό καθ' ολοκληρίαν από τότε. Και για πάντα, Μπαρμπαρόσες και Ιβάν οι Τρομεροί, και θαυμαστές τους νεοσουλτάνοι και νεοτσάροι, Ερντογάν και Πούτιν, το πάλαι και νυν...
Μια ανοιχτά επιθετική πολιτική εφαρμόζεται συστηματικά από τους Ασιάτες σατράπες, εναντίον των αντιπάλων που θεωρού αδύναμους, φροντίζοντας με καλά σχεδιασμένη μακροπρόθεσμη διπλωματική πίεση για να κερδίσουν έδαφος, θέτοντας ζητήματα όπως μειονότητες ή συνοριακές διαφορές και μουγκρίζοντας στο προσφάγι προς φαγείν απειλούμενους. Περιγράψαμε, ήδη, την πολιτική αυτή επέκτασης των Ασιατών, όπως της Τουρκίας ως «στρατηγική του θερμού αερίου». Μια επίμονη διαστολική πίεση έως ότου συναντηθεί ένα συμπαγές τοίχωμα, μια σκληρή αντίσταση κι επέκταση, μέχρι να ορθωθεί το τείχος της ανυποχώρητης αμύνης. Του Αίαντος η ασπίδα.
Oι επιπτώσεις κι αντανακλάσεις στα ελληνοτουρκικά
Δεν μάσησε τα λόγια του και δεν έδειξε να ορρωδεί ο πολύς «Ασιάτης» Λαβρόφ σύροντας αναλογίες προς τα φρούδα μεν, χρήσιμα δε, προσχηματικά επιχειρήματα της Τουρκίας στην εισβολή του 1974. Παρομοίασε την Ουκρανία με την τουρκοκυπριακή κοινότητα και τα ωμά ωστόσο προσχήματα της Τουρκίας ως προστάτιδος των Τ/κ εγγυήτριας δύναμης για να εισβάλει και διχοτομήσει την Κύπρο. Παλιά μου τέχνη κόσκινο για την νεο-οθωμανική άρπαγα Τουρκία, που κάτι παρόμοιο έκανε και το 1939 για να πάρει την Αλεξανδρέττα από τη Συρία και φευ και το 1974 στην Κύπρο. Ασιάτης τον Ασιάτη εννοεί.
Όμως, με αυτές τις εξελίξεις «οι καμπάνες χτυπούν και για την Ελλάδα», αφού κάτι παρόμοιο όζει να χρησιμοποιηθεί και στο μέλλον στη Θράκη με το πλαφόν αίτημα αυτονομίας, αναγνώριση από Τουρκία, ανοχή του ΝΑΤΟ, αφού είμαστε «σύμμαχοι με την Τουρκία» (sic) και τη δημιουργία περιοχής ΕΟΖ (Ειδικής Οικονομικής Ζώνης), πρωτίστως για αλλότρια συμφέροντα.
Δεν πρέπει να παραβλέπουμε και το θέμα της Αλεξανδρούπολης, που ίσως δεν θα χρησιμοποιηθεί από τους Αμερικανούς ως βάση φόβητρο κατά της Άγκυρας, αλλά τελικά ως περιοχή εγγύησης και σταθερότητας (μαξιλάρι) της Θρακικής ΕΟΖ, μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας. Το ίδιο καθεστώς απειλεί να δρομολογεί και απευχόμαστε να δημιουργηθεί στο Αιγαίο, στα νησιά μας που πιέζει η Τουρκία για αποστρατιωτικοποίηση. Ρίψη της ασπίδος, παράδοση. Όπως οι Ουκρανοί, δίπλα σε άρπαγες γείτονες μάς έριξε η μοίρα. Γεωγραφικό ντετερμινισμό το λένε οι ειδικοί της Ιστορίας. Όπου όμως εμείς, με την πράξη, ορίζουμε κι όχι ο όποιος ντετερμινισμός την ελευθερία μας.
Πηγή: https://simerini.sigmalive.com/
