Όλα μου φταίνε
Μη ρωτάς γιατί σωπαίνω
Βαθύ σημάδι στο λαιμό μου τα φιλιά
Οι νύχτες καίνε
Το όνειρο, το προδομένο.
Μαζί στο λίγο που σημαίνει μια ζωή
Να ονειρευτούμε
Το αδύνατο φαντάσου
Από τη σκέψη να τρυγήσεις μια πνοή
Δεν παραιτούμαι
Στην κραυγή μου, συμβιβάσου.
Διψάς, μα ξέμεινε η βροχή στον ουρανό
Η επιθυμία
Κατοικεί μόνη στ’ αστέρια
Μάγια η νύχτα σβήνει στον ωκεανό
Και στα σημεία
Παγωνιά στα δυο σου χέρια.
Ένα αντίο θα γυρέψει παραλήπτη
Οι αναμνήσεις
Μου χτυπούν ξανά στο τζάμι
Σκοτάδι όλα τα θέλω μου, καλύπτει
Πάλι θ’ αργήσεις
Γράφει, η μοίρα με κατράμι.
Χαράμισα τα χρόνια μου στα πρέπει
Κι αν ράγισα
Στη σκέψη, η κραυγή
Τώρα η ζωή άλλο καημό δεν επιτρέπει
Αύριο η μάγισσα
Θα κλέψει την αυγή.
Ποτέ δε γύρεψα κλεμμένο ένα φιλί
Του Λιβυκού τις ώρες
Δεν πουλάνε στο παζάρι
Άλλη δεν θέλω ν’ αγαπήσω Ανατολή
Σημάδια οι μπόρες
Του Νοτιά του ταξιδιάρη.
Έχω μια λύπη πάντα στην ψυχή
Οι άδειες σκέψεις
Πως, τις λέξεις μου πληγώνουν
Αλλάζει η μέρα όταν είμαι μοναχή
Πώς να ξοδέψεις
Τα γιατί που με σκοτώνουν.
Επτά στα σημεία
Και στα σημάδια που κλέβουν την αυγή
Για να μένει η κραυγή ξεκάθαρη…
Αύριο… εν’ ονόματι της Αγάπης
Πηγή: https://www.fractalart.gr
